Mijn gewond kinddeel
Schreef ik in het artikel ‘Blauwdruk van je leven‘ over het ontstaan van traumatische (niet kloppende) ervaringen van het kind en welke invloed het op je leven kan hebben, omdat het kind in je de rest van je leven jou er van probeert te weerhouden om nog maar iets dergelijke mee te maken (zie: Volwassen-kind/). Nu wil ik het hebben hoe en waarom je echt volwassen wordt en niet automatisch volwassen bent.
Franz Ruppert legt uit wat de uitwerking van een trauma op een kind heeft (Overlevingsmechanisme-afsplitsen/): op het moment dat ik als kind een voor mij vervelende situatie meemaak, splits ik: Ik split in een deel dat zich verstopt (het gewonde deel) en een overlevingsdeel. Het overlevingsdeel van mij zorgt dat het verstopte kind nooit meer zoiets mee hoeft te maken. Het verstopte kind, blijft stilstaan op de leeftijd waarop het trauma plaatsvond. Een trauma is een heel groot woord en kan soms in een split second gebeuren en voor de omstanders niet meer zijn dan een toevallige gebeurtenis, maar voor het kind in mij is het een vervelende tot vreselijke ervaring geweest!
Het verstopte kind in mij hoopt dat er iemand komt die dat trauma ongedaan maakt. Het verstopte kind in mij schrikt op het meest onverwachte moment wakker (als het maar de dreiging denkt te voelen (vanuit de amygdala)) en zet het op een huilen, schreeuwen of krijsen.
Het overlevingsdeel van mij is als het ware hyperactief, omdat het mijn trauma moet beschermen en verstopt houden. Het wordt de bewaker van vervelende situaties. Hij vermijdt die situaties waardoor het kind zich ging verstoppen; hij controleert situaties; compenseert die situaties. Hij ontwikkelt daarmee aannames en overtuigingen, die dat allemaal keurig in ‘goede’ banen leiden. Het overlevingsdeel is buitgengewoon slim, efficient en heeft jarenlange ervaringen.
Beide, zowel het gewonde kinddeel als het overlevingskinddeel zorgen er voor dat ik als volwassene niet mijzelf ben, als ik deze delen niet heb opgehaald in mijn geschiedenis, als ik niet het gewonde kinddeel heb verzorgd en het overlevings kinddeel van zijn ‘zware’ taak heb ontslagen (of met pensioen heb gestuurd).
Wanneer je 23 jaar of ouder bent, ben je fysiek volwassen en heb je een prefrontale cortex tot je beschikking, die het in zich heeft om de overlevingsdelen gerust te stellen en het gewonde kinddeel liefdevol te verzorgen.
Je kunt fysiek volwassen zijn, maar psychisch en mentaal dus nog niet. Volwassen word je eigen door je schaduwwerk te doen en je persoonlijk ontwikkelingsweg te gaan. Je haalt dan de stukjes van je gewonde kinddelen stap voor stap op (de weg van Simone Pacot is een goed hulpmiddel) en je integreerd die stukjes in je zelf. Daarvoor zul je je levenslijn moeten maken, zodat je herkent waar iets vandaan komt en hoe je er op hebt gereageerd. Je zoekt ook naar je aannames en overtuigingen die het overlevingsdeel zich eigen heeft gemaakt, om die zo te kunnen herschrijven en hun invloed op die manier te ontnemen.
Hoe meer gewonde kinddelen ik heb opgehaald en verzorgd, hoe meer overlevings kinddelen ik met pensioen heb gestuurd, hoe volwassener ik word. Ik kan dan vrij keuzes maken. Ik ben dan wakker en reageer vanuit liefde, in plaats vanuit een wond, waardoor mijn reactie klopt in het hier en nu met wat ik mee maak in dit moment. Hoe minder vat de complexen nog op mijn leven hebben.
Natuurlijk blijft mijn geschiedenis mijn geschiedenis. Die kan ik niet overschrijven.
Natuurlijk trekt mijn wond af en toe bij weersveranderingen, maar ik weet het nu veel beter te herkennen en te verzorgen!
Dan verzorg ik het angstige kind in mij en ik ga gewoon weer verder vanuit mijn volwassenheid.
Ik heb niet in 1 dag alle gewonde kinddelen in mij ontdekt, laat staan verzorgd. Sterker nog, de gewonde kinddelen laten zich stap voor stap zien. Het is een ui die afgepeld wordt, vaak van achter naar voren: dus situatie 4 eerst en dan pas situatie 1. Nog sterker eerst de gevolgen van situatie 4, die ik ook drie jaar geleden tegenkwam en ook tien jaar geleden en ook 20 jaar geleden. Situatie 4 ontvouwt zich dus ook stap voor stap: net een polaroid foto. Eerst is het vaag, maar het wordt steeds helderder en zichtbaarder. Het kind moet ook vertrouwen in mij krijgen dat ik het echt wil en echt aankan.
Het is een lange weg van persoonlijke ontwikkeling, zoals Dabrowski zegt en gaat via diep angsten en desintegraties, maar we komen er uiteindelijk, als we maar door blijven gaan!
De geintergreerde volwassene groeit en het gewonde kinddeel neemt steeds meer zijn juiste proporties aan en hoeft niet meer zo alles overheersend te krijsen, omdat de volwassene het nu serieus neemt en tot rust kan brengen.
