Collectief bestuurlijk falen
Juist omdat versoepelingen van maatregelen in de persconferentie van gisteren werden gekoppeld aan de ontwikkeling van de ziekenhuisopnames besef je nog meer hoe groot het bestuurlijk falen is in Nederland t.a.v. de aanpak van de gezondheidszorg in Nederland. Dat werd ik me extra bewust door de vele reacties die ik ontving, met name vanuit huisartsen, op het artikel van maandag over de hartstochtelijke oproep van Prof. Peter McCullough in relatie tot de eerstelijnsaanpak van Covid-19 patiënten.
auteur: Maurice de Hond
datum: 14 april 2021
website: https://www.maurice.nl/2021/04/14/collectief-bestuurlijk-falen/
En het is allemaal nog erger dan ik dacht/vreesde.
Er waren/zijn vier belangrijke manieren om de instroom van Covid19-patiënten in de ziekenhuizen te doen verminderen en bij alle vier constateer ik een grote mate van bestuurlijk falen vanaf bijna het begin van deze crisis. Met enorme consequenties zowel voor de volksgezondheid als voor de rest van de samenleving.
Ik zal kort ingaan op de vier manieren van vermindering van die instoom. Daarbij laat ik zien hoezeer we eigenlijk nooit onze oude zelfgenoegzame, bureaucratische top-down aanpak hebben willen veranderen in iets wat veel beter past in een crisis van deze omvang. Met als gevolg dat al degenen die qua gezondheidszorg in de frontlinie staan en stonden (niet alleen dus de ziekenhuizen, maar ook de complete eerstelijns zorg, plus de mensen in de zorginstelling) enorm zijn gefrustreerd. En bij lange na niet dat hebben kunnen doen wat zij in principe wel hadden gekund.
1. Zorgen dat er minder mensen besmet worden
Nog steeds wordt in Nederland de aerosole besmettingsweg met Covid19 niet door RIVM/OMT en de regering als de meest belangrijke onderkend. In Japan was de aanpak vanaf het begin die van de drie C’s (Closed Space, Crowded places, Closed Contact Settings). In Nederland houden we tot op de dag van vandaag vast aan 1,5 meter afstand en handen stuk wassen.
=> Ik heb er al zoveel over geschreven (nu al meer dan één jaar) dat ik het nu niet nog een keer hoef te doen. Maar ik vond de drie plaatjes die ik gisteren voor de eerste keer zag onder de microfoons van Mark Rutte en Hugo de Jonge om twee redenen lachwekkend en triest.
En weer zien we het handen wassen als blijkbaar één van de drie prominente wijzen om het virus, dat zich vooral door de lucht verspreid en niet via voorwerpen, in te dammen.
=> Dit was de persconferentie van 13 april 2021. Dus ruim een jaar na de allereerste persconferentie en daarna waren er nog veel meer geweest. Dit was dus de eerste keer dat die bordjes werden getoond. Dus pas na één jaar waren de communicatiedeskundigen van het ministerie blijkbaar tot de conclusie gekomen om hun basisboodschap op deze manier te verkondigen. Symbolisch voor de slagvaardigheid en het communicatiebeleid van onze overheid bij deze crisis.
2. Zorgen dat er sneller gevaccineerd wordt
Laten we Israël even niet als voorbeeld nemen, maar laten we naar het Verenigd Koninkrijk kijken. Daar hebben ze 67 miljoen inwoners. 32 miljoen hebben hun eerste vaccinatie gehad en 8 miljoen hun tweede. Die 32 miljoen was ook hun doelstelling voor half april en deze mensen zijn dus inmiddels gevaccineerd.
Alle personen boven de 50 jaar, alle kwetsbare personen en alle personen in beroepen met een hoger besmettingsrisicio hebben inmiddels hun eerste prik ontvangen. Men gaat nu beginnen met de groep onder de 50 jaar.
Men heeft dat daar zo goed en snel gedaan door middel van een slagvaardig beleid ten aanzien van de inkoop van de vaccins en een veel betere aanpak dan in Nederland t.a.v. het zo snel mogelijk vaccineren van de bevolking.
