Openingsceremonie van de Olympische Spelen – Mattias Desmet
De nieuwsbrief van Mattias Desmet van 28 juli 2024 besteedde aandacht aan de openingsceremonie van de Olympische Spelen. Hij schreef op de website https://words.mattiasdesmet.org/p/the-opening-ceremony-of-the-olympic:
Mijn pen weigert deze zomer te rusten. Deze keer is het de openingsceremonie van de Olympische Spelen die ik moeilijk voorbij kan laten gaan zonder wat opmerkingen te maken.
Vanmorgen zag ik fragmenten van de openingsceremonie van de Olympische Spelen. De beelden waren, laten we zeggen, verbluffend. Het presenteerde onder andere een groteske parodie op Da Vinci’s Laatste Avondmaal. Op de plaats van Christus zat een stevige vrouw met half ontblote borsten; een van de apostelen was een homoseksuele man met testikels die uit een strak latex pakje hingen; de rest van de apostelen werd vervangen door transgenders en andere figuren die chirurgisch of anderszins de taak om een man of een vrouw te zijn, hebben afgewezen. Onder deze groep was ook een jong meisje – een teken van kinderlijke onschuld en zuiverheid.
De parodie op Het Laatste Avondmaal was zeker niet het enige opvallende element in de ceremonie. Onder andere verscheen de vierde ruiter van de Apocalyps – de Dood op een vaal paard. Hier was geen sprake van parodie of spot – deze Engel des Doods werd behoorlijk serieus genomen. De ceremonie zat vol met zware symboliek, waarvan de link met de Olympische Spelen – een sportevenement – moeilijk te vinden was. Het was moeilijk om de vraag te onderdrukken: welke boodschap draagt deze zware symboliek?
Een groot deel van de bevolking vond de ceremonie indrukwekkend – het toppunt van spektakel, een viering van vrijheid, triomf van humanisme, inclusiviteit en ‘gelijkheid’. Dat suggereert de reguliere berichtgeving tenminste. Zij zien het als iets goeds: geen vooroordelen meer tegen mensen met een seksualiteit die niet de norm volgt. En die spot met het christendom – kunnen christenen daar misschien niet mee omgaan? Worden ze net zo gevoelig als moslims? Is er voor hen ook geen plek meer voor Charlie Hebdo in onze cultuur? Wie kritiek heeft op de woke-cultuur wordt al snel bestempeld als een nieuw soort extremist die in moeilijke culturele tijden terugvalt op ultraconservatieve waarden.
Het toont culturele volwassenheid wanneer er openheid en ruimte is voor eigenaardigheden met betrekking tot seksualiteit, een ruimte waarin een persoon zichzelf kan realiseren als een uniek seksueel wezen. Maar het woke-spektakel dat we zagen bij de openingsceremonie heeft daar weinig mee te maken. In zijn opdringerige vertoning en ankerloze afdrijven naar steeds groteskere vormen van seksualiteit, toont het niet de versmelting van seksuele drift met liefde en tederheid die het kenmerk is van menselijke en culturele volwassenheid; in zijn fanatisme is het niet langer een bevrijder, maar een tiran, een militante en extremistische ideologie die seksualiteit niet naar zijn hoogtepunt leidt, maar naar zijn volledige ondergang.
Het gedijt op de illusie van een kneedbare mens, de persoon die zich niet onderwerpt aan God of gebod, die zichzelf creëert en realiseert, die probeert de taak van man of vrouw zijn die ons lichaam ons oplegt met operaties en hormoonbehandelingen uit de tekst van zijn leven te wissen.
De openingsceremonie had ook niets te maken met culturele volwassenheid die zichzelf op alle niveaus kan relativeren – ook religieus. De openingsceremonie van de Olympische Spelen is geen discours dat in een satirische krant als Charlie Hebdo wordt gepresenteerd. Een openingsceremonie is een ritueel, in dit geval het ritueel van de grootste en meest significante gebeurtenis van onze globalistische nieuwe wereldorde. Daarom is de getoonde slechte smaak niet iets waar je zomaar je ogen voor sluit en je schouders over ophaalt; het is inderdaad iets significants.
