PODIUM VanKooten – 2022 januari

PODIUM VanKooten wil een plek zijn:
* waar bespreekbaar gemaakt wordt, wat lastig of ingewikkeld is;
* waar alles binnen de context van het boek ‘Dwars door de pijn’ of van het gedachtengoed op deze website te vinden, bespreekbaar is
* waar doorgevraagd wordt, waar je normaal gesproken zou stoppen en
* waar gezocht wordt naar antwoorden, ook als deze niet makkelijk of niet zijn zoals verwacht.

Overgebleven / later gestelde vragen:

Vraag: Na zoveel jaar ziekte en dan plotselinge genezing (zonder uitleg o.i.d. erbij door God) zou ik het gevoel hebben dat het leven een onpasselijke grap uitgehaald heeft met me. Herken je dat? Had je de behoefte om het universum/God ter verantwoording te roepen?
Antwoord:
Wat een verrassende vraag! Ik heb op geen enkel moment gedacht dat het een onpasselijke grap was. En daarom had ik ook niet de behoefte om iemand/iets/God ter verantwoording te roepen.
De verrassing dat ik genezen was, was zo overweldigend en ingrijpend dat ik mijn handen vol had aan de vraag hoe ik hier mee om zou kunnen gaan.
Ik weet dat het leven ieder zijn lot geeft, ook mij! Het enige wat mijn verantwoordelijkheid is: is om een antwoord te vinden op dat lot.
Ik zou niet zo goed weten wat het mij oplevert om ‘het lot’ ter verantwoording te roepen, laat staat hoe ik dat zou moeten doen!
Daarmee niet zeggend dat God het los is!
Ik realiseer me door jou vraag dat ik God ook niet ter verantwoording heb geroepen toen ik ziek! Ik heb niet geschreeuwd: waarom moet mij dit over komen? Want kijk om je heen: de hele wereld zit vol leed. Wie ben ik dan dat ik niet ziek zou kunnen worden?
Natuurlijk blijft de vraag dan over: waarom genas ik op dat ene moment, in de punt des tijds. Op die vraag heb ik geen antwoord…

Vraag: Kan jouw ervaring met ziekte en genezing hoop bieden (v.w.b. heling) aan mij of aan anderen? De achtergrond van m’n vraag is: Ik hoop dat er een soort algemene waarheid achter het verhaal zit, maar ik twijfel, omdat de genezing enigszins willekeurig op me over komt. Dus denk je dat jij geluk had, en dat b.w.v.s. een ander die ziekte ook zou kunnen hebben zonder genezen te worden, of zie je er een structurele bron van heling in?
Antwoord:
Als we die algemene waarheid zouden weten, dan hadden we die allang boven tafel, denk ik.
Laten we wel zijn, voor accute situaties is de reguliere geneeskunde geweldig!
Lieneke van de Griendt – huisarts sinds 1995 – constateert in haar boek ‘Studeerden wij medicijnen of geneeskunde?‘ dat veel patiënten met chronische aandoeningen ondanks alle medische inspanningen niet genezen. Zij krijgen medicijnen voorgeschreven die symptomen onderdrukken, maar ze blijven chronisch ziek en moeten vaak de rest van hun leven medicijnen blijven slikken.
Mijn eigen ervaring is dat ik in de 14 jaar dat ik ziek was, veel medicijnen heb geslikt en steeds meer medicijnen slikte. Want ik kreeg om de zoveel tijd een nieuw medicijn erbij dat de bijwerkingen van de eerdere medicijnen zou moeten wegwerken.
Het is waar wat lieneke van de Griendt en anderen zeggen: is het reguliere geneeskunde of medicijnen dat we toepassen.
Steeds meer lees ik en ontdek ik dat het zelfhelend vermogen van een mens enorm groot is. En dat het daarbij gaat om kijken naar de hele mens: de biochemie, fysiologie en immunologie te combineren met de kennis van het micro-organismen. Het een is vaak een gevolg van het ander.
Voor mij is de balans tussen geest, ziel en lichaam en de balans in mijn lichaam heel belangrijk.
Er is dus geen pasklaar antwoord.
Ik ben er alleen van overtuigd dat geen therapie, geen aanpak eenzijdig kan en mag zijn en dat resultaat alleen teweeg kan brengen.
Ik denk dus wel degelijk dat er een structurele bron van heling is.
Dus is mijn genezing hoop voor anderen? Dat denk ik zeker. Ik denk niet dat het willekeurig is! Dat kan ik me niet voorstellen. Ik denk ook niet dat er een formule nu te vinden is, die zegt: als iedereen nu zo doet, dan komt het goed!
Ik denk dat in een moment van de tijd alles bij elkaar gekomen is, waardoor de kracht van Boven zijn werking kon doen.

