De mondiale staatsgreep – de vierde industriële revolutie en de Grote Reset – 3

Hoofdstuk 6: de staatsgreep

In hoofdstuk 6 van The Global Coup d’État: The Fourth Industrial Revolution and the Great Reset onderzoekt Jacob Nordangard de bredere geopolitieke en economische implicaties van de Great Reset en de Vierde Industriële Revolutie. In dit hoofdstuk stelt Nordangard dat de wereld zich bevindt op de drempel van een “staatsgreep” op mondiale schaal, die wordt geleid door een kleine elite van technocraten, politieke leiders, en multinationale bedrijven. Hij beschrijft hoe deze elite zich richt op de herstructurering van de wereldorde, waarbij zij de controle over economische, politieke en sociale systemen overnemen, vaak onder het mom van wereldwijde crises zoals de COVID-19-pandemie, klimaatverandering en economische instabiliteit.

1. De Definitie van de “Global Coup d’État”

De term “Global Coup d’État” verwijst in dit hoofdstuk niet naar een traditionele staatsgreep, waarbij een groep militairen of politieke dissidenten de macht in een bepaald land grijpt, maar naar een subtieler en meer omvattend proces waarbij een wereldwijd netwerk van invloedrijke instellingen en elites langzaam de democratische structuren ondermijnt en vervangen door een technocratisch systeem. Volgens Nordangard wordt deze coup gepromoot door een netwerk van internationale organisaties, multinationale bedrijven, financiële instellingen en digitale technocraten, die gebruik maken van crises om hun plannen uit te voeren.

Nordangard betoogt dat de technocratische elites in plaats van via gewapende conflicten, de macht overnemen door economische en technologische dominantie, en tegelijkertijd het politieke systeem omarmen dat hen in staat stelt om onbetwistbare controle uit te oefenen over de wereldbevolking. Deze nieuwe orde wordt ondersteund door het Internet, AI, big data en digitale surveillance als de belangrijkste instrumenten van controle.

2. Het Gebruik van Crisis als Katalysator

In hoofdstuk 6 legt Nordangard uit hoe de technocratische elites wereldwijd crises gebruiken om de veranderingen die zij willen doorvoeren sneller en effectiever te implementeren. Hij beschrijft een proces waarin crisisbeheer in plaats van oplossingen voor bestaande problemen wordt gebruikt als middel voor de herstructurering van de wereldorde.

• COVID-19-pandemie: De coronacrisis wordt gepresenteerd als de ultieme catalysator voor de wereldwijde staatsgreep. De pandemie opende de deur voor lockdowns, gezondheidsdwangmaatregelen (zoals vaccinaties en gezondheidspassen), en de versnelling van de digitale transformatie van de samenleving. Het gebruik van technologie werd gepromoot als de manier om door de crisis heen te navigeren, wat leidde tot de vergrootte afhankelijkheid van digitale infrastructuren en een verhoogde acceptatie van monitoring en controle door staten en bedrijven.
• Klimaatverandering: Ook klimaatverandering wordt door Nordangard gezien als een katalysator voor de staatsgreep. Het idee van duurzaamheid en groene initiatieven wordt gepromoot door het Wereld Economisch Forum (WEF) en andere wereldorganisaties als een noodzakelijke stap om de planeet te redden, maar Nordangard waarschuwt dat dit wordt gebruikt om economische structuren en individuele vrijheden te hervormen. De Green New Deal en soortgelijke initiatieven kunnen volgens hem dienen als de fundamenten voor technocratische controle over de wereldeconomie.
• Digitale Revolutie: De technologische vooruitgang van de Vierde Industriële Revolutie biedt een andere belangrijke katalysator. Door AI, robotica, big data en digitale valuta te integreren in het dagelijks leven, kunnen multinationale bedrijven en wereldorganisaties steeds meer invloed uitoefenen op individuen, werkplekken en overheden.

3. Het Richten van Macht in de Handen van een Kleine Elite

Een centraal thema in hoofdstuk 6 is de concentratie van macht in de handen van een kleine elite, bestaande uit een mix van politieke leiders, financiële elites, en technologische multinationals. Nordangard betoogt dat deze elite gebruik maakt van globale instituties zoals het Wereld Economisch Forum (WEF), de Verenigde Naties (VN) en andere organisaties die pleiten voor mondiale samenwerking en governance om hun eigen agenda te bevorderen.

De “staatsgreep” wordt volgens Nordangard gekarakteriseerd door de vervaging van nationale grenzen en de afname van de soevereiniteit van landen. Multinationale bedrijven en supranationale organisaties krijgen steeds meer macht, terwijl nationale regeringen steeds afhankelijker worden van mondiale samenwerking en de implementatie van mondiale regels en beleid.