Wat we zagen was niets minder dan een geritualiseerde bespotting van het heilige en het ethische, iets dat, vanuit een ethisch-religieus perspectief, een ritueel van het kwaad is. Onze cultuur neigt naar een einde. Laten we even teruggaan naar een begin.
Een goede tweehonderd jaar geleden veegde de mensheid het religieuze wereldbeeld dat was veranderd in hypocrisie en dogma van de maatschappelijke tafel. De Verlichting was aangebroken – de ideologie van de Rede nam het roer over. De mensheid begon te navigeren op het kompas van de rationaliteit. Ze zouden de wereld en de dingen met hun eigen ogen observeren en de relaties ertussen nauwkeurig bepalen en wiskundig beschrijven. En op basis van deze rationele beschrijving zouden ze de natuur beheersen en manipuleren; mensen zouden uiteindelijk de wonderen verrichten die ze lang vruchteloos van God hadden verwacht. Denk aan Harari’s Homo Deus: mensen zullen zelf God worden. Ik heb hier elders over geschreven (zie deze link).
De Verlichtingstraditie markeerde het historische moment waarop de mensheid van kompas en richting veranderde. De religieuze wereldvisie stelde ethische principes voor: mensen moeten zich allereerst, bij elke stap die ze zetten in het aardse rijk, afvragen of ze richting Goed of Kwaad lopen. Sommigen namen de ethische principes serieuzer dan anderen; voor sommigen werd het ethische discours puur een instrument van hypocrisie en perversie. Maar het verhaal waarop de cultuur was gebaseerd, plaatste in ieder geval het ethische niveau op de eerste plaats.
De Verlichtingstraditie veegde het hele idee van ethiek als leidraad van tafel. Vanaf nu zou de mensheid de rede volgen. Geen religieuze illusies meer. Vanaf nu zou de mensheid afgaan op wat ze met hun ogen waarnemen en met hun verstand begrijpen. En daar viel het onmiddellijk ten prooi aan … een illusie. Onze ogen die zogenaamd objectief observeren, worden aangestuurd door krachten die volledig buiten het veld van de rationaliteit liggen. Bijvoorbeeld: of men in de natuur een systeem ziet waarin de sterken zwakkere levensvormen elimineren via survival of the fittest en de sterkeren bevorderen, of een systeem waarin de sterkeren op de meest liefdevolle en gevoelige manier voor de zwakkeren zorgen, wordt bepaald door factoren die niets met rationaliteit te maken hebben.
De 19e-eeuwse imperialist zag survival of the fittest overal. En hij was opmerkelijk blind voor de vloed aan voorbeelden die lieten zien dat de natuur op zijn minst door veel andere principes wordt bestuurd. De imperialist zag de natuur op die manier omdat hij, vanuit zijn narcisme en egocentrisme, de natuur graag op die manier zag. Wat de imperialist werkelijk beweerde met zijn theorie van survival of the fittest was dat de imperialist, die op dat moment de sterkste was vanwege bepaalde historische omstandigheden, niet alleen het recht had om de zwakkeren in zijn koloniën meedogenloos te onderdrukken en te onderwerpen, maar dat hij, terwijl hij dat deed, ook de beste en meest nobele was die de natuur ooit had voortgebracht.
Laat narcisme even plaatsmaken voor Liefde, laat de Ziel het roer overnemen van het Ego. Je ziet een andere Natuur ontstaan. Je ziet bijvoorbeeld een natuur waarin sterke bomen zwakkere bomen ondersteunen door ze via hun wortelstelsels van voedingsstoffen te voorzien; je ziet een natuur waarin een olifantenmoeder maandenlang rouwt om haar dode jong; je ziet de sterke mens die zichzelf herkent in de zwakken en zachtjes een hand op hun schouder legt.