Vraag: Je vertelde over wat je ziek-zijn (en het boek schrijven) met je dochter deed. Ik was benieuwd hoe je andere relaties er door beïnvloed werden. Ik was enigszins geïntrigeerd door de scheiding: dat het lijkt alsof de relatie met je man beter ging toen je op bed lag dan toen je weer beter was. Maar misschien is het te persoonlijk om hiernaar te vragen, dus ik neem het je niet kwalijk en ik begrijp het als je bedankt voor deze vraag!
Misschien een concretere en minder persoonlijke versie: welk advies heb je aan mensen die door ziekte in een asymmetrische relatie zitten, om hun relaties gezond te houden?
Antwoord:
Ik vind het wel een mooie vraag en wil graag een eerlijk antwoord geven. Nee, de relatie met mijn man was niet beter toen ik op bed lag. Alleen er was in die tijd geen ruimte om dat te veranderen. Bij mij niet en bij de ander waarschijnlijk/misschien ook niet. Nu weet ik dat een relatie gevoed met worden, dat je samen herinneringen op moet bouwen, samen dingen moet ondernemen en dat lukte bij ons niet, niet alleen omdat ik daar fysiek niet toe in staat was, maar ook omdat we daar niet aan dachten en daardoor niet naar zochten!
In mijn boek schrijf ik op pagina 162:
“Nu weet ik dat een langdurige ziekte, een stilgeboren baby, een ernstig ziek kind, een abortus, of een ingrijpend ongeluk je relatie op zijn kop zet. Zo’n drama vraagt dus ook extra aandacht en zorg voor de relatie. Je moet je opnieuw verhouden tot het leven. Ieder doet dat op zijn eigen manier. Je verandert op je eigen wijze op jouw zielsniveau, diep vanbinnen, maar niet tegelijkertijd, niet in dezelfde mate en niet in dezelfde richting als je partner. Partners moeten zich daarom ook opnieuw verhouden tot elkaar. Dat vraagt een nieuwe commitment van de partners. In het algemeen kan gezegd worden dat deze ingrijpende levensgebeurtenissen een grote wissel trekken op je relatie en het veel inspanning kost om er samen doorheen te komen.“
Mijn advies aan iederen die in een a-symmetrische relatie zit is: ga naar een relatiecoach of -therapeut! Met een derde erbij naar je eigen situatie kijken is zo inzichtgevend. Doe dat op tijd. Wacht niet tot het te laat is!

Vraag: Ben je gewend aan je eigen verhaal, of gaat het jezelf nog steeds boven de pet? Of anders verwoord: is het nog steeds te groot, of is het ondertussen behapbaar dat je dit is overkomen? Achtergrond van mijn vraag: Je zei dat het moeilijk was/is om tegen anderen te vertellen over je genezing omdat het te groot is. Dat ervaarde ik ook tijdens het interview. Ik bleef zitten met het gevoel: wat betekent dit, wat moet/kan ik hier mee?! Kun je daar voor jezelf een antwoord op geven of is het nog steeds een mysterie?
Antwoord:
Wat een prachtige vraag. Dat heb ik mezelf niet gerealiseerd.
Het is indedaad te groot. Het gaat inderdaad mijn pet te boven. Bovendien is het zo er over praten elke keer weer veel en voelbaar verdrietig, merk ik.

Weet je: eerst dacht ik: Ik deel het nu ik 14 jaar beter ben mbv podcasts ed en dan kan de deur dicht.
Toen dacht ik: Oké, als er een boek over moet komen, dan ga ik dat aan!
En nu is het: Hier hoort bij dat ik ook interviews geef etc. Maar ik merk dat het wel erg intensief is. Hoewel ik juist door sommige vragen weer bij een ander puzzelstukje kom. Dat zijn gouden momenten.

