Jij hebt het mis

Stel dat ik het mis heb – Jij hebt het mis
Vannacht werd ik in paniek wakker en in mijn onbewuste lag een weten: jij hebt het mis, als een soort echo van ver weg.
Ik wist dat het niet over het hier en nu ging. Waardoor ik mijn paniek kon laten voor wat het was. Dus bleef ik stil liggen en bewoog me tussen het persoonlijke en het collectieve, alsof ik naar een toneelstuk keek.

Ik ging in gedachten de vrouwen in de bijbel langs en ontdekte dat een aantal het predicaat: ‘Jij hebt het mis!‘ hadden gekregen en dat predicaat vaak nog steeds dragen, met grote gevolgen. Ik zag EVA en MARIA MAGDALENA. Jij hebt het mis! Het werd een mantra in mijn hoofd, alsof die echo van ver weg ineens op zijn plaats tot rust kwam, maar wel in vol ornaat in de schijnwerpers van het oordeel stond.
Ik zag vrouwen die zwoegden met de vraag ‘stel dat ik het mis heb’ of ‘stel dat het mis gaat’, maar toch deden wat ze moesten doen. Ik zag Sarah, Rebecca, Rachel, Mirjam, Deborah, Juditha, Eshter, Maria
In gedachten zag ik de vrouwen op brandstapels, vrouwen die werden verdronken, opgehangen of op een andere manier gefolterd.

Ik ging in gedachten mijn eigen leven langs en zag hoe vaak die stem geklonken had. Ik zag stekende ogen, scherpe monden en priemende vingers. Ik zag hoe ik die stem geloofd had. Het werd een mantra in mijn hoofd. Maar diep van binnen, kruipend over de grond ontsnapte ik soms per ongeluk aan die stem soms, omdat ik zocht naar zijn gelijk, maar die niet kon vinden. Maar ik zag ook hoe ik mijzelf bij die stemmen regelmatig en te vaak had aangesloten. En als ik dan toch al kruipend, zand happend en zoekend een andere weg ontdekte, hield die alles verstikkende vraag mij in de donkere nacht uit de slaap en oordeelde: straks ontdek je dat jij het mis hebt!

Ineens zag ik op het toneel een beeld verschijnen dat aanbeden werd. Een aanbeden beeld dat veiligheid beloofde, maar voorkwam dat het leven ten volle geleefd zou worden. Een aanbeden beeld dat geborgenheid beloofde, maar waaraan – toen ik goed keek – een stalen ketting bleek te zitten, die mij gevangen hield. Mijn hele leven had ik die ketting proberen te negeren of er aan proberen te rukken en te trekken, maar het ging niet los. Ik stond op en pakte het beeld vast. Ik tilde het van zijn sokkel en struikelde over de ketting. Ik viel en met mij het beeld. Ik stond op en het beeld lag aan diggelen aan mijn voeten.
Ik keek verbijsterd rond en hoopte dat niemand het gezien had.
Ik keek naar de sokkel en zag een grote leegte.

vrijdagmorgen 07-10-2022 om 3:00 uur in de nacht