Huisartsen kunnen hun Covid-19 patienten goed behandelen

Waarom mogen huisartsen hun Covid-19 patienten niet goed behandelen?
Opvallend was, dat vanaf het begin van de verspreiding van Covid-19 het erop leek dat er geen behandelmethode was, totdat men in het ziekenhuis werd opgenomen. Alle pogingen van huisartsen om toch wat te doen werd de kop ingedrukt. 

Dat bleek niet alleen in Nederland zo te zijn maar in veel andere landen ook. Terwijl huisartsen al veel kunnen doen om te voorkomen dat hun patiënten in ziekenhuizen terecht komen. 

auteur: Maurice de Hond
datum:  12 april 2021
website: https://www.maurice.nl/2021/04/12/waarom-mogen-huisartsen-hun-covid-19-patienten-niet-goed-behandelen/

Prof. Peter McCullough, een gerenommeerde internist, cardioloog, hoofdredacteur van een medisch tijdschrift en schrijver van meer dan 1000 wetenschappelijke artikelen, heeft zich in de VS al in een vroeg stadium, hard willen maken voor een vroege behandeling van patiënten.

Over wat hij daarbij heeft gevonden en ervaren, heeft hij bij een hoorzitting van de Senaat van Texas een imposante verklaring afgelegd. Hier kunt u de complete video aantreffen. 

Gezien het grote belang van zijn verhaal, hebben we het hieronder in een Nederlandse vertaling weergegeven.

Kent u iemand in uw omgeving met een positieve test en klachten, lees dit artikel dan zeker en zorg dat dit artikel van McCullough verstrekt wordt aan zijn/haar huisarts. 

————————-

Goedemiddag. Mijn naam is Peter McCullough. Ik ben internist, cardioloog en professor in de geneeskunde aan de Texas A&M University School of Medicine.

Ik ben een academische arts en behandel patiënten. Ik doe ook onderzoek en ik ben (hoofd-)redacteur van twee belangrijke tijdschriften op mijn vakgebied. Ik ben de meest  gepubliceerde geneeskundige, met als specialisatie hart en nieren.

Toen Covid-19 begon, beschouwde ik het virus als onze medische Super Bowl. Maar wat me opviel was de grote verscheidenheid aan reacties van artsen.

Mijn eerste ervaring
Op het moment dat ik de literatuur begon te bestuderen, kreeg ik  patiënten met hart- en longaandoeningen, die dringend behandeld moesten worden. Ik weigerde een patiënt twee weken thuis te laten liggen. voordat ze ziek genoeg werden om op te worden genomen in het ziekenhuis. Ik weigerde een patiënt thuis te laten wegkwijnen zonder behandeling om vervolgens in het hospitaal te belanden als het te laat was. In april vorig jaar was dat duidelijk geval, dus ik gebruikte de beste middelen of medicijnen, die op dat moment beschikbaar waren. En die off label werden voorgeschreven. 

Ik gebruikte conventionele geneeskunde om een ziekte te behandelen, en ik stelde in mei een team van artsen samen met een Italiaanse onderzoeksnetwerk, omdat men daar toen de meeste ervaringen had met deze ziekte. We vatten alles samen wat we wisten over de beschikbare geneesmiddelen en we publiceerden onze bevindingen in het augustusnummer van de American Journal of Medicine en het artikel ging erover hoe je vanuit de eerste lijn patiënten kon behandelen.

Het had als uitgangspunt dat er twee slechte uitkomsten zijn voor Covid-19: ziekenhuisopname en dood.

En het tweede uitgangspunt was dat als we niet iets deden voordat mensen in ziekenhuizen werden opgenomen, we het nooit meer konden stoppen. Ik was de hoofdauteur van dat artikel, maar we hadden tientallen auteurs o.a. uit Italië en India. We hadden de beste instituten in de Verenigde Staten.

Het is opmerkelijk dat er 50.000 artikelen over Covid in de peer reviewed literatuur stonden. En dat geen van die artikelen een dokter vertelde hoe Covid te behandelen was.

