Zieke ouder, zieke partner

Uit ervaring weet ik wat het is om als partner en ouder ziek te zijn. Daarover heb ik hoofdstuk 5 en 13 in mijn boek ‘Dwars door de pijn, mijn grilige weg van ziekte naar genezing‘ geschreven.
Toen ik onverwachts gezond werd, toen realiseerde ik mij pas de impact van ziekte op de relatie (partner) en op het gezin (ouder).
Over het zijn van zieke partner heb ik dit artikel geschreven.

Ik schreef het gedicht Mijn lieve kind

Mijn lieve kind,
wat sta je daar alleen?
Mijn lieve kind,
hoe huil je zo alleen?

Ik lag erbij en zag niet
hoe ik door mijn ziek-zijn
jou jouw kind-zijn ontnam.

Jij hield rekening met mij,
jouw magische liefde
zorgde voor mij.
Jouw loyaliteit weerhield jou
om te zijn wie je bent,
om te vragen wat je nodig had
op dat moment.

Mijn lieve kind,
wat sta je daar alleen?
Mijn lieve kind,
hoe huil je zo alleen?
Ik heb je niet verteld
hoe ik ondanks mijn pijn
jouw pijn, jouw boosheid,
jouw onvrede, jouw kwetsbaarheid
ook wilde welkom heten.

Ik wist het niet! Ik zag het niet!
Ik wist ook niet hoe te doen.
Wat had ik het graag anders gedaan.
Maar ik was er niet,
zoals jij het als kind
vol nodig had gehad.

Een ouder die ONTKEND dat hij/zij ziek is
* slavendrijver van partner en kind
* slavendrijver van zichzelf

Een ouder die zich overgeeft aan zijn/haar ziekte, wordt slachtoffer en verwacht dat partner en kind het goed maken.

Een ouder die zich schaamt voor zijn/haar ziekte en onzichtbaar wordt (en daarmee alle energie onbedoeld naar zich toetrekt)

Later schreef ik mijn dochter dit gedicht:

Ik jouw moeder
Ik jouw moeder, jij mijn kind.
Ik de grote, jij de kleine.
Ik geef alles wat ik heb,
jij krijgt lang niet alles
van mij wat jij nodig hebt.
Zo is het leven.

Ik jouw zieke moeder,
jij mijn gezonde kind.
Ik de grote zwakke,
jij de kleine sterke.
Jij hebt meer nodig,
dan ik jou geven kan.
Jij krijgt veel minder,
van wat je nodig hebt.
Zo gaat het leven.

Machteloos
Moedeloos
Verdrietig

En in de verte
is een antwoord.