Dit is Mijn lichaam – Richard Rohr
GOD’s LICHAAM
Zoals ik eerder deelde, geeft de proloog van het Johannes-evangelie ons een prachtig visioen van het Christusmysterie. [1] Johannes gebruikt het woord Logos, waarmee ik blauwdruk bedoel. Het is het innerlijke patroon van de werkelijkheid, geopenbaard in Jezus en in de schepping.
Laten we dat eens van dichterbij bekijken:
In het begin was de blauwdruk. De blauwdruk was bij God. De blauwdruk was God. En alle dingen kwamen tot stand door dit innerlijke plan. [De innerlijke werkelijkheid van God komt tot uiting in de uiterlijke materiële wereld. Daarom kunnen we de schepping beschouwen als het Lichaam van God.] Niemand is ontstaan behalve door deze blauwdruk en dit plan. Alles wat er kwam, had leven in hem. [Nu is het persoonlijk geworden: in hem, in Jezus. Dus dit grote universele mysterie sinds het begin der tijden wordt nu specifiek in het lichaam en de persoon van Jezus. De blauwdruk is gepersonifieerd en zichtbaar geworden.] En dat leven was het licht van de mensheid (Johannes 1: 1-3).
auteur: Richard Rohr
datum: 3 maart 2019
website: https://cac.org/gods-body-2019-03-03/
vertaling: Dineke van Kooten
Bij het laatste avondmaal, toen Jezus het brood omhooghield en de woorden ‘Dit is mijn lichaam’ sprak, geloof ik dat hij niet alleen sprak over het brood vlak voor hem, maar over het hele universum, over alles dat fysiek is. , materieel en toch ook met geest gevuld. Zijn bewering en de herhaling van christenen weerklinken over de hele schepping voordat ze zich ook in één stuk brood nestelen om te delen. Het brood en de wijn, en de hele schepping, lijken veel gemakkelijker te geloven wie en wat ze zijn dan mensen. Ze weten dat ze het Lichaam van Christus zijn, zelfs als veel Homo sapiens zo’n gedachte weerstaan en zelfs ontkennen. Als feestvierders deze heilige woorden bij het altaar uitspreken, spreken ze ze zowel tot het brood als tot de gemeente, zodat ze het “naar de hele schepping” kunnen dragen (Marcus 16:15). Zoals St. Augustinus (354–430 CE) predikte, moeten we het Lichaam van Christus aan de mensen van God voeden totdat ze weten dat ze zijn wat ze eten! [2]
Wij zijn ook het Lichaam van Christus, net als het hele universum. De apostel Paulus gebruikte een volmaakte metafoor: “Zoals een lichaam één is, hoewel het vele delen heeft, en alle delen van het lichaam, hoewel vele, één lichaam zijn, zo ook Christus. Want in één Geest werden we allemaal tot één lichaam gedoopt, of het nu Joden of Grieken, slaven of vrije personen waren, en we werden allemaal gegeven om van één Geest te drinken. . . . Nu bent u het lichaam van Christus, en afzonderlijke delen ervan ”(1 Korintiërs 12: 12-13, 27). Ik vind het heerlijk om aan elke stromende stroom, elke waterval en elke rivier te denken als het “dopen” van het fysieke universum, waarmee het onvermogen wordt weggespoeld om te weten hoe glorieus het is. (Lees een paar gedichten van Mary Oliver als je dezelfde boodschap wilt ontvangen.)
VOETNOTEN:
[1] Zie bijvoorbeeld “In the Beginning”, https://cac.org/in-the-beginning-2019-02-18/.
[2] Ontleend aan Augustinus van Hippo, Preek 272, “Op de dag van Pinksteren voor de Infantes, over het avondmaal.” Tekst beschikbaar op https://stanselminstitute.org/files/Augustine,%20Sermon%20272.pdf.
Aangepast overgenomen uit Richard Rohr, Christ, Cosmology & Consciousness: A Reframing of How We See (Center for Action and Contemplation: 2010), mp3-download; en
De Universele Christus: Hoe een vergeten realiteit alles kan veranderen wat we zien, hopen en geloven (Convergent: 2019), 131-132.