• Techbedrijven als Machtige Spelers: Bedrijven zoals Google, Amazon, Microsoft, Apple, en Facebook worden gezien als de nieuwe machtige spelers in de wereldorde. Deze bedrijven beschikken over enorme hoeveelheden data, invloed op de publieke opinie, en een steeds grotere controle over de economie. Zij spelen een sleutelrol in het creëren van de technocratische wereld, waarin individuen worden gemonitord, gedrag wordt gestuurd, en beslissingen steeds meer worden genomen door algoritmes in plaats van democratisch gekozen overheden.
• De Nieuwe Wereldorde: Volgens Nordangard zal de uiteindelijke uitkomst van deze mondiale staatsgreep een wereld zijn waarin de grenzen van soevereiniteit steeds verder vervagen, de nationale democratieën worden vervangen door technocratisch bestuur, en de individuele rechten steeds verder onder druk komen te staan door technologie en surveillance. De digitale economie en het sociale kredietsysteem kunnen volgens Nordangard de basis vormen voor een toekomst van mondiale controle, waar bewegingen, gedragingen en keuzes van burgers voortdurend worden gecontroleerd.

4. De Rol van de Media en Propaganda in de Staatsgreep

Nordangard bespreekt ook de rol van de media en propaganda in het faciliteren van deze mondiale staatsgreep. De media worden vaak gebruikt om de publieke opinie te sturen en crises te legitimiseren. De voortdurende aandacht voor de gevaren van COVID-19, de dreiging van klimaatverandering, en de noodzaak van digitale transformatie versterkt de acceptatie van technocratische maatregelen als noodzakelijk voor het welzijn van de planeet en de samenleving.

De media werken vaak als een verlengstuk van de elite, waarbij ze belangen van multinationale bedrijven, politieke agenda’s en financiële instellingen promoten, en tegelijkertijd de zorgen van het publiek over privacy, vrijheid en democratie minimaliseren. Deze media-agenda zorgt ervoor dat kritiek op de technocratische transformatie vaak wordt weggezet als conspiratie of onwetendheid, waardoor de technologische en economische herstructureringen gemakkelijk kunnen doorgaan zonder breed verzet.

5. De Gevaren van de Technocratische Staatsgreep

Nordangard waarschuwt in dit hoofdstuk voor de gevaren van de technocratische staatsgreep, waarbij de individuele vrijheid en democratische rechten van mensen op grote schaal in gevaar komen. De technocratische elite kan volgens hem een samenleving creëren waarin de overheid en grote bedrijven de volledige controle hebben over de individuele levens van mensen door middel van technologie, data-analyse, en sociaal kredietsystemen.

Hij wijst op de risico’s van sociale controle via digitale surveillance, waarbij de vrijheid van meningsuiting, privacy en democratische besluitvorming worden beperkt. In een hyper-gecontroleerde samenleving kan technologie worden ingezet om elke actie, gedachte of beslissing van een individu te monitoren en te beheersen, wat leidt tot een technocratische heerschappij die nauwelijks van de traditionele vormen van autoritaire regimes te onderscheiden is.

6. De Weg Vooruit: Weerstand en Actie

In de afsluiting van het hoofdstuk bespreekt Nordangard de mogelijkheden voor weerstand tegen de technocratische staatsgreep. Hij pleit voor bewustwording, kritisch denken en organisaties die zich inzetten voor het behoud van democratische waarden en de bescherming van individuele rechten. Hij moedigt mensen aan om zich te verzetten tegen de concentratie van macht en invloed door zowel politieke actie als technologische autonomie te bevorderen.

Nordangard stelt dat als de technocratische elite haar grip op de wereld niet wordt bestreden, de toekomst er somber uit zou kunnen zien, waarin de meeste mensen afhankelijk zijn van digitale platforms en bedrijfseigen netwerken voor hun dagelijkse bestaan, zonder de mogelijkheid om zich echt te verzetten tegen het systeem.

Conclusie

Hoofdstuk 6 van The Global Coup d’État presenteert de “global coup d’état” als een georganiseerde en subtiele staatsgreep die wereldwijd plaatsvindt door middel van technologische en economische hervormingen, waarbij democratische structuren worden vervangen door een technocratisch systeem geleid door een kleine elite. Nordangard benadrukt dat de technocratische elites, door gebruik te maken van mondiale crises, de macht aan het grijpen zijn en hun plannen voor digitale controle en sociale herschikking versnellen. De auteur waarschuwt voor de gevaren van dit proces voor de vrijheid van individuen en pleit voor weerstand tegen de opkomst van deze nieuwe, technocratische wereldorde.