Wanneer komt dat ooit voor? Ik was stomverbaasd en toen ons artikel gepubliceerd werd in het American Journal of Medicine, werd dit het meest geciteerde artikel in de geneeskunde op dat moment.

Verwijderd van YouTube
Ik was nog nooit op social media geweest, en mijn dochter zei: “Waarom maak je geen YouTube-video?” Dus maakte ik een YouTube-video met vier dia’s uit het artikel, een peer reviewed artikel gepubliceerd in een van de beste medische tijdschriften ter wereld.  Ik droeg zelfs een pak en een stropdas. Mijn dochter liet me zien hoe ik het op moest nemen in  PowerPoint en ik plaatste het op YouTube. Het ging absoluut viral. En binnen ongeveer een week kreeg ik van YouTube een bericht dat ik de voorwaarden van de gemeenschap had geschonden en haalde het weg.

En toen raakte het kantoor in Washington van senator Johnson betrokken en zei: “Oh jeetje, dit is belangrijke wetenschappelijke informatie om patiënten te helpen in het midden van deze crisis, en social media haalt het onderuit. Op basis van welke autoriteit? Van het één kwam het ander en ik werd de hoofdgetuige voor de hearing van de Senaat op 19 november 2020.

En de reden waarom er een getuigenis van de Senaat was, is omdat er een bijna totale blokkade was van informatie over de behandeling van patiënten, die het virus te pakken hadden.

Het is niet onbehandelbaar thuis
Patiënten denken dat het virus onbehandelbaar is en dus gaan ze op zoek naar een diagnose. Nu hebben mijn vrouw, mijn vader in een verpleeghuis en ik alledrie Covid-19 gehad.

Eerst krijg je de diagnostische test. En als de uitslag is dat je positief bent, dan ga je vervolgens naar huis en gebeurt er niets. Is er een behandeling? Nee. Is er een bron die ik kan bellen? Nee. Zijn er doorverwijslijnen of hotlines? Of enige onderzoekslijnen? Nee. Dat is dus de standaard zorg in de Verenigde Staten.

Geen wonder dat we 45.000 doden hebben gehad in Texas. De gemiddelde persoon in Texas denkt dat er geen behandeling is.  Ze weten niet eens van de monoklonale antilichamen*.

Waar ligt de focus? De focus ligt op het vaccin.

De behandelmogelijkheden
Maar waar is de focus op mensen die nu ziek zijn? Dit comité weet niets van monoklonale antilichamen. Ze zouden moeten weten waar alle behandelingsprotocollen zijn. Ze zouden een lijst moeten hebben van de behandelingscentra in Texas, die patiënten behandelen met Covid-19. Dus leidde ik het initiatief.

Het tweede artikel werd gepubliceerd in een speciale uitgave van reviews in cardiovasculaire geneeskunde. Ik had 57 mede-auteurs.
(MdH: Dit artikel staat vol met zeer relevante informatie over het verloop van de ziekte en welke medicijnen wanneer kunnen worden gebruikt. Ik raad het u van harte aan!).

Ja, we gebruikten medicijnen om de virale replicatie te beïnvloeden. De antilichamen zijn geweldig. We kunnen intracellulaire anti infectiva gebruiken. Voor onze behandeling gebruiken we corticosteroïden en ontstekingsmedicijnen.

De beste ontstekingsremmer is  corticosteroid. In de grootste, hoogste kwaliteit gerandomiseerde trial. Meer dan 4000 patiënten dubbel blanco gerandomiseerd. Er is een 50% vermindering in sterfte. (MdH: Dit is dexamethasone, dat in Nederlandse ziekenhuizen veel wordt gebruikt).

En dan het meest dodelijke deel van de virale infectie is trombose. Dus behandelde ik mijn patiënten daar ook tegen.

Waar blijft de relevante informatie?
Ik had zeer zieke patiënten en ik heb er twee verloren. Maar ik moet u vooral vertellen dat wat er gebeurde, niet te geloven is. Hoeveel van jullie hebben ooit een lokale nieuwszender of een nationale nieuwszender aangezet en ooit een update gekregen over de behandeling thuis? Hoeveel van jullie hebben ooit iets te horen gekregen over wat je moet doen als je de diagnose Covid-19 krijgt?