Vanuit de dramatische mails die ik heb ontvangen van huisartsenpraktijken realiseer ik me hoezeer het Nederlandse vaccinatiebeleid de kwaliteit van de eerstelijns zorg aangetast heeft. Ik kom daar in punt 4 op terug.
De Nederlandse aanpak van het vaccineren was ambtelijk, bureaucratisch, rigide en zeker niet pragmatisch, dus zeker niet gericht op een echte crisissituatie. Zoals je ook kunt horen vanuit huisartsen, die wel naar de media durven te stappen daarover.
3. Uitbreiding van de ziekenhuiscapaciteit
Ook aan dit onderwerp heb ik al veel aandacht geschonken op deze site. Als het grote probleem de ziekenhuiscapaciteit is, dan is dus het eerste wat je doet het sterk vergroten van ziekenhuiscapaciteit en het opheffen van alle mogelijke beperkingen.
Ook hier wil ik nu geen extra aandacht aan schenken, want het heeft geen zin meer. Maar ik wil volstaan met een zinnetje, dat alles symboliseert wat in deze crisis is misgegaan bij ons bestuur.
Er lag een voorstel in oktober van een hospitaalschip gericht op de opvang van Covid-19 patiënten. Zelf had ik kort daarvoor gesuggereerd om de Rai en het lege hotel met meer dan 600 bedden daarvoor ook te gebruiken. Bij dit voorstel zou het personeelsprobleem opgelost kunnen worden via medisch personeel uit het buitenland. Cuba bijvoorbeeld was ook al in Bergamo in maart 2020 komen helpen met doktoren en verpleegsters.
Bij een kamerdebat reageerde Minister van Ark hierover dat het wel twee jaar kan duren voordat die Cubaanse zorgverleners in Nederland aan de slag kunnen. Dat kwam omdat omdat zij geen BIG-registratie hadden. Ik weet in dat soort situatie niet eens meer of ik in huilen moet uitbarsten of in lachen.
Als je weet dat de versoepelingen van de maatregelen volledig wordt gekoppeld aan de druk op de zorg, dan besef je dus hoe verschrikkelijk die opvatting is geweest van de Minister, waardoor extra handen aan het bed van goed opgeleide en ervaren mensen, maar zonder BIG-registratie, werd afgewezen. In het artikel “Waar geen wil is, is geen weg” geef ik daar nog een serie voorbeelden van.
4. De eerstelijns zorg in staat stellen om patienten te genezen
Prof. McCullough heeft op een zeer indringende wijze de kern van de problematiek rondom de eerste lijns zorg uiteengezet. Niet alleen sprak hij over het negeren van de mogelijkheid om als huisarts patiënten te behandelen om zo te voorkomen dat ze in ziekenhuizen terechtkomen. Maar ook meldde hij o.a. het expliciete verbod van off-label medicijnen. (Dat zijn medicijnen die gericht zijn op een andere aandoening, maar die -wellicht- ook helpen bij het bestrijden van Covid-19).
Zo heeft de Nederlandse gezondheidsautoriteiten doktoren die HCQ toepasten hard aangepakt. En is er onlangs gedreigd met boetes tot 150.000 euro als men ivermectine voorschreef aan patiënten. En het informatie delen van huisartsen met een mogelijk goede aanpak (bij voorbeeld via saturatiemethers en dexamethason) werd zeer bemoeilijkt. Zoals McCullough aangaf: “Het enige dat we als artsen mochten zeggen na een positieve test, was: ga naar huis, en kijk wat er gebeurt, er is geen medicijn. Als het echt slecht gaat dan nemen we je wel op in het ziekenhuis.” Niet alleen hij geeft dat aan, maar ik heb het van diverse huisartsen gehoord:
Dat bij een juiste en inventieve eerstelijns aanpak van huisartsen de ziekenhuisopnames met de helft tot driekwart minder hadden kunnen zijn.