Hoofstuk 7: De Club

In Hoofdstuk 7 van The Global Coup d’État: The Fourth Industrial Revolution and the Great Reset richt Jacob Nordangard zich op de invloedrijke netwerken en clubachtige structuren van de elite die volgens hem de technocratische staatsgreep orkestreren. Dit hoofdstuk gaat dieper in op de wereldwijde machtsstructuren die de Vierde Industriële Revolutie en de Great Reset bevorderen, en hoe deze groepen hun eigen belangen behartigen door middel van internationale samenwerking, economische macht, en politieke invloed.

Nordangard betoogt dat er een selecte groep individuen en instellingen is die een “club” vormen, een elite netwerk, dat de wereldorde herstructureert naar een technocratisch model, en die de wereldpolitiek, economie en technologie in hun eigen voordeel sturen. In dit hoofdstuk benadrukt hij hoe deze club samenwerkt, grenzen overschrijdt en wereldwijd invloed uitoefent om hun gezamenlijke agenda door te drukken.

1. De Technocratische Elite en de Club

De “Club” die Nordangard beschrijft, bestaat uit een exclusieve groep van machtige figuren die actief samenwerken om technocratische en neoliberale agenda’s wereldwijd te bevorderen. Deze club is niet zomaar een losse verzameling van invloedrijke individuen, maar een gecoördineerd netwerk van organisaties, instellingen en bedrijven die gezamenlijk streven naar de centralisatie van macht, controle en besluitvorming.

• Leden van de club: Tot deze club behoren politieke leiders, financiële oligarchen, techmagnaten, en topmanagers van multinationals, die elkaar ontmoeten en samenwerkingen aangaan via forums, stichtingen en internationale conferenties. Enkele prominente organisaties die vaak genoemd worden in dit verband zijn de Bilderberggroep, het Wereld Economisch Forum (WEF), de Verenigde Naties (VN), en groeiende netwerken van financiële instellingen zoals de Wereldbank en de Internationale Monetaire Fonds (IMF).

Nordangard wijst op het feit dat deze netwerken vaak onderling verweven zijn, met leden die zich vaak bevinden in meerdere posities binnen deze organisaties, waardoor ze zowel politieke als economische macht kunnen combineren. Dit stelt hen in staat om wereldwijde beslissingen te nemen die zowel de politieke als de economische structuur van landen beïnvloeden, zonder dat de bredere bevolking echt invloed heeft op die besluitvorming.

2. De Rol van het Wereld Economisch Forum (WEF)

Een belangrijk centrum van deze eliteclub is het Wereld Economisch Forum (WEF), een jaarlijkse bijeenkomst in Davos, Zwitserland. Het WEF is een platform waar politieke leiders, bedrijfsleiders, academici en andere invloedrijke figuren samenkomen om de toekomst van de wereld te bespreken en strategische allianties te smeden. Nordangard benadrukt dat het WEF niet alleen een “denktank” is voor beleidsmakers, maar ook een lanceerplatform voor nieuwe wereldagenda’s.

Het WEF is volgens Nordangard een essentieel instrument voor de technocratische elites om een mondiaal bestuurssysteem te creëren dat in staat is om economische, sociale en milieukwesties te beheren op wereldschaal. De leiders van het WEF, zoals Klaus Schwab en zijn medewerkers, worden door Nordangard gezien als de architecten van de Great Reset, die de maatschappelijke, economische en politieke herstructurering orkestreren.

Schwab zelf heeft herhaaldelijk gesproken over de Vierde Industriële Revolutie en het idee van een “wereldwijde herinrichting” van de economie en maatschappij. Het WEF maakt gebruik van zijn enorme invloed om technologische innovatie en maatschappelijke veranderingen te stimuleren, waarbij ze de implementatie van duurzaamheidsdoelen en klimaatmaatregelen koppelen aan het idee van een digitale wereldorde.

3. De Gecoördineerde Aanpak van de Global Coup

De leden van de eliteclub werken in samenhang en organiseren hun acties wereldwijd. Ze gebruiken crisismanagement, zoals de COVID-19-pandemie, om snel ingrijpende veranderingen door te voeren die anders misschien onaanvaardbaar zouden zijn. Deze elite werkt samen met internationale instituties, financiële instellingen en multinationale bedrijven om een gecontroleerde transformatie van de wereld te realiseren.

