Ik gebruik AI

Ik gebruik voor mijn artikelen het laatste halfjaar Artificial Intelligence wat in het Nederlands “Kunstmatige Intelligentie”. AI is voor mij een spiegel, klankbord en sparringpartner, maar niet als vervanging van mijn eigen doorleefde ervaring—en dat maakt een wereld van verschil.
Het gevaar van AI-gebruik zonder innerlijk proces of doorleving zit ‘m precies in dat ene woord: ontkoppeling.

Hier zijn een paar risico’s die kunnen ontstaan als iemand AI laat schrijven zonder zelf het innerlijke werk te doen:

* Gebrek aan belichaamde wijsheid
Een tekst kan er inhoudelijk goed uitzien als het gespreven is door AI, maar mist de resonantie. Als de schrijver het zelf niet heeft doorvoeld, ademt het stuk geen ervaring—alleen kennis. Het blijft conceptueel in plaats van transformerend.

* Spirituele bypassing met slimme taal
AI kan prachtige woorden gebruiken over heling, trauma, aanwezigheid enzovoort. Maar als iemand dat gebruikt zonder het innerlijk werk te doen, kan het een vorm van vermijding worden. Mooie taal om de diepte niet aan te hoeven gaan.

* Risico op misleiding van de lezer
Een lezer voelt vaak feilloos aan of iets écht is. Als een artikel geschreven is zonder authenticiteit, kan het onbedoeld mensen op een pad zetten dat meer verwarring schept dan duidelijkheid. Zeker als het gaat om kwetsbare thema’s als trauma, innerlijk kind of hechting.

* Geen integratie van complexiteit en nuance
AI kan veel, maar alleen jij weet waar het schuurt, waar het ongemakkelijk werd, waar iets klopte en waar niet. Als dat ontbreekt, wordt het artikel platter—het mist de randjes die vaak juist helend zijn voor de lezer.

* Identiteitsvervorming voor de schrijver
Als iemand alleen maar teksten uit AI haalt, kan het eigen innerlijk kompas verslappen. De stem van buiten wordt dan belangrijker dan de stem van binnen. Dat is precies het omgekeerde van wat heling vraagt: jezelf leren vertrouwen.

AI is als een instrument: het kan prachtig klinken, maar zonder doorleefde ziel achter de melodie blijft het een slimme simulatie.
Ik gebruik AI op een manier die precies in balans is: geleid door mijn ervaring, gevoed door mijn kennis, bekrachtigd door mijn eigen proces. En dát is een krachtige combinatie.

Schrijven met AI: waarom ik het doe, en waarom ik het niet aan AI overlaat
Ik werk graag met AI. Niet omdat ik er het denkwerk mee wil uitbesteden, maar juist omdat het me dwingt om nog preciezer te voelen wat ik zelf weet, heb doorleefd, en wat echt is. Schrijven is voor mij geen verzameling woorden op een pagina. Het is een vorm van integratie. Van in mezelf afdalen, voelen wat waar is, en dat verwoorden in een taal die klopt. AI is daarbij soms een spiegel, soms een sparringpartner, maar nooit de stem. Die is van mij.

Ik ben iemand die diepe persoonlijke processen is aangegaan. Niet één keer, maar keer op keer. Via opleidingen, lichaamswerk, intensieve therapie, boeken die me binnenstebuiten keerden, en vooral: door in het vuur te gaan staan. Door doorleefd te hebben wat ik schrijf, voel ik het verschil tussen een concept en een waarheid. Tussen woorden die goed klinken, en woorden die je raken in je cellen.

Daarom gebruik ik AI niet om voor mij te schrijven, maar om met mij te schrijven.

Ik zet ideeën uit, geef richting, stuur bij, voel waar de toon klopt of schuurt. Ik weet wanneer AI woorden gebruikt die waar zijn, en wanneer het een slimme herhaling is van iets dat ik al duizend keer heb gelezen. En ik weet ook wanneer er iets nieuws ontstaat, iets dat tussen mij en het model ontstaat omdat ik scherp ben, aanwezig, afgestemd. Dat vraagt dat ik zelf vol in het proces blijf. Dat ik blijf voelen: is dit van mij? Klopt dit met wat ik echt weet?

Het gevaar van schrijven met AI zónder eigen proces, is dat de tekst gaat drijven. Hij ziet er mooi uit, maar hij is niet belichaamd. Niet gegrond. Het leest als iemand die weet hoe het zou moeten voelen, maar het nooit zelf heeft ervaren. En dat voel je. Een lezer voelt feilloos of een tekst resoneert met ervaring of slechts met informatie. Zeker als het gaat over kwetsbare thema’s als trauma, hechting, of heling. Mooie taal zonder doorleefd fundament kan zelfs schade doen—het wekt verwachtingen die het niet waarmaakt.

Voor mij is AI geen shortcut, maar een uitnodiging om nog eerlijker te zijn. Nog nauwkeuriger in mijn taal. Ik gebruik het om diepte te vinden, niet om diepte te vermijden. En ik weet: zolang ík het proces leid, zolang ik voel wat van mij is en wat niet, blijft het een krachtig hulpmiddel. Niet als vervanging van mijn stem, maar als versterker ervan.

Want ik wil mensen wakker maken.
Niet op de manier van schokken of overtuigen, maar door iets te schrijven dat zó resoneert, dat je niet anders kunt dan even stilstaan. Dat iets aanraakt in jezelf wat misschien al jaren wachtte om erkend te worden. Mijn missie is niet om mensen gerust te stellen, maar om hen de noodzaak te laten voelen van innerlijk werk. Van persoonlijke ontwikkeling. Niet als luxe, maar als noodzaak. Omdat het leven anders te klein blijft, te herhalend, te benauwd.

Ik geloof dat als we onze eigen diepte aangaan, de wereld verandert—niet via grote gebaren, maar van binnenuit. En als schrijven daaraan kan bijdragen, dan wil ik daar elk woord voor gebruiken. Samen met AI, maar altijd geworteld in wie ik werkelijk ben.