En zelfs als je gelooft dat de sterken over de zwakken moeten zegevieren, is het verre van zeker dat dit ook daadwerkelijk in de ‘natuur’ gebeurt. Nietzsche verheerlijkte het streven naar macht, maar hij was een van de weinigen die van meet af aan sceptisch was over de zogenaamde survival of the fittest: de sterkste en meest nobele mensen verliezen het in de natuur doorgaans, geloofde hij. De zwakken spannen vaak samen en zijn doorgaans in staat de sterken, die overmoedig alleen door het leven gaan, ten val te brengen. Voor Nietzsche werd de 19e-eeuwse imperialist verre van beschouwd als de kroon op de evolutionaire schepping; hij was eerder een weerzinwekkend schepsel van een Apollo die Dionysus niet langer als zijn gelijke erkende.
Om terug te keren naar de kern van de zaak: het Verlichtingsgeloof plaatste rationaliteit centraal en beschouwde het hele spectrum van Goed en Kwaad als volkomen irrelevant en zelfs niet-bestaand. Het verdween naar de achtergrond; mensen besteedden er geen aandacht meer aan. En op de achtergrond gebeurde iets typischs. Het Kwaad nam het roer over. Goed doen vereist een bepaald niveau van alertheid en inspanning van mensen; men moet er enige aandacht en energie aan besteden; men moet altijd enige weerstand overwinnen om Goed te doen. Als die alertheid en investering van kracht en energie om Goed te doen er niet zijn, dan keert het schip van het leven zich stilletjes om en vaart het richting duistere wateren.
Je kunt ook op een heel directe manier zien dat de opkomst van het rationalistische wereldbeeld een doodsteek gaf aan Goedheid. Rationalisme leerde ons dat het hoogste doel van de mens de strijd om te overleven was (zoals eerder vermeld). En dat impliceerde onmiddellijk dat Goed doen dwaas en achterlijk was. Goed doen verzwakt jezelf en versterkt de Ander. Of zo lijkt het in eerste instantie. De rationalistische mens kon ergens de conclusie trekken uit zijn ideologie en concluderen: je moet niet goed zijn, je moet slim, sluw en meedogenloos zijn.
Op deze manier sloop er van begin af aan een soort destructieve drift in de Verlichtingscultuur. Het rationalisme probeerde niet alleen te begrijpen, maar ook te controleren, te manipuleren, te onderwerpen en te vernietigen. Die dood of destructieve drift is heel duidelijk te verifiëren. De triomfantelijk uitgeroepen heerschappij van de Rede ging gepaard met de vervuiling van de natuur met microplastics en giftige chemicaliën, met industriële vismethoden en bosbouw- en landbouwpraktijken die de natuur genadeloos uitbuiten, met de dodelijkste oorlogen in de geschiedenis en met de industriële vernietiging van bevolkingsgroepen en rassen die niet in rationalistische ideologieën pasten. William Blake wijdde zijn hele oeuvre hieraan in het vroegste stadium van rationalisering en mechanisatie van de wereld, tijdens de Franse Revolutie, de historische gebeurtenis die het moment vertegenwoordigt waarop het rationalistische wereldbeeld de macht greep. Hij zag het als een manifestatie en ontketening van de krachten van het Kwaad en getuigde van deze visie in zijn hele oeuvre. De hele VN-ideologie met haar Duurzame Ontwikkelingsdoelen beweert de destructieve drift te stoppen, maar is in wezen een voortzetting van de rationalistische ideologie, die via haar ecomodernistische programma streeft naar de ultieme onderwerping van de natuur (denk aan projecten om het klimaat te beïnvloeden) en met haar woke humanisme probeert een radicaal ontmenselijkende transhumanistische technocratie te installeren.