• Multinationals en de macht van technologie: Naast politieke en financiële instellingen spelen multinationals zoals Google, Amazon, Microsoft en Apple een cruciale rol in deze technocratische herstructurering. Zij bieden niet alleen de technologische infrastructuur voor de Vierde Industriële Revolutie, maar hebben ook de mogelijkheid om via hun platformen en data macht uit te oefenen op individuen, bedrijven en zelfs landen. Deze techbedrijven zijn steeds minder onderworpen aan nationale wetgeving, wat hen in staat stelt om wereldwijd te opereren zonder al te veel controle door nationale regeringen.
• Financiële instellingen en digitale valuta: Nordangard bespreekt ook de rol van financiële instellingen in deze eliteclub, met name de digitale valuta en de opkomst van central bank digital currencies (CBDC’s). Door de controle over het wereldwijde financiële systeem te versterken, kunnen deze elites landen en individuen dwingen zich aan bepaalde normen en voorschriften te houden, zelfs als dat betekent dat nationale soevereiniteit verder wordt ingeperkt. Deze nieuwe digitale valuta zouden de wereld kunnen transformeren in een compleet gecontroleerd systeem, waar elke transactie wordt gemonitord en beheerd door de centrale autoriteiten.

4. De Oorlog tegen Nationale Soevereiniteit

Volgens Nordangard is een van de belangrijkste doelstellingen van deze eliteclub de afschaffing van nationale soevereiniteit ten gunste van een mondiaal bestuur. Door de internationale samenwerking van deze elites wordt de macht van nationale regeringen steeds verder afgebroken. Het idee van globalisme, zoals gepromoot door organisaties als de VN, wordt gepresenteerd als de oplossing voor mondiale problemen zoals klimaatverandering, sociale ongelijkheid, en economische instabiliteit.

Nordangard waarschuwt echter dat deze trend kan leiden tot een verzwakking van democratische structuren, waarbij de wereld steeds meer wordt geleid door technocraten en bedrijfsleiders in plaats van democratisch gekozen regeringen. Nationale regeringen verliezen steeds meer hun vermogen om effectief beleid te voeren, aangezien internationale instellingen, bedrijven en de technologische elite steeds meer controle krijgen over belangrijke beleidsbeslissingen.

5. De Ideologie van de Eliteclub: Duurzaamheid en Transhumanisme

De ideologie die ten grondslag ligt aan de acties van de eliteclub wordt gedreven door duurzaamheidsdoelen en technologische vooruitgang, maar ook door transhumanisme. Het idee dat de mensheid via technologie zichzelf kan verbeteren en zelfs de menselijke natuur kan overstijgen, vormt een belangrijke ondertoon in de plannen van de club.

• Duurzaamheidsagenda: De duurzaamheidsagenda van de eliteclub heeft een groen kapitalistisch karakter, waarin technologische innovaties zoals duurzame energie, groene infrastructuur, en slimme steden worden gepromoot als oplossingen voor de wereldwijde ecologische crisis. Echter, volgens Nordangard kan deze agenda ook worden gebruikt om individuele vrijheden en nationale soevereiniteit in te perken, door mensen te dwingen zich aan de normen en voorschriften van de technocraten te houden.
• Transhumanisme: Een andere belangrijke ideologie die de eliteclub drijft, is het idee van transhumanisme. Transhumanisten streven naar het verbeteren van de menselijke conditie door middel van technologie, bijvoorbeeld via genetische manipulatie, AI-implantaten, en neurotechnologieën. Nordangard ziet dit als een verdergaande controle over de mensheid, waarbij de grens tussen mens en machine vervaagt, en de controle over de levens van individuen in handen komt van een elite die deze technologieën beheerst.

6. De Gevaren van de Eliteclub en de Toekomst van de Mensheid

Nordangard waarschuwt dat als de eliteclub haar plannen volledig doorvoert, de wereld zich zou kunnen ontwikkelen tot een technocratisch totalitarisme, waarin individuen voortdurend gemonitord, gecontroleerd en geconditioneerd worden door technologie. Dit zou leiden tot de verliezen van persoonlijke vrijheid en een herstructurering van sociale verhoudingen waarbij de meerderheid van de bevolking ondergeschikt wordt aan de belangen van de technocraten.

Conclusie

In hoofdstuk 7 van The Global Coup d’État laat Jacob Nordangard zien hoe de eliteclub van technocraten, multinationals, financiële instellingen en politieke leiders gezamenlijk werkt aan het realiseren van een technocratische wereldorde. Door middel van internationale samenwerking, crisisbeheer en digitale technologieën wordt de macht steeds verder gecentraliseerd, wat de nationale soevereiniteit en democratische principes ondermijnt. Nordangard waarschuwt dat de wereld op het punt staat een technocratisch totalitarisme binnen te treden, waarin de technologische elite de controle heeft over bijna elk aspect van het menselijk leven.