JE BENT HET LICHAAM VAN CHRISTUS
Christus is het eeuwige amalgaam van materie en geest in één. Ze houden elkaar vast en onthullen elkaar. Overal waar het menselijke en het goddelijke naast elkaar bestaan, hebben we de Christus. Waar het materiële en het geestelijke samenvallen, hebben we de Christus. Dat omvat de materiële wereld, de natuurlijke wereld, de dierenwereld (inclusief de mens), en gaat helemaal naar de elementaire wereld, gesymboliseerd door brood en wijn. De eucharistie biedt christenen de boodschap gewoon in zeer beknopte vorm aan, zodat we er op een specifieke en concrete manier mee kunnen worstelen. We kunnen niet logisch over zo’n universele waarheid nadenken; we kunnen het maar langzaam verteren! Het is de spirituele versie van gezond eten en voeding.
auteur: Richard Rohr
datum: 4 maart 2019
website: https://cac.org/you-are-the-body-of-christ-2019-03-04/
vertaling: Dineke van Kooten
Pas geleidelijk wordt de waarheid geloofwaardig. Ten slotte is het Lichaam van Christus niet daarbuiten of daarginds; het zit in jou – het is hier en nu en overal. Het doel is dan om voorbij jezelf te gaan en te erkennen dat wat waar is in jou, ook waar is in alle anderen. Dit moest een politieke en sociale revolutie ontketenen. Maar christenen verspilden eeuwen met discussiëren over de vraag of het wel waar zou kunnen zijn en hoe het waar zou kunnen zijn. De orthodoxe aandrang op “Echte Aanwezigheid” brengt slechts het mysterie van de incarnatie tot zijn natuurlijke, volledige en zeer goede conclusie. Hier ben ik best blij traditioneel katholiek te zijn. “Er is alleen Christus, hij is alles en hij is in alles”, roept Paulus (zie Kolossenzen 3:11). Dit is geen pantheïsme; het is het veel subtielere en subversievere panentheïsme, of God in alle dingen. (Het enige probleem met ons katholieke geloof in “transsubstantiatie” is dat deze verklaring riekt naar pantheïsme, terwijl panentheïsme veel gemakkelijker te verdedigen en te begrijpen zou zijn geweest.)
Jij en ik leven hier in dit steeds groter wordende universum. Jij en ik maken deel uit van dit Christusmysterie zonder enige keuze van onze kant. We zijn gewoon, of we het nu leuk vinden of niet. Het is niets dat we bewust hoeven te geloven, hoewel dat zeker helpt en het plezier lijkt te versnellen. Incarnatie is allereerst het aankondigen van een objectieve waarheid. Als we dit mysterie bewust als ons wereldbeeld nemen, zal het een diepe tevredenheid en inherente waardigheid creëren bij degenen die erop vertrouwen. Het geeft ons alle betekenis en het gevoel erbij te horen als onderdeel van Gods Grote Werk – geen uitzonderingen. We zijn niet langer vervreemd van God, anderen of het universum. Alles hoort vanaf het begin. En het is altijd een puur, onverdiend geschenk geweest. De totale fooi van dit alles is wat we niet kunnen bevatten!
Door deel te nemen aan Christus weet ik dat ik er helemaal niet toe doet, en toch doe ik er intens toe, op hetzelfde moment! Dat is de ultieme therapeutische genezing. Ik ben maar een kleine zandkorrel in dit gigantische, gigantische universum. Ik ga straks van deze vorm af, net als iedereen. Maar ik ben ook een kind van God en deel van het eeuwige Lichaam van Christus. Ik ben radicaal, inherent, intrinsiek verbonden met het centrum en met al het andere. Ik noem dit ‘ontologische heiligheid’ in tegenstelling tot de morele heiligheid die de meesten van ons hebben geleerd en waarbinnen niemand echt slaagt.
VOETNOTEN:
Aangepast overgenomen uit Richard Rohr, Christ, Cosmology, & Consciousness: A Reframing of How We See (Center for Action and Contemplation: 2010), mp3-download.