Opmerkelijk genoeg kostte de idealisering van de Rede ook de Waarheid haar kop. De plicht om eerlijk te spreken werd binnen het rationalistische wereldbeeld overboord gegooid. De redenering was snel gemaakt. De Waarheid spreken is altijd riskant; wie de Waarheid spreekt, verzwakt zichzelf; ze hebben minder kansen in de strijd om te overleven; alleen een dwaas spreekt de Waarheid.
Mensen zijn altijd bedrieglijke en leugenachtige wezens geweest die Schijn vaak verwarren met Werkelijkheid, maar de opkomst van de Verlichtingstraditie ging gepaard met de heerschappij van een nieuw soort leugen, een leugen die theoretisch gefundeerd is (gebaseerd op wetenschappelijke theorieën over massapsychologie), ideologisch gerechtvaardigd en industrieel geproduceerd: propaganda. De hedendaagse (globalistische) orde staat en dringt zich op door propaganda – de kunst van het manipuleren van de mens; de praktijk van het ontnemen van de mens van spirituele vrijheid.
Onder het pseudo-rationele oppervlak van onze Verlichtingscultuur groeide daarom gestaag een destructieve, bedrieglijke en onmenselijke kracht. Het groeide in het onzichtbare, maar zoals elke spirituele Grootheid wil het zich manifesteren en publiekelijk erkend worden. Onze cultuur heeft een punt bereikt waarop die kracht steeds meer openlijk haar gezicht laat zien. Getuige het groteske theater van het meest recente Eurovisie Songfestival en de duistere symboliek van de Olympische openingsceremonie.
Onze cultuur nadert haar hoogtepunt, het moment waarop de maskers worden afgezet en de krachten die haar bepalen zich openbaren. Het moment ook waarop mensen hun ware conditie zien. De rationalistische mens staat niet op het punt om God te worden. Ze staan ook niet op het punt om hun absolute vrijheid te veroveren, seksueel en anderszins. Integendeel, ze staan op het punt om volledig tot slaaf te worden gemaakt. En de Olympische openingsceremonie laat ons duidelijker dan ooit zien wie hun Meester zal zijn.
Ja, de Olympische ceremonie ging over Het Laatste Avondmaal.
En het zou mooi zijn als de media dat zouden toegeven.
Schrijft MATTIAS DESMET op 29 JULI 2024 in zijn volgende blog te vinden op: https://substack.com/home/post/p-147128899
Ik kom kort terug op mijn laatste essay over de openingsceremonie van de Olympische Spelen, met name op de parodie op Da Vinci’s Laatste Avondmaal. Zoals u weet, vonden nogal wat mensen die parodie godslasterlijk en pervers, een openlijke manifestatie van de decadentie van globalistische instellingen. Ik kom er hier op terug om de aandacht te vestigen op de algemene reactie op het tumult. Ik vind die reactie bijzonder interessant en typerend.
Zo ging het: de reguliere media dachten dat ze de verontwaardiging over de vermeende godslastering meteen konden wegwuiven. Ze belden snel de artistiek directeur van de ceremonie, die meteen De Waarheid onthulde: het theater in kwestie tijdens de openingsceremonie had niets te maken met Het Laatste Avondmaal. Het vertegenwoordigde een heidens feest van de goden. Ze waren klaar. De verspreiders van nepnieuws op X en andere complottheoriesites werden opnieuw ontkracht.
Het leger van factcheckers, digitale hulpverleners en andere ijverige aanhangers van de globalistische ideologie sprong in actie. Ze plaatsten verwijzingen naar de woorden van de artistiek directeur onder beweringen over Het Laatste Avondmaal en voegden hier en daar zelfs Bellini’s schilderij, Het feest van de goden, toe. Zo kon iedereen met eigen ogen zien om welk schilderij het eigenlijk ging. Het enige enigszins vreemde – wat de grote ambassadeurs van de waarheid van het globalisme vast ook opmerkten – was dat Bellini’s schilderij niet echt leek op het groteske theater dat in Parijs werd opgevoerd. Maar wie maalt erom, had de artistiek directeur gesproken, orakel van de Waarheid, er was geen reden meer om te twijfelen: alle verontwaardiging was gebaseerd op waan en illusie.
