Verplicht vreemdgaan
Waarom Vreemdgaan (Bijna) Onvermijdelijk Is Voor Wie Zijn Ziel Verloren Is
Er zijn mensen die alles hebben.
Een mooi huis, een succesvol bedrijf, een partner, kinderen, status.
Ze worden geprezen, bewonderd, gevierd.
En dan…
gaan ze vreemd.
Waarom?
Waarom riskeert iemand alles voor een affaire, een instinctieve impuls, een ‘vergissing’ die vaak meer zegt dan men durft toe te geven?
Niet omdat ze niet loyaal willen zijn.
Niet omdat ze hun partner niet waarderen.
En zeker niet omdat ze ‘gewoon hun lusten volgen’.
Nee, de echte reden ligt dieper. Veel dieper.
Die ligt bij de ziel.
De ziel als vergeten vertrekpunt
Wanneer je leeft zonder verbinding met je ziel, leef je vanuit een leegte.
Je bouwt dan een leven om iets te bewijzen – niet om iets te belichamen.
Je wilt gezien worden of geprezen omdat je dan bestaansrecht hebt.
Je maakt keuzes met je verstand en je wil, maar je gevoel blijft achter.
De binnenwereld is stil, koud, ongezien.
En dus ga je zoeken. Naar warmte. Naar vuur. Naar contact.
In dat zoeken ontstaat het verlangen naar iets of iemand die je aanraakt.
Niet lichamelijk, maar existentieel.
Iemand die je even laat voelen dat je leeft.
Dat je bestaat.
Dat je meer bent dan de rol die je speelt.
Succes zonder ziel is een lege troon
De mensen met wie ik werk – leiders, directeuren, ondernemers – zijn vaak uitzonderlijk succesvol.
Ze hebben geleerd hoe de wereld werkt.
Hoe je resultaten haalt, hoe je teams leidt, hoe je winst maakt.
Maar succes, zonder innerlijke bedding, is als een troon zonder koning.
En in de leegte van dat koningschap, ontstaat dorst.
Een diepe, stille, schaamtevolle dorst naar betekenis.
Naar erkenning.
Naar verbondenheid.
Naar aanraking in hun diepste wezen.
Vreemdgaan als symptoom, niet als probleem
Vreemdgaan is geen moreel falen.
Het is een existentiële schreeuw.
Een noodkreet van de ziel die zegt: Ik wil leven. Ik wil voelen. Ik wil mezelf weer herkennen in mijn eigen bestaan.
Wie vreemdgaat is niet per se een slechte partner.
Maar wel vaak een verdwaald mens.
De affaire is geen probleem. Het is een symptoom.
Het laat zien dat iemand is gaan leven zonder binnenwereld.
Zonder vuur.
Zonder bezieling.
Iemand is zichzelf ten diepste kwijt en
probeert zichzelf in de affaire ten diepste te voelen.
Dan móet je wel vreemdgaan…
Als je een leven leeft dat uiterlijk klopt maar innerlijk niet resoneert…
Als je keuzes maakt voor het applaus van buiten en niet de stem van binnen…
Als je nooit hebt stilgestaan bij de vraag: Wie ben ik werkelijk, en wat doet ertoe voor mij?
… dan moet je wel vreemdgaan.
Niet per se met een ander mens.
Soms ga je vreemd met je werk.
Met succes.
Met geld.
Met drank.
Met prestatiedwang.
Je gaat vreemd met alles wat je tijdelijk een gevoel van heelheid geeft –
terwijl je in essentie jezelf verlaten hebt.
De uitnodiging: terugkeren naar jezelf
Wat als vreemdgaan niet zozeer een daad is, maar een richting?
Een richting weg van jezelf?
En wat als de werkelijke beweging die gemaakt moet worden, niet die is naar een ander,
maar naar binnen?
De ziel wacht.
Niet om je te veroordelen.
Maar om je thuis te brengen.
In wie je bent.
In wat je werkelijk verlangt.
In het vuur dat jij vergeten bent.
Slot
Vreemdgaan is een roep van de ziel.
Een fluistering die is gaan schreeuwen.
Niet om je kapot te maken,
maar om je wakker te maken.
Zodat je de vraag eindelijk stelt:
Leef ik eigenlijk nog wel van binnen?
De Heilige Ontsnapping: Hoe Spirituele Vroomheid Soms Zelfverloochening Is
Niet iedereen die zijn ziel mist, gaat vreemd.
Niet iedereen zoekt vervulling in een affaire, een geheim, een verboden verlangen.
Sommigen zoeken het in het heilige.
In God.