Hoofdstuk 8: de troefkaart

In Hoofdstuk 8 van The Global Coup d’État: The Fourth Industrial Revolution and the Great Reset, gaat Jacob Nordangard dieper in op de strategische troefkaart die volgens hem door de technocratische elite wordt gebruikt om de wereld te transformeren en hun grip op de mondiale macht te verstevigen. Deze troefkaart, zoals Nordangard het noemt, is de technologie — in het bijzonder de digitale transformatie en de opkomst van artificiële intelligentie (AI), big data, en digitale controlemechanismen. Hij stelt dat de technocratische elites deze technologische vooruitgangen inzetten als een manier om de samenleving te herschikken volgens hun eigen wensen, en dat ze gebruikmaken van crises (zoals de COVID-19-pandemie, klimaatverandering, en geopolitieke spanningen) om de transitie naar een technocratische wereldorde te versnellen.

In dit hoofdstuk wordt de technologie dus gepositioneerd als de ultieme machtstool die wordt ingezet om zowel economische als sociale structuren wereldwijd te hervormen. Nordangard benadrukt dat deze technologische troefkaart kan dienen als een middel van controle over burgers, bedrijven en zelfs staten, en dat de elite deze technologie gebruikt om de macht verder te concentreren in hun handen.

1. De Digitale Revolutie als Troefkaart

Nordangard legt uit hoe de digitale technologie de krachtigste troef is in de handen van de technocratische elite. Hij verwijst naar de Vierde Industriële Revolutie (4IR) en hoe de integratie van kunstmatige intelligentie (AI), big data, robotica, Internet of Things (IoT) en cloud computing een fundament legt voor een digitale dictatuur.

• Big Data en AI: De verwerking van enorme hoeveelheden data en de toepassing van kunstmatige intelligentie maken het mogelijk om op wereldschaal het gedrag van individuen en groepen te voorspellen en te beïnvloeden. Deze technologieën bieden niet alleen enorme economische kansen voor de multinationals die ze bezitten, maar creëren ook nieuwe vormen van sociaal en politiek beheer. Bijvoorbeeld, met behulp van gezondheidsdata, gedragspatronen, sociale media-analyse en financiële gegevens kan een digitale toezichtstaat worden opgebouwd, waarin alles — van de persoonlijke gezondheid tot het politieke gedrag — gemonitord en gestuurd wordt.
• Sociale Kredietsysteem: In dit kader wijst Nordangard op de opkomst van sociale kredietsystemen, zoals we die al zien in China. Dit systeem maakt het mogelijk om het gedrag van individuen te controleren en te manipuleren op basis van hun prestaties en gedrag in de samenleving. De opkomst van dergelijke systemen, versterkt door AI en algoritmes, kan individuen beprijzen en zelfs straffen voor onwenselijk gedrag. Nordangard stelt dat een soortgelijk systeem op wereldschaal kan worden uitgerold, waardoor burgers digitale valuta, rechten en vrijheden krijgen of verliezen op basis van hun gedrag.

2. Crises als Katalysatoren voor de Digitale Transformatie

Nordangard maakt duidelijk dat de technocratische elite gebruikmaakt van globale crises als katalysators om de digitale transformatie door te drukken. De technocraten kunnen technologie aansteken als de oplossing voor problemen die zij zelf in veel gevallen ook mede hebben veroorzaakt. In dit hoofdstuk worden de volgende crises besproken:

• COVID-19-pandemie: De coronacrisis wordt gepresenteerd als de ultieme kans voor de elite om de technologische transformatie versneld door te voeren. De lockdowns, sociale afstandsmaatregelen en verplichtingen voor digitaal werken en leren creëerden de perfecte omstandigheden om de acceptatie van digitale monitoring en gezondheidsapps te versnellen. Vaccinatiepaspoorten, gezondheidspassen en digitale identiteiten werden plotseling voorgesteld als noodzakelijke maatregelen voor de volksgezondheid, maar kunnen uiteindelijk dienen als tools voor sociale controle en beperkingen op vrijheid.
• Klimaatverandering: Een andere grote crisis waar de elite gebruik van maakt, is de dreiging van klimaatverandering. Door technologische oplossingen te presenteren als de enige manier om de opwarming van de aarde tegen te gaan, kunnen technocraten nieuwe controlemechanismen en duurzaamheidsdoelen implementeren die zowel de economie als het gedrag van burgers beïnvloeden. Slimme steden, energiebeheersystemen, en duurzame productie kunnen gepaard gaan met sociale en economische normen die worden opgelegd via digitale technologieën.
• Geopolitieke Spanningen: De technocratische elite maakt gebruik van geopolitieke onzekerheden en conflicten, zoals de oorlog in Oekraïne of de spanningen tussen de VS en China, om hun mondiale agenda door te drukken. Deze crises kunnen dienen als verdeel-en-heers strategieën om landen tegen elkaar uit te spelen, terwijl de technocratische elites hun macht vergroten door digitale netwerken en wereldwijde samenwerking te bevorderen.

