Cynthia Bourgeault – Eye of the Heart – TROPE – 04

Het Engelse boek ‘Eye of the heart, a spiritual journey into the Imaginal Realm‘ (‘Oog van het hart, een spirituele reis naar het fantasierijke rijk’) van Cynthia Bourgeault, Uitgever Shambhala, 2020, ISBN 978-1-61180-652-6, 219 pagina’s

N.B. Alles wat op deze pagina staat is voor mijn eigen studie en niet te gebruiken noch te citeren!!

– Inleiding, Voorwoord
– Hoofdstuk 1 – Het introduceren van het denkbeeldige
– Hoofdstuk 2 – Werelden binnen werelden
– Hoofdstuk 3 – De geweldige uitwisseling
– Tussenhoofdstuk: betekenisverandering de hel rijken
– Hoofdstuk 4 – Imaginaire causaliteit
– Hoofdstuk 5 – De kunst van vormverschuiving
– Tussenhoofdstuk: een school voor de dienst van de Heer
– Hoofdstuk 6 – Imaginaire reiniging
– Tussenhoofdstuk – Alles op een rijtje
– Hoofdstuk 7 – Waar zijn we hier voor?
– Hoofdstuk 8 – De bewuste cirkel van de mensheid
– Hoofdstuk 9 – Tweede lichaam, bekwamere ziel