Waar ik helemaal van schrok waren de wanhopige mails, die ik gekregen heb van huisartsen over de desolate situatie waarin ze op dit moment verkeren. De belasting van huisartsenpraktijken door de vaccinatiechaos is enorm. En dan gaat het niet alleen omdat ze een bepaald deel van hun patiënten moeten uitnodigen om gevaccineerd te worden. Dat is nogal een administratieve slag om dat conform de voorschriften te doen van het RIVM: wie wel, wie (nog) niet. En dat verandert ook nog onderweg.
Maar ook (en misschien vooral) heeft het tijdelijk stoppen van het vaccineren met Astrazeneca en het veranderen van de vaccinatiestragie (leeftijdsgroepen en de tijdsduur tussen de eerste en de tweede prik) tot een zware extra belasting geleid van de huisartsenpraktijken. Die niet alleen dus hun Covid-19 zorg niet kunnen/mogen verlenen, maar die aangeven dat hun zorg van de “normale” patiënten zwaar te lijden heeft. (Los dan nog van de uitval van personeel in de praktijken door o.a. de gigantische werkdruk).
Eén laken, één pak
Bij alle vier onderdelen zien we hetzelfde patroon. Een naar binnen gerichte top-down organisatie, die met oogkleppen op, niet lerend van ontwikkelingen in het buitenland, geen gebruik makend van ervaringen en deskundigheid uit het veld, weigert vanuit Alarmfase 5 de organisatie en aanpak ingrijpend te doen veranderen, zoals door:
* op sleutelposities mensen neer te zetten met ruime praktijkervaring (denk aan Marcel Levi).
* bureaucratische voorschriften tijdelijk op te heffen (moet niet moeilijk zijn, want maatregelen die de burgers sterk beperken, die zijn wel heel gemakkelijk genomen).
* professionals in het veld veel meer ruimte geven om dat te doen tijdens een crisis wat hen het beste lijkt in de gegeven omstandigheden (dus als ze goede ervaringen denken te hebben met off-label medicijnen, dat toe te laten en zo snel mogelijk bij gebleken positieve effecten, breed onder de professionals als kennis te verspreiden).
* een interne cultuur te creëeren, waar andere opvattingen, dan wat RIVM of OMT zeggen, breed de ruimte krijgen, in plaats van de monocultuur die nu heerst.
Maar van dit alles is vrijwel niets gebeurd, waarvan in feite de hele samenleving de wrange vruchten van plukt.
Nu is het wachten op een verlaging van de opnames van de ziekenhuizen, voordat we op een terras buiten kunnen zitten als de zon schijnt. Wat een treurnis! Het is in een notendop de tragiek van de situatie waarin we beland zijn. En waar we gegarandeerd nog langer in blijven zitten, dan menigeen nu denkt op basis van de persconferentie van gisteren.
(En dan heb ik nog helemaal niet gesproken over het feit dat de cijfers die we over de ziekenhuisopnames krijgen, vanuit drie verschillende bronnen komen, die ook nog niet dezelfde cijfers geven. Deels hangt dat samen met de definitites van wie “Covid-19-patiënten” zijn, en deels hangt dat samen met de administratieve traagheid. Zo zien we bij Stichting Nice (dat zijn de cijfers, die het RIVM in haar rapporten aanhoudt) dat nog zeker tot 5 dagen na dato duidelijk wordt bijgeplust. Dat roept de vraag op: naar welke cijfers kijkt de regering dan om vast te stellen dat het veilig is om de eerste versoepelingen te doen?
Ik denk dat we nog veel grotere problemen hebben t.a.v. onze bestuurscultuur, dan we inmiddels weten dankzij de toeslagenaffaire. En geen 10 Tjeenk Willinks zullen daar verandering in kunnen brengen.
maurice.nl kan de situatie voor de burger niet op stel en sprong veranderen. Maar we kunnen wel onverminderd tegengas geven met relevante informatie. En dat is nog steeds hoognodig. Daarvoor vragen wij uw hulp in de vorm van een kleine bijdrage.
Wil je meer weten over dit onderwerp?
Kijk op: https://www.dinekevankooten.nl/tag/politiek/
Voor een overzicht kijk op: https://www.dinekevankooten.nl/archief/overzicht-great-reset-corona/