3. De Beheersing van de Economie via Digitale Technologie

Nordangard legt verder uit hoe digitale valuta, zoals Central Bank Digital Currencies (CBDC’s), kunnen fungeren als een economische troefkaart. Deze digitale valuta bieden de elite de mogelijkheid om de wereldeconomie te herstructureren en volledige controle te krijgen over de geldstroom en financiële transacties.

• CBDC’s en Financiële Controle: Central bank digitale valuta zouden de mogelijkheid bieden om geldstromen in real-time te monitoren, transacties te blokkeren, en zelfs economische activiteiten te reguleren. Via CBDC’s kan de elite economische actoren stimuleren of bestraffen, afhankelijk van hun gedrag. Dit systeem zou de basis kunnen leggen voor een digitale dictatuur, waarbij mensen hun geld verliezen of toegang tot hun rekeningen kunnen verliezen als ze zich niet conformeren aan de reguleringen van de technocraten.
• Sociale En Economische Regulering: Met behulp van AI en big data kunnen deze digitale valuta en systemen een nieuw soort economische apartheid creëren, waarbij toegang tot basisvoorzieningen, werk, en zelfs het recht om te reizen afhankelijk wordt van je digitale profiel. De elite zou het vermogen hebben om via digitale technologieën een nieuwe vorm van sociale stratificatie te creëren, die het mogelijk maakt om het gedrag van individuen en groepen wereldwijd te sturen.

4. De Controle over Onderwijs en Informatie

Een ander aspect van de digitale troefkaart is de manier waarop onderwijs en informatie in toenemende mate worden gecontroleerd door de technocratische elite. Nordangard bespreekt hoe onderwijs via online platforms en digitale leermiddelen steeds meer gepersonaliseerd wordt, maar ook gecontroleerd door centrale autoriteiten. Wat mensen leren, hoe ze leren, en zelfs wie toegang heeft tot kennis kan worden gemanipuleerd door de technologie.

• Digitale Platforms als Onderwijsinstellingen: Bedrijven zoals Google, Microsoft, en Amazon bieden digitale leeromgevingen die volledig geïntegreerd zijn in de technologische ecosystemen van de elite. Deze platforms verzamelen data over studenten, aanpassen wat ze leren, en kunnen zelfs toegang tot informatie beperken op basis van politieke of ideologische overtuigingen.
• Censuur en Informatiecontrole: De elite heeft via de digitale platforms de mogelijkheid om informatie te censureren en te filteren. In dit digitale tijdperk worden de sociale media en nieuwswebsites steeds meer gecontroleerd door technologiebedrijven, die bepalen welke informatie wel en niet toegankelijk is. Dit heeft verstrekkende gevolgen voor de vrijheid van meningsuiting en de democratische toegang tot diverse informatie.

5. De Gevaren van de Digitale Troefkaart

Nordangard waarschuwt in dit hoofdstuk voor de gevaren van de digitale troefkaart in de handen van de technocratische elite. Het gebruik van technologie voor wereldwijde controle kan leiden tot een toekomst waarin privacy, individuele vrijheid en democratie ernstig onder druk komen te staan.

• Digitale Totalitarisme: De technocratische elite zou in staat kunnen zijn om een digitaal totalitarisme op te leggen waarin digitale surveillance het fundament is van de nieuwe wereldorde. Dit zou een samenleving creëren waarin elke actie, gedachte en transactie van individuen gemonitord en gecontroleerd wordt, en waarin vrijheden kunnen worden ingetrokken afhankelijk van het gedrag van de burger.
• Desensibilisatie en Acceptatie: Het gebruik van digitale technologieën voor controle kan zo geïntegreerd worden in het dagelijks leven dat de maatschappij zich eraan aanpast zonder veel verzet. Nordangard waarschuwt voor een situatie waarin de massa het verlies van vrijheid niet opmerkt, omdat het proces langzaam en systematisch plaatsvindt.

Conclusie

In Hoofdstuk 8 van The Global Coup d’État identificeert Jacob Nordangard digitale technologie als de belangrijkste troefkaart van de technocratische elite om hun mondiale agenda door te voeren. De opkomst van AI, big data, digitale valuta, en sociale kredietsystemen stelt deze elites in staat om een digitale dictatuur te vestigen, waarin controle over economie, gedrag en informatie de basis vormt van hun macht. Nordangard waarschuwt dat de technocratische elites deze technologie zullen gebruiken als een middel om hun macht en invloed wereldwijd verder te versterken, met verstrekkende gevolgen voor vrijheid en democratie.