HEILIG BLOED
Alsof het eten van zijn lichaam niet genoeg is, duwt Jezus ons in nog meer en enger richtingen door de symboliek van bedwelmende wijn toe te voegen terwijl hij de beker opheft en over de hele lijdende mensheid spreekt: “Dit is mijn bloed.” Jezus durft dan te zeggen: “Drink mij allemaal!” Het is ronduit schandalige taal die is gedomesticeerd door af te luisteren.
auteur: Richard Rohr
datum: 5 maart 2019
website: https://cac.org/holy-blood-2019-03-05/
vertaling: Dineke van Kooten
In de tijd van Jezus betekende contact met bloed voor een Jood typisch rituele onreinheid. Hoe gewaagd en schokkend was het voor Jezus om de hele traditie van onrein bloed op zijn kop te zetten en bloed te heiligen! En wat een bevestiging van het goddelijke beeld in vrouwen – wier menstruatie vaak als onrein werd beschouwd.
Een van de dingen die ik heb geleerd door het bestuderen van mannelijke initiatieriten over de hele wereld, is dat verrassende, levendige rituelen een groot psychisch effect kunnen hebben. Enkele voorbeelden van deze rituelen zijn onder meer symbolische verdrinking, het graven van iemands eigen graf, het markeren met as, en zelfs de nu verouderde klap die bisschoppen altijd gaven bij vormsel- allemaal bedoeld om ons te choqueren tot realisatie.
Er is een echt verschil tussen ceremonies en levensveranderende rituelen, zoals mijn vriend Fr. Jim Clarke heeft het me geleerd. [1] Ceremonies bevestigen en vieren normaal gesproken de status quo en vermijden de schaduwkant van de dingen. Op 4 juli vieren we in de Verenigde Staten bijvoorbeeld Onafhankelijkheidsdag met vuurwerk en optochten om te laten zien dat we ‘trots zijn om een Amerikaan te zijn’, terwijl we nooit de genocide van de kolonisten op inheemse volkeren erkennen, de slavernij van Afrikanen, hoe onze overlijden -consumptie heeft bijgedragen aan de vernietiging van de planeet, en op andere manieren heeft onze “vrijheid” anderen gekost. We mogen deze dingen niet opmerken zonder als onpatriottisch of zelfs rebels te worden beschouwd. Een echt heilig ritueel is anders dan alleen een ceremonie, omdat het een alternatief universum biedt, waar de schaduw een naam krijgt en naar het licht wordt getrokken. Helaas vermijden de meeste groepen echte levensveranderende en genezingsrituelen – zelfs de kerk.
Hoewel veel eucharistische of communiediensten meestal gewoon en ceremonieel lijken, kan en zou het ons kunnen en moeten doen schrikken als we volledig aanwezig zijn bij de symboliek ervan. Hoewel de ervaring van het eten van Jezus ‘lichaam en bloed vertroostend kan zijn, moet het ook zeer onaangenaam zijn. Veel mystici en bevrijdingstheologen hebben ingezien dat Jezus, door ons uit te nodigen wijn als zijn bloed te drinken, ons oproept om in lichamelijke solidariteit te leven ‘met het bloed van iedere persoon wiens bloed ten onrechte op deze aarde is vergoten, van het bloed van Abel de Heilig voor het bloed van Zacharia ”(Mattheüs 23:35). Dit zijn de eerste en laatste moorden die in de Hebreeuwse Bijbel worden genoemd. Bij het drinken van het bloed van Christus tijdens deze heilige maaltijd, verenigen we ons bewust met al het onrechtvaardige lijden in de wereld, van het begin der tijden tot het einde. Overal waar lijden was en is, is er de empathie en genezende gerechtigheid van God – en we sluiten ons zoveel mogelijk aan bij God. “Dit is allemaal mijn bloed!” Jezus zegt en we zijn het daarmee eens.
Ik begrijp waarom christenen zo vaak de eucharistie vieren. Deze boodschap is zo’n schok voor de psyche, zo’n uitdaging voor onze trots en individualisme, dat het een leven lang oefenen en veel kwetsbaarheid vergt om erin te doordringen – als het patroon van alles, niet alleen van het brood en de wijn. Alles is in Christus en Christus is in alles. Er is maar één lijden, en het is het lijden van God. Er is maar één liefde, en het is alle liefde van God.
VOETNOTEN:
[1] Zie Jim Clarke, Creating Rituals: A New Way of Healing for Everyday Life (Paulist Press: 2011).
