Pijnlijke scheiding

Mijn eigen ervaring met mijn scheiding (in 2012 na 25 jaar huwelijk) was een buitengewoon pijnlijke. Ik heb me 1,5 jaar van God en iedereen verlaten gevoeld.
Ik had dat niet verwacht en er eigenlijk ook geen rekening mee gehouden.

Wij hebben geen vechtscheiding gehad. Toen mijn man de knoop doorhakt en wij besloten uit elkaar te gaan, dachten we dat we het goed geregeld hadden.
Wij hadden geen rekening gehouden met de impact van de reactie van onze omgeving. En daar liepen de ervaringen uit één:
Mijn ex-partner werd omarmt, ondersteund en kreeg begripvol medelijden.
Mijn ervaring was het tegenovergestelde: ik voelde me veroordeeld.
Die ervaring heb ik mede zelf veroorzaakt, omdat ik niet bijvoorbaat mijzelf wilde verdedigen ten koste van de ander. Dit was ons gezamenlijk besluit. Ik vond dat mensen niet hoefden te weten waarom het ons niet lukte. Ik wilde niet de vuile was buiten hangen. Ik vond dat men er vanuit kon gaan dat wij er alles aan hebben gedaan bij elkaar te blijven.

Waarom was het zo pijnlijk?
Ik vertrok in 2012 uit ons huis, omdat ik geen geld had om in dat huis te blijven wonen. Daaruit concludeerden mensen dat ik dus weg wilden.
Mensen wisten niet dat we al bij 5 verschillende therapeuten waren geweest om toch te kijken of niet iemand de sleutel vond om ons weer bij elkaar te brengen.
Het was een buitengewone, ingrijpende ervaring:
1) omdat onze kerk mij aangaf dat ik niet meer aan het Heilig Avondmaal mocht deelnemen. Mijn ex-partner mocht dat wel.
2) omdat mijn familie zich tegen mij keerden zonder dat ze van de hoed en de rand wisten en oordeelden dat er geen redenen waren om uit elkaar te gaan. Ze sloten mijn partner in hun armen. Vergetende dat het een gezamenlijk besluit was. Ik kwam alleen te staan.
3) omdat onze vele vrienden vanuit de kerk, dachten niet te kiezen door geen vragen aan mij te stellen, geen contact met mij op te nemen, een ander winkelpad te kiezen als ik in e supermarkt was en hen tegen kwam. Maar als ik bij mijn ex-partner in ‘ons’ huis kwam, daar zag ik de gang vol met sterkte-kaarten hangen. Pijnlijk. Ik hield van alle mensen die wij gastvrij in ons huis ontvingen 1,5 stel over, die mijn werkelijke vrienden bleken te zijn.
Gelukkig had ik in deze tijd drie vriendinnen die mij vast hielden en om mij heen stonden om door deze tijd te komen en kwamen er stap voor stap weer nieuwe vrienden bij..

Het verhaal is weergegeven in het Programma ‘de Verandering’: Vanaf 10:09 t/m 18:10 minuten vind je het eerlijke gesprek en de ontmoeting met oude vrienden Paul en Ellen

Ik ben na 2012 tal van opleidingen gaan doen. Ik heb tal van boeken gelezen om te ontdekken wat ik niet wist en waarom het ons niet is gelukt. Ik werd relatiecoach.
De resultaten van mijn zoektocht zijn terug te vinden in mijn boek ‘De fik erin. Op weg naar een vurige relatie‘.

Ik ontdekte dat het zo begrijpelijk was dat het ons niet lukte: toen wij 5 jaar getrouwd waren werd ik in 1992 ziek en lag ik 14 jaar lang op bed met gewrichtspijnen. Het is dan bijna onmogelijk om er in gelijkwaardigheid voor elkaar te zijn en de relatie vorm en voeding te geven. Ik schreef er over in mijn eerste boek ‘Dwars door de pijn’. Mijn grillige weg van ziekte naar genezing‘. Toen we 19 jaar getrouwd waren in 2006, werd ik onverachts genezen. We hadden ieder ons eigen leven vorm gegeven en vonden elkaar niet meer. Hoe we ook probeerden. We kwamen als twee totaal verschillende mensen uit de strijd.
Daar was geen begrip voor in onze omgeving: mijn familie en kerk.

Het bijzondere is dat ik er ondanks het verdriet van de scheiding, maar vooral wat daarna gebeurde, geen dag spijt van heb. Mijn ex-oartner is getrouwd met een vrouw die hem wel gelukkig kan maken. Ik heb inmiddels een partner met wie het mogelijk is om elkaar te versterken in gelijkwaardigheid..Dat gaat niet vanzelf, maar we werken er in gezamenlijkheid aan met vallen en opstaan. Precies zoals het hoort om zo samen het beste in elkaar naar boven te halen.

Ik werd afgelopen week geraakt door deze passage die ik ergens las:
“We moeten eenvoudigweg herenigd worden met ons ware, innerlijke zelf.

Net als de isha sotah op haar pad van vrijstelling en terugkeer, vergt dit inspanning. Het vergt karaktersterkte. Het kan vernedering of opoffering met zich meebrengen. Maar als ons besluit standvastig is, als we volharden in wat we weten dat waar en juist is, zullen we uiteindelijk slagen.

God staat aan onze zijde. Zodra wij onze toewijding hebben getoond, zal Hij ons verdedigen, en zelfs toestaan dat Zijn eigen naam en eer worden ‘uitgewist’, terwijl Hij ons bijstaat in ons streven.

Bovendien zullen we er niet alleen in slagen ons leven opnieuw af te stemmen op wat het oorspronkelijk was, maar zullen onze toewijding en de vruchten van onze toewijding productiever en gezegender zijn, wat zal leiden tot grotere opbrengsten en tot een meer volwassen relatie met onszelf en met onze wereld. .

Omdat we niet zomaar zijn teruggekeerd naar wat we waren. Wij zijn door het proces heen gegroeid.

Echte groei gaat niet alleen over volharden op één recht pad. Pas nadat we de bittere wateren van het leven hebben geproefd, pas nadat we hebben geworsteld en gestruikeld en tegen de duistere krachten zijn opgekomen, worden we een groter, moediger en verrijkt mens.

Pas nadat we zijn afgedwaald en vervolgens weer zijn teruggekeerd, worden we gedreven door een sterker verlangen naar innerlijke eenheid en goddelijk leven. Pas nadat we de duisternis van de levensnacht en de verlatenheid van de winters hebben ervaren, bereiken we een nog intensere en betekenisvollere band met God.

De les van de isha sotah voor ieder van ons, man of vrouw, is dat, hoewel ons pad misschien moeilijk en verwrongen is, we, wanneer we de vermoeiende worstelingen en verleidelijke keuzes zegevierend onder ogen zien, naar voren komen als grotere individuen en als een verlost individu. mensen, in een verloste wereld.” (Lees hierover verder)

Meer lezen over scheiden op deze website? Kijk hier

“