Hoofdstuk 9: de weerstand

Hoofdstuk 9: De Weerstand in The Global Coup d’État: The Fourth Industrial Revolution and the Great Reset van Jacob Nordangard richt zich op de manieren waarop individuen, groepen en zelfs staten zich kunnen verzetten tegen de technocratische transformatie die de auteur als een wereldwijde staatsgreep beschouwt. In dit hoofdstuk onderzoekt Nordangard de verschillende vormen van weerstand die zich in de samenleving beginnen te manifesteren tegen de technocratische elite die de Vierde Industriële Revolutie (4IR) en de Great Reset aanstuurt. Hij stelt dat, ondanks de overweldigende krachten die de elites inzetten om hun macht te consolideren, er toch manieren zijn waarop mensen zich kunnen verzetten tegen het technocratische systeem en hun vrijheid en soevereiniteit kunnen behouden.

1. De Oplopende Tegenspraak

Nordangard begint het hoofdstuk door te wijzen op de toenemende tegenstand die groeit tegen de technocratische agenda van de elite. In een wereld die steeds meer onderhevig is aan digitale controle, sociale kredietsystemen, en klimaatverplichtingen, merkt hij op dat steeds meer mensen de gevaren van deze mondiale herstructurering beginnen in te zien. Er zijn verschillende vormen van verzet, van individuen die hun privacy beschermen, tot bewegingen die pleiten voor nationale soevereiniteit en lokale autonomie. Deze weerstand komt niet alleen van burgers, maar ook van overheden en nationale leiders die zich verzetten tegen de globalistische agenda.

2. De Weerstand van de Individu: Digitale Sovereigniteit

In het digitale tijdperk waarin data het nieuwe goud is, stelt Nordangard dat de individuele weerstand vaak begint met het beschermen van digitale privacy. In dit deel van het hoofdstuk legt Nordangard de nadruk op het belang van digitale autonomie en hoe individuen tools en technologieën kunnen gebruiken om hun gegevens te beschermen tegen ongewenst toezicht. Hij noemt voorbeelden van privacytools zoals versleuteling, VPN’s, anonieme browsers en andere technologieën die de controle over persoonlijke gegevens in de handen van het individu leggen. Dit is, volgens Nordangard, een cruciaal onderdeel van het verzet tegen een digitale controlemaatschappij.

• Decentralisatie: Een belangrijk aspect van deze weerstand is de focus op decentralisatie van digitale infrastructuren. Platforms zoals blockchain en cryptocurrencies worden genoemd als potentiële middelen om financiële en sociale controle te ontsnappen. Door gebruik te maken van decentrale netwerken, kunnen individuen en groepen zich losmaken van de controle van centrale autoriteiten, zoals nationale banken, techbedrijven en regeringen die gebruik maken van digitale valuta of digitale identiteitssystemen.
• Technologische Zelfvoorziening: Het herstellen van een zekere mate van technologische zelfvoorziening is een andere manier waarop individuen zich kunnen verzetten. Bijvoorbeeld, open-source software, peer-to-peer netwerken en gedistribueerde energieoplossingen stellen mensen in staat om hun eigen systemen te bouwen en te onderhouden, los van de centrale controle van grote technologische bedrijven.

3. Groepen en Bewegingen: Collectieve Actie Tegen Technocratie

Hoewel individuele actie belangrijk is, stelt Nordangard dat de echte weerstand pas kan ontstaan wanneer mensen samenwerken in grotere, georganiseerde bewegingen die zich verzetten tegen de technocratische orde. Hij beschrijft een aantal anti-globalistische bewegingen en activistische groeperingen die zich inzetten voor de terugkeer van nationale soevereiniteit, burgerrechten en vrije markten.

• Verzet tegen de Great Reset: Een van de bekendste bewegingen die Nordangard noemt, is de “anti-Great Reset” beweging, die zich verzet tegen de mondiale hervormingen voorgesteld door het Wereld Economisch Forum (WEF) en andere technocratische instellingen. Activisten van deze beweging benadrukken de gevaren van een digitale dictatuur en wijzen op de risico’s van sociale controle en beperking van persoonlijke vrijheden die gepaard gaan met de technocratische herstructurering van de samenleving.
• Protesten en Lobbies: In verschillende landen zijn er protesten georganiseerd tegen de beleidsmaatregelen die verband houden met de Great Reset, zoals de invoering van digitale gezondheidspassen, vaccinatieverplichtingen en de klimaat-agenda’s die lokale economieën zouden kunnen verstikken. Nordangard beschrijft hoe deze bewegingen zowel online als op straat hun kracht hebben gebundeld om invloed uit te oefenen op de besluitvorming van overheden.
• Bewegingen voor Lokale Autonomie: Veel van deze groeperingen pleiten voor een terugkeer naar lokale autonomie en zelfvoorziening, waarbij gemeenschappen minder afhankelijk worden van de wereldwijde netwerken van technocratische macht. Dit kan variëren van het opzetten van alternatieve geldsystemen tot het creëren van autonome gemeenschappen die zich losmaken van de invloed van internationale instellingen en corporaties.