Aangepast overgenomen uit Richard Rohr, The Universal Christ: How a Forgotten Reality Can Change Everything We See, Hope For, and Believe (Convergent: 2019), 133-134, 135.
LICHAMELIJK WETEN
Wederzijds verlangen en inwonen is de beoogde uitwerking van de eucharistie. We weten dat Jezus zichzelf vaak de “bruidegom” noemde (Johannes 3:29; Mattheüs 9:15), en een van zijn eerste geregistreerde daden van bediening was feesten op een bruiloftsfeest (Johannes 2: 1-11), waardoor 150 liter bedwelmende wijn uit plichtsgetrouwe zuiveringswateren! We weten ook dat het zeer erotische Hooglied op de een of andere manier in de Bijbel is terechtgekomen, en de beelden van eenheid zijn al vanaf de vroegste eeuwen kostbaar voor mystici. Maar veel van het latere christendom was nogal preuts en schaamde zich voor het menselijk lichaam, dat God zo gelukkig op zich nam door Jezus en vervolgens zo vrijelijk aan ons weggaf in de eucharistie.
auteur: Richard Rohr
datum: 6 maart 2019 (aswoensdag)
website: https://cac.org/bodily-knowing-2019-03-06/
vertaling: Dineke van Kooten
De Eucharistie is een ontmoeting van het hart, de Aanwezigheid kennen door onze eigen aangeboden aanwezigheid. In de eucharistie gaan we verder dan louter woorden of rationele gedachten en gaan we naar die plek waar we niet meer over het mysterie praten; we beginnen erop te kauwen. Jezus zei niet: “Denk hier eens over na” of “Staar hiernaar” of zelfs “Aanbid dit.” In plaats daarvan zei hij: “Eet dit!”
We moeten ons weten naar het lichamelijke, cellulaire, participatieve en dus verenigende niveau verplaatsen. We moeten het Mysterie blijven eten en drinken, totdat het op een dag tot ons doordringt, op een onverdedigd moment: “Mijn God, ik ben echt wat ik eet! Ik ben ook het lichaam van Christus. ” Dan kunnen we vertrouwen en toestaan wat waar is sinds het eerste moment van ons bestaan. We hebben waardigheid en kracht die door ons heen stromen in ons kale en naakte bestaan - en ieder ander ook, ook al weten de meesten het niet. Een dergelijk lichaamsbewustzijn is voldoende om ons hele geloofsleven te sturen en te bekrachtigen, terwijl het alleen maar instemmen met of zeggen van de woorden ons nooit de schok zal geven die we nodig hebben om het goddelijke verlangen naar ons te absorberen.
Daarom moet ik vasthouden aan het orthodoxe geloof dat er echte aanwezigheid in het brood en de wijn is. Als we de werkelijkheid in de elementen opofferen, offeren we voor mij uiteindelijk dezelfde werkelijkheid in onszelf op.
De eucharistie is de voortdurende toetssteen van christenen voor de spirituele reis, een plek waarnaar we herhaaldelijk moeten terugkeren om ons gezicht, onze naam, onze absolute identiteit te vinden, wie we zijn in Christus, en dus wie we voor altijd zijn. We zijn niet alleen mensen die een ervaring van God hebben. De eucharistie vertelt ons dat wij, op een mysterieuze manier, God zijn die een menselijke ervaring heeft!
Lees deze bekende woorden, misschien geïnspireerd door Teresa van Ávila (1515-1582), een paar keer hardop en laat de boodschap ervan tot je merg doordringen:
Christus heeft nu geen lichaam, maar Hij heeft het jouwe.
Geen handen, geen voeten op aarde, maar Hij heeft die van jou.
Van jou zijn de ogen waardoor
Christus medelevend in de wereld ziet.
Jouw voeten
waarmee Christus wandelt om goed te doen.
Jouw handen
waarmee Christus de wereld zegent.
VOETNOTEN:
Aangepast overgenomen uit Richard Rohr, The Universal Christ: How a Forgotten Reality Can Change Everything We See, Hope For, and Believe (Convergent: 2019), 136, 137.