Tussenhoofdstuk – Thomas en Joseph

Thomas Keating is natuurlijk alom bekend. Als de belangrijkste architect van Centering Prayer en een van de patriarchen van het christelijke contemplatieve herontwaken, droeg hij echte kracht in deze wereld. Ik heb het voorrecht hem meer dan dertig jaar als mijn leraar en spirituele vader te kennen en getuige te zijn van zijn eigen gestage groei, vooral in de laatste vijf jaar van dit leven, naar een werkelijk mondiaal en non-duaal bewustzijn. Hij leefde een lang, lang leven, tot de leeftijd van vijfennegentig, en voor het grootste deel van die laatste vijf jaar zouden onze jaarlijkse bezoeken beginnen met zijn plechtige aankondiging. ‘Dit zal de laatste keer zijn dat je me in een mensenleven zult zien’. Het eindigde echter niet op die manier, maar op de een of andere manier werd het me gegeven om nog drie keer in zijn aanwezigheid te zijn toen hij het laatste stuk naar beneden kwam en vervolgens vlak naast zijn lichaam ging zitten tijdens zijn overweldigend intense requiemmis in het trappistenmoederhuis in Spencer, Massachusetts – echt een kosmische inwijding. Het was een wonder en een voorrecht om een schitterend leven van zoeken en dienstbaarheid ten volle te zien uitkomen.
Joseph Boyle is een meer intieme gedeelde schat. Hij schreef geen boeken, gaf heel weinig openbare evenementen (en die alleen onder dwang), en gaf de voorkeur aan het meer verborgen leven van het traditionele monastieke pad. Van de zevenenzeventig jaar van zijn leven leefde hij zestig jaar als monnik, waarvan de laatste dertig als de geliefde abt van het Sint-Benedictusklooster in Snowmass. Hij trad op achttienjarige leeftijd toe tot de communiteit en Thomas Keating was zijn abt. Later veranderden de voorwaarden en werd hij Thomas-abt; ze speelden zestig jaar lang haasje-over. Joseph was degene die Thomas toestemming gaf om buiten de lijnen van het Trappisten-institutionele leven te kleuren, en hij stelde in feite het hele klooster in dienst van Thomas’ gedurfde visie van een contemplatieve outreach. Hij was overigens ook de abt die Rafe en mij toestemming ga om onze, toegegeven, grensverleggende relatie voort te zetten. Ik zag dat het hem hielp, zei Joseph. Voor Joseph stond de rol van abt als geestelijk vader absoluut op de eerste plaats; alles in hem was erop gericht om elke man te helpen groeien op precies de manier die hem tot volheid zou brengen in zijn eigen unieke zelfexpressie van christelijke liefde. Wat het ook kostte.
Joseph beschouwde zichzelf niet als een intellectueel man. Hij sloeg zichzelf voor het hoofd omdat hij niet meer tijd besteedde aan lezen, maar in werkelijkheid verdroeg hij zelfs die verplichte leestaken terwijl hij weg was van waar hij echt van hield: het lezen van de hartslag van de wereld om hem heen. Hij zou liever in de bergen wandelen, naar de nachtelijke hemel staren en persoonlijk de gestage stroom bezoekers verwelkomen die, aangetrokken door de gastvrijheid die van nature van hem afstraalde, keer op keer zouden terugkeren voor aanbidding en retraites. Door de jaren heen hebben Joseph en al die mensen samen ‘het magische klooster’ (zoals Theophane, een van de broers, het noemde) samen gecreëerd, een kleine monastieke Camelot van menselijke bloei en vreugde.
In het laatste decennium van hun leven was ik getuige van de geleidelijke transfiguratie van beide mannen. Thomas was nog grotendeels zijn eigen menselijke zelf, maar werd steeds meer de belichaming van wat Gurdjieff een ‘hoger intellectueel centrum’ zou noemen. Zijn helderheid groeide met grote sprongen, samen met de kracht van zijn aanwezigheid en de reikwijdte van zijn universele visie. Joseph werd meer en meer de belichaming van een zuiver hart, een hoger emotioneel centrum. Op een gegeven moment drong het tot me door dat ze nu een World 12- en World 6-tagteam waren. Joseph smolt snel in een pure uitstraling van liefde, als een gloeiende kool die alleen maar warmte kan afgeven. Thomas werd een onsterfelijke diamant. Hevig helder, gevuld met liefde, maar liefde van een meer onvermurwbare, transpersoonlijke kwaliteit, minder in dialoog met de emoties van deze wereld en meer in dialoog met “het verdriet van onze Gemeenschappelijke Vader”, zoals zeker past wanneer de gave van getransformeerde agape het wordt teruggegeven aan de causale rijken in een fontein opwelling van kosmische genade.
En omdat ze samen hadden gewoond, leek het alsof ze voorbestemd waren om samen te sterven, hun menselijke levens op mysterieuze wijze verweven op dat denkbeeldige weefgetouw. Begin januari 2018, toen ik aan boord van Zoi over de Caraïben vaarde, kwam er een telefoontje dat Thomas in het ziekenhuis was opgenomen voor weer een andere ernstige bronchiale infectie en dat bij Joseph een kanker was vastgesteld die op zijn galblaas drukte. De winter ging voorbij. Thomas herstelde maar verloor gestaag kracht in zijn onderlichaam en in de lente was hij in wezen niet-ambulant. Joseph deed een ingrijpende operatie, gevolgd door chemo en bestraling en keerde terug naar St. Benedictusklooster om te herstellen. In april werd de beslissing genomen om Thomas terug naar het moederhuis in Spencer over te plaatsen, waar hij fulltime ziekenzorg kon krijgen. Josephs kanker trok zich even terug, maar tegen het einde van de zomer was hij agressief teruggekeerd. Tegen de vroege herfst lagen beide mannen op sterven.
Zo begon het buitengewone laatste hoofdstuk.
