De penis en de vagina

Ik werd geraakt door hoe Geert Kimpen (als man) de vagina en de penis op 13 augustus 2023 op Facebook beschrijft. Ik neem het grootste deel over om te bewaren voor mijzelf en te delen:
‘Seksualiteit is wat de mens van de rest van de schepping onderscheidt. Het is jullie grootste geschenk en gift. Het is jullie motor tot transformatie. Tot ontwikkeling. Tot het worden van een beter mens.’ (…) Seksualiteit is bidden en mediteren in overgave en extase. Er komt zo’n enorme energie vrij uit de seksualiteit dat het verspilling is die om die te laten weglekken, uitdoven in de straal van het mannelijk orgasme. Iedere keer heb je de keuze om of in je seksualiteit herboren te worden tot een vernieuwd wezen, of de kleine dood te sterven.

Maar dit betekent niet dat je je moet schamen om je orgasmes. Ze zijn je gegeven. Je lichaam is uitgerust om ze te krijgen, en ze zijn ook ontzettend krachtig als je ze bewust kunt krijgen, en je partner er mee op kan tillen. Maar ook met de orgasmes die je ontsnappen omdat je alle controle verliest en je lust het geheel van je overneemt, en je niet anders kan dan ejaculeren, daar is niets mis mee. Behalve dan het schuldgevoel dat je daarin vaak overvalt. Dat het je weer niet gelukt is om je zelf onder controle te houden. Dat je voelde dat je je vrouw naar een enorm hoogtepunt aan het voeren was dat jij afbreekt door jouw voortijdige ejaculatie. Dat je zelfs in het moment van je ejaculatie niet geniet omdat je jezelf al bestraft om het ejaculeren. Dat is zonde. Dat is verspilling van je energie. Je schuldgevoel maakt je geen beter mens of minnaar. Het is de kleine dood. Het is de schaamte die vele mannen kennen na hun klaarkomen en ze overcompenseren door het te verbergen en lieve woordjes tegen hun vrouw te fluisteren, terwijl hun hart huilt. Daar moet je mee ophouden. Als je klaarkomt, kom dan klaar, vier het leven, vier de kracht, dank je vruchtbaarheid, je levensenergie, je zaad, dat naar buiten buitelt en je in volle overgave je vrouw schenkt.

Het is waar dat vele bekkens van vrouwen getekend zijn door de trauma’s van 2000 jaar seksuele onderdrukking van de vrouw. Moeders hebben het generatie op generatie doorgegeven aan hun dochters. Er ligt pijn in opgeslagen, ontheiliging, geweld, respectloosheid. Vrouwen hebben vaak zelf de heiligheid van hun bekken niet ten volle erkend en gevoeld. Ze hebben het niet bewust gemaakt. Ze hebben het zelf gebagatelliseerd en niet hun eigen schoonheid erkend. Ze hebben er geen contact mee gemaakt.

Toch weet elke vrouw, zelfs zij die wars zijn van elke spiritualiteit, dat het een tempel is. Een tempel waarin wonderen gebeuren en niet eens het creëren van nieuw leven het grootste wonder hoeft te zijn. Het is een plek van transformatie, het is de plek waar de mens het dichtst bij de goddelijke beleving kan komen. De vagina van de vrouw is het grootse onontdekte terrein van het menselijk lichaam en de wetenschap snapt nog steeds niet hoe ze werkt, hoe ze in elkaar zit, het is nog steeds als een onontdekte planeet waarover ze alleen maar in abstracties gissen.

De vagina van de vrouw is het tussengebied waar de aarde de hemel kust. Wie diep in de vagina verdwijnt, zowel als man, als als vrouw, komt in het hemelse schemergebied waar tijd en ruimte ophouden. Het is de plaats waar pure liefde kan ervaren worden, pure extase, pure verlichting en eenwording met alles wat er is. En het belangrijkste is dat je die ervaring kan meenemen naar het rustiger hier en nu wanneer de liefdesgolven zijn gaan liggen, in je dagelijkse leven en vooral missie, draag je de transformerende kracht die je in de tempel ervaren hebt, met je mee, en helpt het je om dat te realiseren waarvoor je hier bent.

De vagina moet geheiligd worden en gezuiverd. Een werk dat elke vrouw voor zich zelf moet doen.  De vagina is een spons die alle seksuele ervaringen in zichzelf opslaat. Alle prachtige ervaringen en alle negatieve ervaringen. Alle energieën van de mannen die in haar zijn geweest, heeft ze opgeslagen. Alle intenties waarmee ze bemind is geworden. En niet alleen haar eigen ervaringen maar ook die van haar moeder, van haar grootmoeders, van haar overgrootmoeders tot vele generaties terug tot de tijd dat de vrouwenschoot gesloten werd.

Maar vrouwen kunnen dat. Vrouwen hebben dat vermogen. Hoe groot het misbruik, geweld, trauma ook is, ze hebben het vermogen om het schoon te maken. Schoon in de betekenis van zuiver en puur en ongerepte liefde. Daarvoor moeten ze contact maken hun eigen vagina en kunnen ze niet anders dan een tijdlang hun tempel te sluiten en zich geheel opnieuw toe-eigenen. Het moet terug van henzelf worden. Ze moeten opnieuw de liefde erin brengen. Ze moeten het vullen met zuivere energie, zuivere seksuele energie van zichzelf. Het moet terug een kathedraal van licht worden. Een tempel die baadt in het kaarslicht en zonlicht.

