Uit de lucht…
– Jan Peter Budgen zegt:
“Wat dwarrelt er eigenlijk uit de lucht?
Een waarneming. Een vraag. En wat ik ben gaan ontdekken.
Ze zeggen dat dit Saharazand is.
Maar dat kan eigenlijk nooit.
Wat ik vandaag op m’n auto aantrof, was geen zand.
Het was een grijze, doffe aanslag. Vettig zelfs.
En als dat uit de lucht komt, dan ademen we het ook in.
Dat zette me aan het denken. Dus ben ik erin gedoken.
En hoe meer ik dook, hoe minder klopte.
Een zandstorm uit Afrika? Op een windstille dag in Nederland?
Met een waas die eerder industrieel dan natuurlijk aanvoelt?
Hoe logisch is het eigenlijk dat er ‘zand’ uit Afrika over onze auto’s neervalt, maar niet over Spanje, Zuid-Frankrijk of Italië?
Alsof West-Europa een exclusieve afleverplek is.
Nee, dit is iets anders. Iets wat de lucht in is gebracht en daarna is neergeslagen.
Wat ik ontdekte over geo-engineering;
In mijn zoektocht stuitte ik op iets dat officieel bestaat, maar zelden openlijk besproken wordt: geo-engineering.
Het wordt gepresenteerd als een manier om het klimaat te ‘beheersen’.
Maar de praktijk is iets anders.
Officiële bronnen zoals de IPCC, NASA, Harvard University en de VN noemen het “Solar Radiation Management”.
Daarbij worden reflecterende stoffen via vliegtuigen de lucht in gebracht om zonlicht terug te kaatsen.
Het doel zou zijn om ‘de aarde af te koelen’.
De stoffen die daarvoor gebruikt worden zijn o.a.:
* Aluminiumoxide
* Bariumzouten
* Strontiumverbindingen
* Soms zelfs zwavel of polymeerdeeltjes
Dat zijn geen onschuldige stofjes.
=> Aluminium is neurotoxisch en tast het zenuwstelsel aan.
=> Barium verstoort de spierwerking en het hartritme.
=> Strontium beïnvloedt de botopbouw en mineralenbalans.
En geen van deze stoffen hoort in de lucht te zitten — laat staan in onze longen.
Er bestaan duizenden patenten voor dit soort toepassingen.
En talloze mensen wereldwijd hebben regenwater, lucht en bodem laten testen —
met steeds weer dezelfde uitkomsten:
verhoogde concentraties aluminium, barium, strontium.
En ondertussen…
Zie ik steeds meer mensen met luchtwegklachten.
Droge hoest. Prikkende ogen. Kortademigheid.
Bij kinderen. Bij ouderen. Bij mensen die het normaal nooit hebben.
Toeval? Misschien.
Maar ik geloof daar steeds minder in.
Ik zie de lucht. Ik zie de strepen die uitwaaieren.
Ik zie de troebele zon, de nevel op heldere dagen.
En nu ook die waas op m’n auto.
En ik stel mezelf maar één vraag:
Wat dwarrelt er eigenlijk allemaal uit de lucht?
Dit is geen theorie. Het is een uitnodiging.
Ik schrijf dit niet om te overtuigen.
Ik wil alleen het gesprek openen.
Ik wil dat we weer leren kijken. Zelf.
Zonder alles als “theorie” weg te zetten.
Zonder alles te laten verklaren door experts die we nooit ontmoeten.
Zonder te geloven dat alles “voor ons eigen bestwil” gebeurt.
Chemtrails. Geo-engineering. Het is geen complottheorie. Het is realiteit.
En als dat zo is, dan moeten we het daarover hebben.
Rustig. Open. En zonder censuur.
Ik hoef geen gelijk.
Ik wil alleen dat we weer durven kijken.
Zodat we samen kunnen zeggen: genoeg vragen, tijd voor antwoorden”
– Jan Peter Budgen