Kortom: Ja, ik vind het nog steeds lastig om er over te praten! Ik vind het ook een soort drama verhaal…
En: Ja, ik vind het nog steeds lastig om er over te praten! Wie ben ik om het mysterie te duiden?

Vraag: Ik vind je genezing heel intrigerend. Wat gebeurde er precies in dat klooster?
a) wat zocht je daar met je bezoek?
b) deed de priester die het gebed uitsprak dat met voorbedachte rade, of met een voorgevoel?
c) je zei dat je vriendin een grote sereniteit ervaarde. Hebben anderen ook de genezingskracht gevoeld?
d) voelde de genezingskracht persoonlijk aan?
Antwoord:
Er gebeurde eigenlijk niet zoveel bijzonders in dat weekend. Het was niet anders dan andere retraite weekenden die ik bezocht.
a) wat ik zocht was iemand die vanuit het gedachtegoed van Simone Pacot mij iets kon vertellen. Ik had dus gegoogled en kwam bij deze retraite uit, die mede gegeven werd door Robert Henckes. Hij had bij haar een opleiding gedaan in Frankrijk.
b) Voor priester Patrick Lens was er geen voorbedachte rade, was er geen voorgevoel. Hij zegt zelf: “Maar ik heb op dat moment niet gemerkt dat ze genezen was. Ik hoorde het pas later.” Dat kun je lezen in het interview met het Elizabeth Magazine en in het programma van ‘de Verandering’ van de EO in 2014. Het was een soort formulier gebed ter afsluiting van de eucharistieviering met zijn eigen woorden daaraan toegevoegd.
c) We zaten met een kleine groep van zo’n 12 tot 15 mensen bij elkaar. Na de dienst gingen we uit elkaar. Ik heb de andere deelnemers niet meer gesproken. Ik heb geen idee.
d) Als je bedoelt dat ik mij persoonlijk aangeraakt voelde of collectief? Dan heb ik het zeker als een persoonlijk op mij gerichte gebeurtenis ervaren. Ik had niet de indruk dat er een golf door heel de kapel ging, waarin ik werd meegenomen. Ik heb me dat hiervoor niet zo gerealiseerd, maar ja: ik heb het als een persoonlijk, voor mij bestemde genezingskracht ervaren.
Verdiepende vraag nav antwoord d): Ik ben alsnog geïnteresseerd in je antwoord op wat ik in eerste instantie bedoelde te vragen, dus ik zal proberen om het opnieuw te verwoorden: had je het gevoel dat de genezingskracht een persoonlijkheid had, of verbonden was aan een persoon? Denk bijvoorbeeld aan het verschil tussen de zwaartekracht (die voelt voor mij niet persoonlijk) en liefde in een vriendschap (dat ervaar ik wel als persoonlijke energie). Uit je eerste antwoord begrijp ik dat je ervaarde dat de genezingskracht/golf specifiek op jou gericht was, en dus een persoonlijk doel had. Dankjewel voor dat antwoord. Nu vraag ik of de kracht voor jouw gevoel een persoonlijke bron had. Zou je daar iets over kunnen zeggen?
Dankjewel voor deze verduidelijking en specificiering van je vraag;
Ik heb die kracht als een mysterie ervaren. Ik heb in mijn menselijke maat geen idee over de oorsprong van die kracht, al hoewel hij voor mij niet uit de aarde kwam, noch uit een mens. Ik weet niet of die kracht altijd aanwezig is of – net als bij het verhaal van de man uit Bethesda (Johannes 5:1-18) die bij een geneeskrachtige bron, waarvan staat dat het water door een engel in beweging werd gebracht en wie er dan het eerste contact mee kreeg, die werd genezen – in het universum aanwezig is en onverwachts tot ons komt, of dat het een helende beweging is die in mij persoonlijk zo tot stand werd gebracht door de tijd heen en op dat moment als een externe kracht werd ervaren.
Mooie vraag, waar ik eigenlijk nog niet mee bezig ben geweest om hem te beantwoorden totdat je hem stelde!

Hoofdpagina van Podium Van Kooten