Ten eerste: het schilderij waarnaar verwezen werd was niet Bellini’s Het feest der goden, maar Het feest der olympische goden van Jan van Bijlert. Dat schilderij sluit qua compositie wel aan bij de enscenering van de ceremonie in Parijs. Je zou kunnen zeggen: wat is het gedoe, maakt het uit welk schilderij het was? Het ging niet over Het Laatste Avondmaal, dus het theater spot niet met het christendom.
Natuurlijk, dat doet ertoe. Simpelweg omdat: Jan van Bijlert zijn Feest der Olympische Goden schilderde rond 1635, ongeveer honderdvijftig jaar nadat Da Vinci Het Laatste Avondmaal schilderde. En Van Bijlerts schilderij is duidelijk een heidense variant van Da Vinci’s schilderij. Met andere woorden: of de openingsceremonie van de Olympische Spelen nu direct Da Vinci’s Laatste Avondmaal bespotte of dat deed door een parodiërende imitatie van Van Bijlerts schilderij, dat maakt niet uit, wat er gebeurde bij de openingsceremonie was inderdaad een bespotting van Het Laatste Avondmaal, en dus ethische en religieuze principes, met name het christendom. Punt.
Het meest opmerkelijke is vooral dat de factcheckers en woke-enthousiastelingen inderdaad niet zagen dat het om het Laatste Avondmaal ging. Ze bespotten zelfs degenen die het wel zagen, bewerend dat ze verdwaald waren in illusies en waanideeën. Hoe meer iemand in de greep is van totalitair denken, hoe meer ze degenen die anders denken van waanzin beschuldigen. Op zichzelf blijft het een van de meest opmerkelijke effecten van het fenomeen van massavorming: de enorme vernauwing van het perspectief, gepaard gaande met een radicale blindheid voor alles wat niet strookt met iemands eigen fanatieke overtuigingen.
Het is niet zo dat de vertegenwoordigers van het dominante verhaal de enigen zijn die hieraan ten prooi vallen. Fanatiek complotdenken lijdt in wezen aan een soortgelijk probleem. Degenen die zich losmaken van de greep van het dominante verhaal, dwalen in zekere zin onbeschermd rond in de wereld van het Echte en zoeken vaak hun toevlucht in een andere illusie, of op zijn minst een ander verhaal dat de werkelijkheid onverantwoord reduceert tot een simplistisch verhaal.
En ik herhaal: het gaat er niet om of er geen seksuele vrijheid in de samenleving zou moeten zijn of dat het verboden zou moeten zijn om religieuze stellingen, overtuigingen of opvattingen te bespotten. Ieder mens heeft recht op een ruimte waar hij of zij op eigen gezag en verantwoordelijkheid de eigenaardigheden van zijn of haar seksualiteit kan verwerken, als hij of zij dat wil. En hoewel ik het persoonlijk smakeloos vind om iets te bespotten dat een ander heilig vindt, denk ik niet dat het verboden zou moeten worden.
Waar het echter om gaat, is dat globalistische instellingen symboliek gebruiken, zoals te zien is bij de openingsceremonie van de Olympische Spelen en het Eurovisie Songfestival, om hun essentie te situeren in spot en perversie. Dat is precies de functie van een ceremonie van een groot sociaal evenement: het vertegenwoordigt wat de essentie van een samenleving is, het vertegenwoordigt de principes die het sociale systeem ondersteunen. En dat is zeker een goede reden om te protesteren en te weigeren deel te nemen aan de globalistische ideologie. Sterker nog: degenen die niet protesteren, verwaarlozen een ethische plicht.