Geen wonder dat dit een complete en totale mislukking is op elk niveau.

OK, laten we het Witte Huis nemen. Hoe komt het dat we geen panel van artsen hebben toegewezen gekregen die al hun krachten bundelen om deze ziekenhuisopnames te stoppen? Waarom hebben we geen dokters die de patiënten behandeld hebben, die samenkomen in een groep en ons elke week een update geven? Waarom hebben we dat niet gehad? Waarom hebben we dat niet gekregen op het medische niveau van deze staat? Waarom hebben we geen rapporten over hoeveel patiënten er behandeld zijn en hoeveel ziekenhuisopnames er bespaard zijn gebleven?

We hebben een complete en totale blanco vlek over behandelingen. Ja, het is een blanco fenomeen.

Dit is een complete en totale travestie om een dodelijke ziekte niet te behandelen. De National Institute of Health and the Infectious Disease is begonnen met het uitvaardigen van richtlijnen voor de behandeling van COVID-19. Maar tot op heden ging het  bijna uitsluitend over de gehospitaliseerde patiënt.

De twee papers die ik heb gepubliceerd als hoofdauteur zijn de enige publicaties in de peer reviewed literatuur die artsen vertellen hoe COVID-19 te behandelen is, gebaseerd op wetenschappelijke bronnen.

Twee weken thuis zitten en wanhopig zijn, voordat je naar het ziekenhuis moet om misschien wel dood te gaan.

Het is onvoorstelbaar in Amerika dat we zo’n complete en totale blinde vlek kunnen hebben. Ik verwijt de dokters dat ze niet zijn opgetreden. Waar is het medisch genootschap gebleven en waar heeft het zich voor ingezet? Hoe zit het met de federale en staatsagentschappen? Er was geen enkele gezamenlijke inspanning om de hospitalisatie te stoppen. Niemand dacht er zelfs maar aan.

Hoe komt het dat we dit niet stoppen? En het wordt nog erger, want in de paper die ik publiceerde in december van 2020, deden we dat wel. Ik had een geweldige dokter uit Brazilië. We namen land voor land door en stelden gewoon de vraag: wat doen andere landen?

Wanneer was de laatste keer dat je het nieuws aanzette en een venster naar de buitenwereld kreeg? Wanneer heb je ooit een update gekregen over hoe de rest van de wereld omgaat met Covid? Wat er nooit eerder gebeurde, vond plaats: we keerden volledig naar binnen. Er komt nu maar één dokter op TV, geen panel van dokters.

We werken altijd in groepen als doktoren. We hebben altijd verschillende meningen. Er is geen enkele mediadokter op TV die ooit een Covid-patiënt heeft behandeld. Geen enkele.

Er is niet één persoon in de White House task force die ooit een patiënt heeft behandeld. Waarom doen we niet iets moedigs? Waarom stellen we geen panel samen van dokters die ooit een patiënt met COVID-19 hebben behandeld? En waarom doen we dat niet? Ideeën uitwisselen? Waarom zeggen we niet hoe we de pandemie sterk kunnen beëindigen? Is het niet verbazingwekkend? Denk hier eens over na. Denk aan de complete en totale blinde vlek.

Er is meer dan alleen het vaccin
Dus wat is er gebeurd? Ik kan je vertellen wat er gebeurde.

Wat gebeurde er rond mei? Het werd bekend dat het virus vatbaar zou kunnen zijn voor een vaccin. Met als gevolg dat alle inspanningen voor behandeling werden gestaakt.

Het National Institute of Health had eigenlijk een multi medicijn programma. Ze lieten het vallen nadat ze maar weinig patiënten konden vinden. De meest onoprechte aankondiging ooit en toen ging het warpspeed voluit naar de ontwikkeling van een vaccin en werd alle informatie over behandeling doodgezwegen.

Het zwijgen werd opgelegd op Twitter en YouTube. Je kunt hier geen artikelen over gepubliceerd krijgen. Onmogelijk. We kunnen niet eens informatie hierover krijgen in onze eigen medische literatuur. Er is een complete blokkade. Er werden geen pogingen gedaan om thuis het virus te bestrijden, er werd alleen maar gewacht op een vaccin.