HET UNIVERSUM IS HET LICHAAM VAN GOD
Het brood en de wijn samen zijn stand-ins voor de elementen van het universum, die ook genieten en communiceren van de geïncarneerde aanwezigheid. Authentiek eucharistische christenen hadden de eersten moeten zijn die de collectieve, universele en fysieke aard van de “christificatie” van materie erkennen. Helaas worden het brood en de wijn maar al te vaak als exclusieve aanwezigheid beschouwd, terwijl het in feite hun volledige functie is om een werkelijk inclusieve – en altijd schokkende – aanwezigheid te communiceren. Een echte gelovige eet wat hij of zij bang is te zien en niet te accepteren: het hele universum is het lichaam van God, zowel in zijn essentie als in zijn lijden.
auteur: Richard Rohr
datum: 7 maart 2019
website: https://cac.org/the-universe-is-the-body-of-god-2019-03-07/
vertaling: Dineke van Kooten
Theoloog Sallie McFague (geb. 1933) presenteert een uitstekend model van het universum als het lichaam van God. Zij schrijft:
We hebben gesuggereerd dat God als de belichaamde geest van het universum een persoonlijk / organisch model is dat compatibel is met interpretaties van zowel het christelijk geloof als de hedendaagse wetenschap, hoewel door geen van beide wordt geëist. Het is een manier om te spreken over Gods relatie tot alle materie, de hele schepping, die “logisch is” in termen van een geïncarneerd begrip van het christendom en een organische interpretatie van de postmoderne wetenschap. Het helpt ons om hele mensen te zijn binnen ons geloof en in onze hedendaagse wereld. Bovendien reduceert het model God niet tot de wereld, noch degradeert het God naar een andere wereld; integendeel, het radicaliseert zowel goddelijke immanentie (God is de adem van elk schepsel) als goddelijke transcendentie (God is de energie die het hele universum bekrachtigt). Ten slotte onderstreept het ons lichamelijkheid, ons concrete fysieke bestaan en onze ervaring die we delen met alle andere schepselen: het is een model aan de kant van het welzijn van de planeet, want het werpt de kwestie op van ethisch respect voor alle lichamen zoals alle zijn onderling verbonden en onderling afhankelijk. . . .
Wat er ook gebeurt, zegt ons model, gebeurt ook met God en niet alleen met ons. Het lichaam van God, gevormd door het christelijk paradigma, is ook de kosmische Christus – de liefdevolle, meedogende God aan de kant van degenen die lijden, vooral de kwetsbaren en uitgeslotenen. Allen zijn betrokken, niet alleen in hun bevrijding en genezing, maar ook in hun nederlaag en wanhoop. Net zoals de levengevende adem zich uitstrekt tot alle lichamen in het universum, zo ook de bevrijdende, genezende en lijdende liefde van God. De herrezen Christus is de kosmische Christus, de Christus bevrijd van het lichaam van Jezus van Nazareth, om aanwezig te zijn in en voor alle lichamen. De verschijningsverhalen van het Nieuwe Testament getuigen van de voortdurende bekrachtiging van het christelijk paradigma in de wereld: de bevrijdende, allesomvattende liefde van God voor iedereen leeft in en door de hele kosmos. We zijn niet de enigen terwijl we proberen de bediening van inclusie uit te oefenen, want de kracht van God is geïncarneerd over de hele wereld en barst af en toe uit waar de kwetsbaren worden bevrijd en genezen, en ook waar ze niet zijn. [1]
VOETNOTEN:
[1] Sallie McFague, The Body of God: An Ecological Theology (Fortress Press: 1993), 150, 179.
Aangepast overgenomen uit Richard Rohr, The Universal Christ: How a Forgotten Reality Can Change Everything We See, Hope For, and Believe (Convergent: 2019), p.134.