In meditatie. In stilte. In spiritualiteit.
In vasten, retraites, celibaat, zuiverheid, discipline, soberheid.
In het transcendente.
Maar ook dat kan een vorm van vreemdgaan zijn.
Een subtiele, haast onzichtbare vorm van zelfverraad.
Een omweg die lijkt op thuiskomen,
maar in werkelijkheid een omheining is –
tegen verlangen, tegen vuur, tegen levendigheid.
De Ziel vraagt niet om perfectie, maar om bewoning
Een mens die niet bij zijn ziel durft te zijn, zoekt iets om dat te vervangen.
Sommigen vullen de leegte met succes of verslaving.
Anderen vullen diezelfde leegte met devotie.
Maar in beide gevallen is het een ontwijking.
Een manier om het rauwe, het onvolmaakte, het menselijke –
dat wat de ziel écht raakt – niet te hoeven voelen.
En het zelfs te onderdrukken.
Ze kleden het mooi in.
Ze spreken over verlichting, over loslaten, over het ego overstijgen.
Maar wat er eigenlijk gebeurt,
is dat ze zichzelf verlaten onder het mom van heiligheid.
Van Ziel naar Zelfverloochening
Er is een vorm van spiritualiteit die levend maakt, die aardt, die verbindt.
Maar er is ook een vorm die afsnijdt.
Die het lichaam wantrouwt.
Die verlangen veroordeelt.
Die vuur inruilt voor rust.
Die liefde verwart met gelijkmoedigheid.
Dat is geen spirituele groei.
Dat is een geestelijke ontkoppeling.
Een gecastreerde ziel.
Je kunt niet in verbinding leven als je afgesneden bent van je verlangen.
Verlangen gaat over leven, over passie, over inspiratie en creativiteit
De mens die zijn verlangen heeft onderdrukt, raakt vervreemd van zichzelf.
En dus ook van de ander.
Van het leven.
Van het heilige zelf.
Castratie als heilig symbool
Het is oud, dit patroon.
Religies hebben het eeuwenlang gevierd.
Celibaat. Ascese. Zelfkastijding.
De heilige die zijn verlangens overwon, werd gezien als voorbeeld.
Maar in werkelijkheid was hij vaak slechts verdoofd.
Dapper – maar niet levend.
Gehoorzaam – maar niet vrij.
Rustig – maar niet in vuur en vlam.
De ziel wil niet worden beheerst.
Ze wil worden bewoond.
De illusie van zuiverheid
Zuiverheid is geen deugd als het vuur ontbreekt.
Dan wordt het een harnas.
Een vorm van controle die verwart wordt met wijsheid.
Maar het is geen wijsheid.
Het is angst.
Angst om te voelen.
Angst om te verlangen.
Angst om toe te geven dat je iets mist,
dat je leeg bent vanbinnen,
dat je jezelf kwijt bent geraakt onder de dekmantel van spiritueel leven.
De schaduw van het Licht
Iedere spirituele zoektocht heeft een schaduw.
Juist daar waar het licht het felst schijnt,
kan de schaduw het diepst zijn.
De mens die zijn ziel niet durft te betreden,
kan zichzelf in een tempel opsluiten.
Met een glimlach.
Met kaarsen.
Met gebed.
Met lofprijzing en aanbidding.
Maar het is geen bevrijding.
Het is een gevangenis met wierook.
De uitnodiging: Heilig én Menselijk
De ziel wil vuur.
Ze wil waarheid, rouw, verlangen, liefde, schaamte, vreugde, angst, schoonheid, tekort, hunkering.
De ziel wil het hele palet van het mens-zijn.
Niet alleen het licht, maar ook het duister.
Niet alleen het serene, maar ook het rauwe.
Ware spiritualiteit gaat niet over het uitsluiten van het menselijke,
maar over het belichamen ervan.
Over het heilige vinden in het aardse.
Over het vuur niet temmen, maar er thuis in leren zijn.
Slot: Castratie of Creatie
Wie zijn verlangen offert op het altaar van heiligheid,
loopt het risico zijn ziel te doden.
Hij leeft dan wel ‘juist’, maar niet waarachtig.
Spiritualiteit zonder ziel is zelfverloochening.
Beheersing zonder bewoning is steriel.
Rust zonder vuur is leeg.
De uitnodiging is niet om je verlangen te onderdrukken,
maar om het te integreren.
Niet om jezelf te castreren,
maar om creatief te worden.
Zodat het heilige weer mens wordt.
En de mens weer heel.
LEES OOK:
* werk-ziel-zaak-en-bezieling/
* dieren-en-engelen/