Josephs dood kwam het eerst, vier dagen later, op 21 oktober 2018. Hij vertrok zoals hij had geleefd, gaf zich gracieus over, lachend en troostend zijn vrienden, ogen zacht op Christus gericht. Het was zo geruisloos als de sneeuw die in de lente smelt.
De dood van Thomas was, ik denk dat het zonder overdrijving kan worden gezegd, onverwacht moeilijk. Tot ieders ontsteltenis, niet in het minst die van hemzelf, leefde hij bijna een maand boven wat de ziekenverzorgster had opgegeven als de buitengrens die zijn lichaam zou overleven, in totaal gevoed door drie gekookte eieren en een paar slokjes water per dag. Twee weken voor zijn dood zat hij kaarsrecht in bed en leverde een krachtig orakel van zeven minuten af, sprekend tot de hele wereld vanuit een plaats ver buiten deze wereld in een streng bevel om de wapens neer te leggen en het pad van universeel vertrouwen en mededogen in te slaan. Ik heb naar die boodschap geluisterd, haastig opgenomen op de mobiele telefoon van een monnik, en het raakt de ziel. Hij sprak vanuit een plaats van totale kosmische naaktheid – “geen plaats om naartoe te gaan, geen bewijs van iets, geen fundamenteel gezicht”, zoals hij het beschreef. Hij was klaar met constructieve zones, zelfs de meest gekoesterde. Ik voelde hem voorbij vliegen uit de zetel van zijn broek in een soort van “uit de poort” kosmische vrije val. En toch tot aan het einde was er ook schaduwmateriaal om het hoofd te bieden, zielsangst en ook lichamelijke angst. Het was een diepe geseling, een het uitbaggeren van het kanaal tot een diepte waarvan niemand had gedacht dat zo’n heilige man het verdiende of zou verdragen. ‘Soms lijken mensen de verkeerde dood te krijgen’, zoals de jonge novice Constance opmerkt in Poulencs Dialogue of the Carmelites.
Maar nee, het was niet de verkeerde dood, want direct na zijn laatste pijnlijke ademtocht begon de transfiguratie in alle ernst. De hele kamer vulde zich onmiddellijk met geur (dit is door getuigenis van de twee monniken die die nacht bij hem waren), en zijn gezicht ontspande zich in diepe zoetheid. Zelfs nadat hij bijna een maand op zijn rug had gelegen, bleek zijn lichaam volledig vrij van doorligwonden te zijn. Toen ik een week later op zijn begrafenis naast hem stond, had ik inderdaad de overweldigende indruk dat zijn lichaam niet was verschrompeld of verschrompeld; het was alleen maar verdwenen. Hij was een enigszins maquetteversie van zichzelf, maar hij was volledig intact, krachtig en majestueus rotsachtig terwijl hij de ruimte van zijn requiemmis voorzat met de kracht van een Mozes die op zijn bergrots zat. Zijn dood was een soort “regenbooglichaam”, goed bekend in de Tibetaans-boeddhistische traditie, maar gewoonlijk niet gezien in de christelijke kringen, waar spirituele verworvenheden buiten de christelijke sferen niet echt worden aangemoedigd. Thomas ging dwars door twee rijken tegelijk en stierf niet alleen de eerste maar ook de tweede rascooarno in die gekwelde weken in Spencer. Het was een catastrofale overgang en ik twijfel er niet aan dat zijn dienst in de bewuste cirkel nu wordt uitgeoefend vanuit het causale niveau.
Maar zonder Jozef had hij het niet kunnen doen. Daar ben ik zeker van. De spirituele “juistheid” van hun verweven leven en dood werd intuïtief door bijna iedereen begrepen, en ik sprak er zelf metaforisch over in een voorbede die ik op Snowmass deed op de ochtend dat Thomas’ dood werd aangekondigd: “Moge de dubbele helix van hun leven het DNA zijn en RNA van een nieuwe genetische code van liefde.” Zonder enige algemene kennis van de onderliggende esoterische grond was het moeilijk om veel nauwkeuriger te zijn dan dat. Maar aangezien we nu een heel boek hebben besteed aan het leggen van die basis, zou ik hier mijn beste kijk willen geven op wat mij werkelijk lijkt dat er gaande is, vooral omdat het betrekking heeft op het werk van de bewuste kring van de mensheid.
Volgens de Wet van Drie, zoals u zich herinnert, “vermengt het hogere zich met het lagere om het midden te activeren.” Tussen Wereld 6 en Wereld 24 ligt Wereld 12, de Christelijke; en als Thomas nu causale keuzevrijheid uitoefent, wordt Wereld 12 het nieuwe midden tussen zijn invloedssfeer en ons vermogen om het te ontvangen als denkbeeldige voeding. In deze prachtige concretisering van die christelijke aanwezigheid biedt Joseph zichzelf aan als de brug. Zijn zachte, vreugdevolle persoonlijkheid, nu volledig opgenomen in het mystieke lichaam van Christus, maakt het mogelijk dat Thomas’ causale kracht wordt ontvangen en gracieus wordt gefilterd in denkbeeldige modaliteiten. Tegelijkertijd bevrijdt het Thomas op het hogere gebied, niet langer nodig om de Shekinah te versluieren die zo krachtig uit zijn wezen schijnt, maar nu volledig vrij om het rechtstreeks te hanteren als een transformerende en causaal regeneratieve kracht.
Ze presenteren zichzelf nu in wezen als een levend icoon van wat de mystieke theologie ‘de twee naturen van Christus’ noemt – logoïsch en menselijk, versmolten in een enkele stroom van liefde. Ze leveren ook een krachtig icoon van bewuste cirkeluitwisseling op een hoger niveau – nu in de 6-12-24 configuratie rijken in plaats van de 12-24-48 die we tot nu toe hebben overwogen. Dit is heel goed nieuws voor onze planeet en ook heel goed nieuws voor het christendom, en voorspelt een krachtige herontwaking van zijn ware mystieke en kosmologisch epicentrum. En dus, ondanks de verstoring, vat ik moed: een heldere nieuwe constellatie is ontstaan aan de ochtendhemel.

Verder lezen op: https://www.dinekevankooten.nl/archief/cynthia-bourgeault-eye-of-the-heart-10/