GOD OVERAL VINDEN
Gisteren deelde ik het model van theoloog Sallie McFague van het universum als het lichaam van God. Laten we dit concept en de implicaties ervan verder onderzoeken. McFague schrijft:
“We kennen God – we hebben enige aanduiding van het onzichtbare gezicht van God – door goddelijke incarnatie in de natuur [wat Franciscanen de eerste Bijbel noemen] en in de paradigmatische [dwz model] Jezus van Nazareth, in het universum als Gods lichaam en in de kosmische [universele] Christus.”
auteur: Richard Rohr
datum: 8 maart 2019
website: https://cac.org/finding-god-everywhere-2019-03-08/
vertaling: Dineke van Kooten
. . . Elk van deze vormen van de incarnatie [openbaart] goddelijke immanentie en transcendentie [d.w.z. dat God zowel in alle dingen als boven alle dingen is]. . . . Wanneer we de wonderen van de evolutionaire geschiedenis in zowel de kleinste als de grootste dimensie beschouwen, door een microscoop of een telescoop, begrijpen we een concrete ervaring van grootsheid die menselijkerwijs zo dicht mogelijk benadert bij het ervaren van immanente transcendentie of transcendente immanentie. Plotseling een aspect van de schepping naakt zien, als het ware, in zijn elementaire schoonheid, zijn thansess en suchness, ontdaan van alle conventionele namen en categorieën en gebruiken, is een ervaring van transcendentie en immanentie die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Deze mogelijkheid ligt voor ons in elk stuk en deel van de schepping: het is het wonder van de wereld dat jonge kinderen hebben en dat dichters en kunstenaars behouden. Het gewone als buitengewoon ervaren. Dit is het ervaren van de wereld als Gods lichaam, de alledaagsheid van alle lichamen die in het goddelijke aanwezig zijn en bekrachtigd worden door het goddelijke.
Ons model heeft ook een andere manier gesuggereerd waarop goddelijke transcendentie en immanentie samenkomen: in het lichaam van Christus, de kosmische Christus. Zoals Dorothee Soelle zegt over de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan [Lucas 10: 29-37]: “God ligt als het ware op straat, als we maar konden leren zien.” [1] De radicalisering [“diep geplant” als een wortel; radix is Latijn voor wortel; de term betekende niet eerst fanatiek of extreem zoals tegenwoordig vaak het geval is] van transcendentie in het christelijk paradigma is de incognito verschijning van Christus overal waar we menselijk mededogen zien voor de outcast en de kwetsbaren. Radicale liefde voor de ‘onwaardigen’ – de vreemdeling die gewond op de weg ligt (of een verwoest regenwoud, de weinige overgebleven individuen van een soort, of een hongerig kind) – is ook een beeld dat goddelijke transcendentie en immanentie versmelt. God is aanwezig wanneer en waar de onderdrukten worden bevrijd, de zieken worden genezen, de uitgestotenen worden binnen uitgenodigd. Net zoals elke bloem of elk insect het lichaam van God is als we het als zodanig kunnen leren zien. Er is niets nieuws aan deze suggestie; in feite is het bijbels tot in de kern, want zoals we lezen in Mattheüs, “net zoals je het deed bij een van de minste van deze leden van mijn familie, deed je het bij mij” (25:40). Onze enige toevoeging is te suggereren dat de minste van de gezinsleden in onze tijd de andere schepselen van de aarde en zelfs de planeet zelf moeten omvatten.
VOETNOTEN:
[1] Dorothee Soelle, Thinking About God: An Introduction to Theology (Trinity Press, International: 1990), 192.
Sallie McFague, The Body of God: An Ecological Theology (Fortress Press: 1993), 194-195.