Alle kerken symboliseren de geslachtskenmerken van man en vrouw. De grote, rechte toren die de vagina penetreert tot diep in haar baarmoeder. De tempel binnenin werd de tempel buiten zichzelf. In de gewijde ruimte probeerde de van seksualiteit ontdane mens tot god te komen.

Men dacht dat het een pure geestelijke beleving was, een mentale, spirituele staat, en men ontkende het fysieke. Het lichaam was zondig en werd vergeten, verbannen. En iedere keer dat mensen toch seks hadden, was het beladen met schaamte en schuldgevoel, met iets wat eigenlijk niet mocht en niet goed was, en zo werden de tempelmuren besmeurd en vies.

En sommige mannen gaven de vrouw de schuld van de verleiding. Het was immers zij die die lage gevoelens bij hem had opgewekt, haar schoonheid had hem uit evenwicht gebracht, had hem aangezet tot het uitleven van zijn diepste lust, en daardoor was zij slecht en zondig. Als zij niet zo aantrekkelijk en verleidelijk was geweest, dan had hij zichzelf nooit verloren in zijn dierlijke instincten.

En zo werd seksualiteit langzaam in plaats van iets heiligs, iets smerigs, iets ranzigs, iets vies, iets om je over te schamen. En het werd doorgegeven van generatie op generatie omdat de boodschap alom tegenwoordig was. Zelfs al maakte je je vrij van geloof, van religie, van kerk, zelfs al zag je je zelf als een vrij mens met een vrije geest, dan nog droeg je de echo van die diepe overtuiging in je bekken, zowel als vrouw, als als man.

Maar jullie mannelijk geslacht is net zo verwond. Ook in jullie penis ligt het trauma van alle generaties mannen voor je opgeslagen, van je vader, je grootvaders, je overgrootvaders, tot vele generaties terug tot de tijd dat jullie je gingen schamen om man te zijn.

Jullie wisten niet wat jullie aan moesten met die levenslust in jullie bekkens. Die drang om te penetreren, die verlangens die in jullie oplaaiden bij de vrouwen die jullie raakten en aantrekkelijk vonden. Jullie gingen jullie daar om schamen. Jezelf onderdrukken. Jezelf proberen te controleren maar je kwam erachter dat het niet te controleren viel, dat de drang veel groter was, zoals onkruid nooit voorgoed kan verdelgd worden en altijd weer zijn kop zal opsteken.

Daardoor verhardde jullie seksualiteit. Ze werd losgekoppeld van jullie hart. Het werd een driftige drang tot seksualiteit, tot nemen, tot ejaculeren, zonder dat jullie eigenlijk precies wisten waarom dat verlangen zo groot was.

Ja, af en toe vingen jullie er wel een glimp van op in de schoot van de vrouw waarvan jullie hielden. Dan werden jullie overvallen door de zachtheid in jullie hart en wisten jullie niet wat je overkwam. Maar vaker veroordeelde je het, vond je het van je zelf smerig en ging je denken dat je een vrouw iets aandeed door in haar te komen, dat je je daar schuldig om moest voelen. Dat het niet oké was.

Soms zag je je penis als een mes, en soms gebruikten jullie het ook als mes, dat jullie als misdadigers met geweld in vrouwen staken. Dan was de wond teveel door geëtterd, was de frustratie een onderdrukte pijnlijke wond geworden die jullie alleen dachten te genezen door met geweld te nemen wat je onmogelijk door liefde kon krijgen. En ook bij jullie voorvaderen waren er mannen die dit mes hanteerden, die vrouwen zonder instemming namen, die gewelddadig waren, liefdeloos, geen enkele grens respecteerden. En ook in jullie geslacht ligt die echo opgesloten, die schaamte, dat schuldgevoel en die verscholen overtuiging dat het slecht en smerig was om een vrouw te beminnen.

Jullie gingen wel eens over grenzen heen, en meenden dat jullie de seksualiteit van je vrouwen kon opeisen, dat jullie er recht op hadden, dat ze maar niet zo moeilijk moesten doen, en het hun ruilmiddel moest zijn voor alles wat jullie hen gaven en brachten.

Jullie verwondden de vrouwenschoot. En jullie zelf. En ook jullie onzekerheid ligt er in opgeslagen, het nooit echt weten of zij werkelijk van jullie genoot, of zij jullie werkelijk helemaal wilde, of zij echt door jullie minnaarskunsten bevredigd werden.

En de afwijzingen, wanneer een vrouw sterker was dan jullie, en je geslacht niet wilde, misschien zelfs bespotte of er onrespectvol mee omging. De momenten dat het haperde, dat je je zorgen maakte of hij wel stijf zou worden, wel groot genoeg was, of dat jullie baden dat jullie dit keer maar niet te snel klaar zouden komen. Al die gevoelens, die angst, die pijn, dat verdriet, die wanhoop, die onzekerheid, en die gewelddadigheid ligt allemaal in jullie penis opgesloten en net als vrouwen, moeten jullie mannen, jullie geslacht weer zuiver maken en schoon, en vrijmaken van al die vrouwen die je prachtige ervaringen gaven maar ook van al die vrouwen die jou pijn deden of die jij pijn hebt gedaan.

De weg naar elkaar is eerst de weg naar jezelf. Het weer toe eigenen van je eigen geslacht en het voor de man tot een heilig instrument en voor de vrouw het tot een heilige ruimte te maken.

De penis vertegenwoordigt de tijd en de vagina de ruimte.”