Ik wil geen seks meer
“Ik wil geen seks meer – op zondagochtend”: Een ode aan de vrouwelijke stroom en de roep om bedding
Zij zegt het zacht. Niet verwijtend. Niet boos. Maar helder. Ze wil geen seks meer – op zondagochtend.
En hoewel dat op het eerste gezicht eenvoudig klinkt, ligt er een oceaan aan verlangen, pijn, groei en waarheid onder deze woorden. Het is geen afwijzing van de ander, maar een uitnodiging naar een diepere ontmoeting – met zichzelf, en met hem.
Dit is een verhaal over seks, maar vooral over bedding. Over het vrouwelijke verlangen dat zich niet laat vangen in gewoontes, voorspelbaarheid of agenda’s. En over de mannelijke verwarring die ontstaat wanneer het bekende ritueel plots niet meer werkt.
Het vrouwelijke stroomt – of sluit zich af
In veel relaties speelt dit thema: de vrouw die zich terugtrekt, niet meer ‘wil’, en de man die zich afgewezen, verward of machteloos voelt. Maar wat als het niet gaat over ‘zin’ of ‘onwil’, maar over bedding?
Het vrouwelijke in haar – en in velen van ons – vraagt om bedding. Niet als controle, maar als ruimte. Niet als ‘voorspel’, maar als aanwezigheid. Niet als vaste routine, maar als een telkens opnieuw afgestemde ontmoeting.
“Het vrouwelijke houdt niet van patronen,” zegt ze. Niet omdat het onbetrouwbaar of grillig is. Maar omdat het wild is. Mysterieus. Zoals water dat zich niet laat vangen maar wel geleid wil worden. Water heeft bedding nodig – een veilige, open ruimte waarin het mag bewegen zoals het wil: speels, stil, stormachtig, traag of overstromend.
Wanneer die bedding ontbreekt – wanneer seks een vast gegeven wordt, een automatisme, iets dat verwacht wordt – dan droogt haar stroom op. Niet omdat ze hem niet wil. Niet omdat ze geen zin heeft. Maar omdat ze zichzelf kwijtraakt in het ritme van wat moet.
Zondagochtend: het ritueel en de breuk
Hij ervaart het anders. De zondagochtend is juist hun moment. Hun rustpunt. Hun tijd samen. Seks als verbinding. Als expressie van liefde. Wat is er misgegaan?
In zijn verwarring ligt iets heel menselijks: het onbegrip wanneer intimiteit plots stokt. Zijn liefde is er nog. Zijn verlangen ook. Hij is niet onverschillig of dwingend – hij wil het gewoon ‘weer zoals vroeger’. Maar precies daar ligt het knelpunt: het ‘zoals vroeger’ is voorbij.
Haar lichaam fluistert al langer iets anders. Iets diepers. Iets wat niet in woorden te vatten is, maar zich laat voelen in terugtrekken, sluiten, weerstand. Niet als afwijzing, maar als bescherming. En misschien, als uitnodiging.
Het misverstand van verlangen
Wat vaak vergeten wordt, is dat verlangen niet alleen iets lichamelijks is, maar ook iets energetisch, emotioneels, zelfs spiritueels. Haar verlangen is er nog steeds – maar het zoekt bedding. Het wil niet uit gewoonte, maar uit afstemming. Niet vanuit ritme, maar vanuit relatie.
Zij zegt: “Ik wil me welkom voelen. Niet alleen op zondagochtend.”
Dat verlangen is niet naar minder seks, maar naar méér echtheid. Niet naar minder verbinding, maar naar meer afgestemd zijn op wat leeft – vandaag, nu, in dit moment.
En ja, ze heeft het al vaker gezegd. En nee, hij hoort het nog steeds niet helemaal. Omdat hij luistert met de oren van zijn eigen honger. En niet hoort wat zij werkelijk zegt: “Ik wil niet géén seks – ik wil geen seks die mij niet raakt.”
De roep naar iets heiligers
Tussen de regels door klinkt de mogelijkheid van een andere manier van beminnen. Iets wat ze misschien ooit samen wél hadden – of nog nooit echt hebben gekend. Hij voelt dat ook. Misschien daarom zijn suggestie: “Misschien moeten we naar een sacred seksles.”
Misschien is dat niet zomaar een idee. Misschien is het een eerste stap naar het opnieuw leren luisteren – naar haar lichaam, naar zijn eigen hart, naar dat wat tussen hen wil ontstaan.
Haute Cuisine seks betekent: aanwezig zijn bij wat er nu is, zonder iets te willen maken of forceren. Het betekent bedding creëren – niet alleen fysiek, maar emotioneel en energetisch. Het betekent dat seks niet begint in het lichaam, maar in de ziel.
Van patroon naar proces
Dit artikel is geen oordeel over wie fout zit. Geen strijd tussen man en vrouw. Het is een spiegel. Een uitnodiging.
Voor hem: om nieuwsgieriger te worden dan hij gewend is. Om zijn eigen verlangen niet als de maatstaf te nemen, maar als het begin van een gesprek.
Voor haar: om haar grenzen niet als muren te ervaren, maar als poorten. Poorten die toegang geven tot de rijkdom van haar innerlijke wereld – als ze maar gehoord worden.
En voor ons allemaal: om seks niet te zien als doel of prestatie, maar als een dans die telkens opnieuw gevoeld en gevormd mag worden.
Tot slot: het gaat niet over seks
De titel zegt: “Ik wil geen seks meer – op zondagochtend.”
Maar het gaat over veel meer.
Het gaat over bedding. Over ruimte. Over stroming. Over eerlijkheid.
Over de moed om te zeggen: “Ik sluit me niet af voor jou, maar open me alleen als jij me werkelijk ziet.”
En misschien, heel misschien, begint echte intimiteit daar.
Niet in het lichaam.
Maar in de stilte waarin we elkaar werkelijk horen.