4. Staten en Nationale Weerstand: Politieke Strijd tegen Globalisme

Naast individuele en collectieve initiatieven, wijst Nordangard ook op de rol van nationale overheden en politieke leiders die zich verzetten tegen de mondiale agenda van de technocratische elites. Hoewel veel regeringen wereldwijd lijken te buigen voor de druk van internationale organisaties en technologische bedrijven, zijn er ook landen die zich verzetten tegen de invloed van de Westerse globalistische agenda.

• Populistische Bewegingen: In verschillende landen hebben populistische partijen en politieke leiders zich verzet tegen de invloed van globalistische instellingen zoals de EU, de VN, en het WEF. Deze leiders benadrukken nationale soevereiniteit en proberen mondiale afspraken zoals de Paris Climate Agreement of de Agenda 2030 van de VN te herzien. Voorbeelden hiervan zijn de regering van Hongarije onder Viktor Orbán, de Brexit-beweging in het Verenigd Koninkrijk en de Donald Trump-beweging in de Verenigde Staten, die zich verzetten tegen de invloed van internationale elites.
• Bestrijding van Technocratie: Sommige regeringen, zoals die van Oost-Europese landen, nemen actief standpunt in tegen de invloed van technocraten die proberen de wereldorde opnieuw in te richten. Deze landen benadrukken het belang van nationale onafhankelijkheid en zelfbeschikking, en staan op tegen de opkomst van digitale macht die wordt aangestuurd door een technocratische elite.

5. Spirituele en Filosofische Weerstand: De Morele Dimensie

Een belangrijk aspect van de weerstand, volgens Nordangard, is de spirituele en filosofische dimensie. Hij stelt dat veel mensen die zich verzetten tegen de technocratische staatsgreep niet alleen uit praktische redenen handelen, maar ook uit een diepgeworteld moreel gevoel dat de technocratische wereldorde de mensenrechten, vrijheid, en digniteit van het individu in gevaar brengt. Dit kan zich uiten in spirituele gemeenschappen, filosofische stromingen of religieuze bewegingen die zich verzetten tegen de materialistische en technocratische ideologie van de elite.

• Bezorgdheid over de Menselijke Natuur: Veel van de tegenstanders van de technocratische agenda maken zich zorgen over de manier waarop deze veranderingen de menselijke natuur zelf zouden kunnen vervormen. Ze vrezen dat de opkomst van AI, genetische manipulatie en transhumanisme het wezen van de mens zal aantasten en een technocratische controlemaatschappij zal creëren waarin de menselijke ervaring wordt vervangen door technologische berekeningen en algoritmes.

6. Een Oproep tot Actie: Krachten Bundelen en Bewustwording Vergroten

Nordangard sluit het hoofdstuk af met een oproep tot actie. Hij benadrukt dat weerstand alleen succesvol kan zijn als het een gezamenlijke inspanning is van zowel individuen als collectieve bewegingen. Dit betekent dat er meer bewustwording moet komen over de gevaren van de technocratische transformatie en dat mensen zich moeten organiseren om zowel politiek, economisch, als sociaal tegen deze agenda in verzet te komen.

• Strategieën voor Verzet: Tot de strategieën voor verzet behoren het bouwen van alternatieve netwerken, het bepleiten van wetgeving die privacy en vrijheden beschermt, en het ontstaan van nieuwe gemeenschappen die technologische onafhankelijkheid nastreven. Het is een beweging die zowel lokaal als wereldwijd kan plaatsvinden, met als uiteindelijke doel het creëren van een samenleving waarin vrijheid, zelfbeschikking en ethiek centraal staan.

Conclusie

In Hoofdstuk 9 van *The Global Coup d’État* behandelt Jacob Nordangard de verschillende vormen van weerstand tegen de technocratische staatsgreep die wordt uitgevoerd via de Vierde Industriële Revolutie en de Great Reset. Hij benadrukt de rol van individuen, groepen, nationale staten, en spirituele bewegingen in de strijd tegen de wereldwijde macht van de technocratische elite. De belangrijkste elementen van deze weerstand zijn het beschermen van digitale privacy, het pleiten voor nationale soevereiniteit, het versterken van lokale autonomie, en het vergroten van bewustzijn over de gevaren van de technocratische controlemaatschappij. Nordangard roept op tot gezamenlijke actie om de menselijke vrijheid en rechten te beschermen tegen de opkomst van een digitale dictatuur.