Samenvatting: zondag 3 maart – vrijdag 8 maart 2019
Bij het Laatste Avondmaal, toen Jezus het brood omhooghield en de woorden ‘Dit is mijn lichaam’ sprak, geloof ik dat hij niet alleen sprak over het brood vlak voor hem, maar over het hele universum, over alles wat fysiek is. , materieel en toch ook met geest gevuld. (Zondag)
Waar het materiële en het geestelijke samenvallen, hebben we de Christus. Dat omvat de materiële wereld, de natuurlijke wereld, de dierenwereld (inclusief de mens), en gaat helemaal naar de elementaire wereld, gesymboliseerd door brood en wijn. (Maandag)
Hoe gewaagd en schokkend was het voor Jezus om de hele traditie van onrein bloed op zijn kop te zetten en bloed te heiligen! (Dinsdag)
Veel van het latere christendom was nogal preuts en schaamde zich voor het menselijk lichaam, dat God zo gelukkig op zich nam door Jezus en vervolgens zo vrijelijk aan ons weggaf in de eucharistie. (Woensdag)
In de eucharistie eet een ware gelovige wat hij of zij bang is te zien en niet te accepteren: het hele universum is het lichaam van God, zowel in zijn essentie als in zijn lijden. (Donderdag)
[Om] het gewone als buitengewoon te ervaren. . . is het ervaren van de wereld als Gods lichaam, de alledaagsheid van alle lichamen die in het goddelijke zijn vervat en bekrachtigd. —Sallie McFague (vrijdag)
auteur: Richard Rohr
datum: 9 maart 2019
website: https://cac.org/this-is-my-body-weekly-summary-2019-03-09/
vertaling: Dineke van Kooten
Oefening: Voeten wassen
Zoals we deze week hebben onderzocht, is de eucharistie een verrassend ritueel. Het is bloederig, belichaamd en sensueel en schokt ons tot het besef van eenzijn met God. Jezus gaf ons nog een fysieke oefening om ons genade en vergeving te leren (Johannes 13: 1-8, 12-17, NIV):
Het was net voor het paasfeest. Jezus wist dat voor hem het uur was gekomen om deze wereld te verlaten en naar de Vader te gaan. Omdat hij de zijnen had liefgehad die in de wereld waren, hield hij tot het einde van hen.
Het avondeten was aan de gang en de duivel had Judas, de zoon van Simon Iskariot, al ertoe aangezet om Jezus te verraden. Jezus wist dat de Vader alle dingen onder zijn macht had gesteld, en dat hij van God was gekomen en tot God terugkeerde; dus stond hij op van de maaltijd, trok zijn bovenkleding uit en wikkelde een handdoek om zijn middel. Daarna goot hij water in een kom en begon hij de voeten van zijn discipelen te wassen en droogde ze af met de handdoek die om hem heen was gewikkeld.
Hij kwam bij Simon Petrus, die tegen hem zei: “Heer, gaat u mijn voeten wassen?”
Jezus antwoordde: “Je beseft nu niet wat ik aan het doen ben, maar later zul je het begrijpen.”
“Nee,” zei Peter, “je zult mijn voeten nooit wassen.”
Jezus antwoordde: “Tenzij ik je was, heb je geen deel met mij.”
Toen hij klaar was met het wassen van hun voeten, trok hij zijn kleren aan en keerde terug naar zijn plaats. “Begrijp je wat ik voor je heb gedaan?” vroeg hij hen. “U noemt mij” Leraar “en” Heer “, en terecht, want dat is wat ik ben. Nu ik, uw Heer en Leraar, uw voeten heb gewassen, moet u ook elkaars voeten wassen. Ik heb je een voorbeeld gegeven dat je moet doen zoals ik voor je heb gedaan. Voorwaar, voorwaar, ik zeg u: geen enkele dienaar is groter dan zijn meester, noch is een boodschapper groter dan degene die hem heeft gezonden. Nu u deze dingen weet, zult u gezegend worden als u ze doet.
Hoewel het soms gereserveerd is voor Witte Donderdag, kan voetwassen als contemplatieve oefening elk moment en bij iedereen gebeuren. Nodig iemand uit om dit ritueel met je te delen – als jullie het allebei prettig vinden als je voeten door elkaar worden aangeraakt. Er is geen specifiek script of speciale ruimte nodig, alleen een wasbak, warm water, handdoeken en uw authentieke aanwezigheid. Je zou ervoor kunnen kiezen om je in stilte te wassen en je te concentreren op de fysieke sensaties. Of misschien wilt u praten over wat u voor elkaar betekent, dankbaarheid uiten of om vergeving vragen. Hoe je ook kiest om voetwassing te beoefenen, ik hoop dat het je helpt om het lichaam van jezelf en je metgezel te ervaren als het lichaam van God.
Voor verdere studie:
Sallie McFague, The Body of God: An Ecological Theology (Fortress Press: 1993)
Richard Rohr, Christ, Cosmology, & Consciousness: A Reframing of How We See (Center for Action and Contemplation: 2010), MP3-download
Richard Rohr, The Universal Christ: How a Forgotten Reality kan alles veranderen wat we zien, hopen en geloven (Convergent: 2019)