Terug naar de mainstreamreactie en het legioen globalistische voetvolk. Ze hebben de plank volledig misgeslagen. Dat kunnen we concluderen uit het bovenstaande argument. En we kunnen de reactie van de producenten van de openingsceremonie toevoegen. Zij bevestigden in een officiële verklaring, die de beweringen van de artistiek directeur tegensprak, dat het specifieke deel van de ceremonie inderdaad een parodie was van Het Laatste Avondmaal. Ik zou zeggen: we kunnen tot een conclusie komen over deze kwestie. Als het eruitziet als een eend, zwemt als een eend en kwaakt als een eend, dan is het waarschijnlijk een eend.
Voorlopig blijft de mainstream stil. Dat is opvallend: hun onvermogen om fouten toe te geven. Dat is op zich menselijk, maar het is behoorlijk uitgesproken bij vertegenwoordigers van het dominante narratief (een onvermogen dat typerend is voor totalitaire systemen). De coronacrisis springt er wat dat betreft uit. Elk cruciaal aspect van het dominante narratief is inmiddels onjuist gebleken: de oorsprong van het virus, de sterfte van het virus, de effectiviteit van de maatregelen, de effectiviteit van de vaccins, de (zogenaamd niet-bestaande) bijwerkingen van de vaccins, enzovoort, noem maar op en het dominante narratief heeft het radicaal mis.
Daar kan niemand meer aan twijfelen. Maar hoeveel factcheckers en mainstream journalisten heb je horen toegeven dat ze de Waarheid radicaal hebben onderdrukt in naam van de Waarheid? Hoeveel heb je je horen verontschuldigen voor het degraderen van mensen tot tweederangsburgers op basis van pseudowetenschap en nepnieuws? We kunnen alleen maar concluderen: degenen die zichzelf kronen tot Ambassadeurs van de Waarheid en zich royaal profileren als bestrijders van nepnieuws en desinformatie, onderdrukken de waarheid met een stroom aan nepnieuws en desinformatie.
Het gebrek aan interesse in feiten in totalitaire systemen is vanuit psychologisch perspectief buitengewoon fascinerend. In Duitsland onthulde een klokkenluider van het Koch-instituut de omvang van de misleiding door de overheid en experts. De onthullingen lieten weinig aan de verbeelding over: het hele Duitse coronabeleid was gebaseerd op cynische minachting voor feiten en wetenschap en was één grote coup om de samenleving een technocratische draai te geven. En er is nauwelijks reden om aan te nemen dat het beleid in andere landen fundamenteel anders was dan dat van Duitsland.
In Duitsland was dit kortstondig groot nieuws in de reguliere media. Dat is op zich een goede zaak. Maar buiten Duitsland werd er nauwelijks over bericht. Laat dit even bezinken: het verhaal achter de belangrijkste maatschappelijke crisis van de moderniteit blijkt lek als een emmer en wekt nauwelijks interesse in de media die de samenleving economisch, psychologisch, fysiek en ethisch naar de ondergang hebben gedreven met dit verhaal. Inderdaad: ‘Niet liefde, niet haat, maar de onwil om te weten is de meest fundamentele passie van de mens.’
Tot slot: ik hoor hier en daar mensen verontwaardigd roepen dat ze een dergelijke parodie op de profeet Mohammed op de Olympische Spelen moeten opvoeren. Waarom zijn het altijd de christenen die spot moeten verduren? Het is op zichzelf waar: de dappere woke-aanhangers, de helden van de massa, zullen twee keer nadenken voordat ze hun buitengewone heldendom op de islam richten. En toch moet ik zeggen: laat dit geen kans zijn om verdeeldheid te zaaien tussen religies en wereldbeelden, tussen Joden, Christenen, Moslims, Humanisten, of Agnostici, of zelfs Atheïsten die proberen verbonden te blijven met principes van de mensheid.
Waar het werkelijk om gaat is dat er een ideologie is die ethisch bewustzijn belachelijk maakt en zichzelf profileert als een vertegenwoordiger van een anti-ethische kracht. Het is tegen datgene waar we de plicht hebben om ons uit te spreken. Al het andere betekent langzaam het monster worden waartegen men vecht.