Mensen die covid ontwikkelen hebben volledige en duurzame immuniteit. En dat is een zeer belangrijk principe. Volledig en duurzaam. Je kunt natuurlijke immuniteit niet verslaan. Je kunt er niet overheen vaccineren en die immuniteit nog sterker maken.

Er is geen reden om een genezen covid patiënt voor altijd te testen. Mijn vrouw en ik zijn hersteld. Waarom zouden we doorgaan met ons te laten testen? Er is absoluut geen reden.

Ik moedig dit comité aan om te kijken naar wat er gedaan wordt. En te vragen of er een reden is? Is er een reden voor wat dan ook? Luister, er zijn genoeg herstellende patiënten. Laat hen die het vaccin willen het vaccin krijgen, maar wel met uitsluiting van degenen, die er al genezen van zijn.

Eén van de fouten die ik vandaag hoorde als reden voor vaccinatie van herstelde patiënten is asymptomatische verspreiding en ik wil dat u hier heel duidelijk over bent. Mijn mening is: er is een lage graad van of geen asymptomatische verspreiding.

De Chinezen hebben een studie gepubliceerd in het British Medical Journal onder 11 miljoen mensen. Ze probeerden asymptomatische verspreiding te vinden. Zonder resultaat. Je kunt het niet vinden en dat is een van de belangrijkste bewijzen van verkeerde informatie.

COVID-19 is altijd een behandelbare ziekte geweest. Een zeer grote studie uit McKinney, TX en een andere uit New York City toonden aan dat wanneer dokters patiënten van boven de 50 met medische problemen vroegtijdig behandelen met een opeenvolgende multi-geneesmiddelen aanpak met de beschikbare geneesmiddelen, er een reductie is van 85% in ziekenhuisopnames en overlijden.

We hebben meer dan 500.000 sterfgevallen in de Verenigde Staten. Het te voorkomen percentage had 85% kunnen zijn, als onze reactie op de pandemie met een laser op het probleem gericht was geweest. Namelijk: de zieke patiënt, recht voor ons neus. We zijn gefocust op hier en daar en gefocust op maskers en wat dan ook. Maar ik bedoel laser gefocust op de zieke patiënt. Behandel ze. We verloren onze focus op het meest fundamentele.

Er zijn therapieën die werken, maar geen enkele werkt op zichzelf en dus was de centrale fout om een zeer kleine studie te doen naar alleen de werking van één medicijn. We onderzochten 200 patiënten. En we gebruikten Ivermectine of hydroxychloroquine en het werkte niet.

Dat is alsof je kanker maar één medicijn kiest en zegt: ‘Oh, het vermindert de kankersterfte niet.’  Bij kanker doen we dat nooit. We hebben dat ook nooit met AIDS gedaan. Wat we zoeken zijn middelen die lijken te werken met aanvaardbare veiligheid. En dan combineren we ze. Dat is wat we altijd hebben gedaan.

We hadden nooit mogen verwachten dat enkelvoudige geneesmiddelen de mortaliteit van Covid-19 zouden verminderen. We hadden moeten kijken en we moeten kijken naar medicijnen in combinaties tegen deze fatale virale infectie.

Help ons dit soort informatie breed te verspreiden. Klik hier voor een (kleine) donatie.

*Monoklonale antilichamen zijn eiwitten (afweer- of antistoffen) die in het laboratorium worden ontwikkeld. Zij worden zo gemaakt dat ze eiwitreceptoren op de buitenkant van kankercellen kunnen herkennen en eraan binden. Ze zorgen ervoor dat de cel(kern) niet meer het signaal krijgt om te delen of dat celdood van de kankercel wordt gestimuleerd. Dit kan op verschillende manieren. Bijvoorbeeld door een receptor die continu geactiveerd is uit te schakelen. Of door de verbinding tussen de groeifactor en receptor te blokkeren.

Dit is een belangrijke grafiek uit het laatste artikel van Prof. McCullough