Wat over Dineke gezegd is

Anderen, die Dineke hebben leren kennen, zeggen over haar werkwijze en wie ze is of over haar boeken:

Wat zo opvallend aan Dineke haar werkwijze is: haar oordeelloosheid, haar haarscherpe analyse, haar duidelijke uitleg onderbouwd door kennis en studie, met verwijzing naar boeken om na te lezen, haar intuitieve manier van werken en het respect voor alle betrokken partijen, waardoor ze ieder hun eigen plaats en ruimte geeft. Chapeau!

Dineke is een heerlijke sparringspartner voor mij als directeur van ons familiebedrijf! Haar snelheid, haar heldere analyse, haar brede manier van kijken, haar verbinden met mijn achtergrond, mijn familie, mijn leven, de economische en marketing kant van ons bedrijf en wie ik ben, dat is enerverend en inzichtgevend. Wat het probleem ook is, ik kom altijd weer opgelucht en geinspireerd uit onze ontmoetingen.

Dineke is een tegendenker. Zonder oordeel zoekt ze altijd naar wat niet gezegd wordt. Ze zoekt samen naar dat wat niet wordt gezien, maar wel aan het daglicht moet komen.

Wat mij opvalt aan Dineke is dat ze in praktijk brengt ‘Wie geen weet heeft van zichzelf weet niets, maar wie zichzelf kent heeft ook kennis verworven van de diepte‘. Haar eerste beweging is zelfreflectie. Ik ervaar haar als een medereiziger! Ze is er alleen al vaker geweest, en daarom kan ze de richting van de weg aangeven, maar ik moet hem wel zelf lopen en lopend ontdekken. Ze zegt daarom regelmatig: “Geloof mij niet! Ontdek alles zelf!”

Dineke, ik herken in jou en jouw werkwijze wat ik las bij Charles Taylor in ‘Bronnen van het zelf, de ontstaansgeschiedenis van de moderne identiteit.’ waarin hij de filosoof Johan Friedrich von Herder (1744-1803) aanhaalt, die zegt over het mensbeeld:
=> Het gaat er om dat je in je doen en laten zoekt naar wie je bent! Dat je gaat voor het kloppende en niet voor het goede, laat staan voor ‘zo hoort het en zo moet het’.
=> ‘Er is een bepaalde manier van mens-zijn, die “de mijne“ is. Ik ben geroepen om mijn leven op deze manier te leven niet als nabootsing van dat van iemand anders. Maar dat verlangt een nieuw belang van de trouw aan mijzelf. Als ik dat niet ben, mis ik het doel van mijn leven. Ik mis wat mens-zijn voor mij betekent.’

“Dwars door de pijn, gaat over ziekte en weer opstaan, maar ook over beperkingen en vrijheid. Dat zijn levensthema’s geworden. Ik heb niet vaak zo’n intelligente en scherp formulerende durfal ontmoet. Dineke neemt geen genoegen met het voor de hand liggende, het vanzelfsprekende. Ze kiest nooit de makkelijke weg, waarin ze om de lieve vrede wil zich aanpast aan wat iedereen toch al denkt. Of het nu gaat over theologie of over de politiek, over economie of kunst. Door haar figuur lijkt het of ze een snoeperd is, maar door haar medische gestel is ze iemand, die nauwkeurig moet zijn in wat ze tot zich neemt, ze is meer van de supplementen, dan van het snaaien. En door haar gedwongen nadenken en liggen gedurende 14 jaar en de grote intellectuele arbeid, het lezen van vele vele boeken, heeft ze niet zozeer haar economische kapitaal vermeerderd, maar wel haar geestelijk kapitaal en haar intuïtie. In haar werk als coach is ze dan ook: ‘Een kanarie in de kolenmijn’. Ze weet al vrij snel waar de kern van een probleem zit, waar het gevaar vandaan komt en de ellende zich vastgezet heeft.’ Dwars door de pijn’ betekent overigens niet alleen dat je er dwars door heen gaat, maar dat anderen je karakter ook wel eens als dwars gaan ervaren.”

“De fik erin! Gaat niet over een pyromaan, maar over de partners, die elkaar uitnodigen tot een relatie, die warm en niet lauw is. Elk boek is een poging om de werkelijkheid te beschrijven en de waarheid aan te raken. Prediker relativeert al onze zogenaamde wijsheid: ’Ik heb met hart en ziel gezocht, maar nog altijd niet gevonden. Alles wat ik vond is dit: de mens is een eenvoudig schepsel. Zo is hij door God gemaakt, maar hij heeft talloze gedachtenspinsels.’ Dit boek is zeker geen roman, maar een handboek, waarin er meestal  een warme hand, een steun in de rug, een aanmoediging is om met verschillen om te gaan. Soms wordt er ook een vuurpijl op je afgeschoten en dan gaat de fik erin. Dineke heeft wegen gevonden om met haar eigen demonen om te gaan, zodat er ruimte bij haar als persoon en als vakvrouw ontstaat om iets te betekenen voor de ander. Ze lijkt soms alleen het grote verhaal te willen vertellen, maar ze is eigenlijk iemand die de vierkante centimeter van je ziel of brein met je kan verkennen. Dat is niet altijd fijn, maar soms wel erg nuttig.”

“Er is een boek met de hoofdtitel: ‘Crash baby crash’ (geschreven door Chris van Camp). Toen ik voor het eerst bij Dineke in haar Opel Corsa zat dacht ik: Ik zit op een circuit naast de vrouwelijke Max Verstappen. Wanneer volgt de crash. Wat een bloedgang, wat een commentaar op het inderdaad zeer slechte rijgedrag van de medeweggebruiker, wat een bochtenwerk, niet normaal. Maar ook wat een beheersing, wat een correctheid naar de ander die zich gedraagt en niet steeds op de middelste strook van de 3 of 5 baans snelweg blijft rijden. Inderdaad: niet keep your lane, maar naar rechts. Maar dit terzijde. Het genoemde boek gaat over de uitnodiging om iets te doen met de crashes in je leven. Geef een positieve wending aan desintegratie door: ziekte, verlies, mislukking op je werk, handicap, tegenslag. Allemaal dingen die we mee zullen maken in ons leven. Toen ik iets over Dabrovsky gelezen had wist ik ook waar Dineke’s fascinatie voor snelheid en mogelijke crashes vandaan komt: ‘Altijd op zoek zijn naar je betere ik’, zoals de ondertitel zegt.”