CIP – ik durfde het niet te vertellen

Dineke van Kooten genas na 14 jaar ziek-zijn tijdens een kloosterweekend: “Ik durfde het niet te vertellen”
Dineke van Kooten bracht vanwege een ziekte veertien jaar door op bed. Toen ze veertien jaar genezen was, besloot ze te gaan praten over de periode van haar ziekte, genezing en herstel. Dit deed ze door het boek ‘Dwars door de pijn’ te schrijven.
“Ik had 24/7 pijn en dit was ineens niet meer zo”, aldus Dineke over het moment dat ze genas.

auteur: Nienke Alblas
datum: 10 februari 2022
website: Dineke van Kooten genas na 14 jaar ziek-zijn tijdens kloosterweekend – CIP.nl

Tijdens de zwangerschap van haar dochter werd Dineke ziek. Ze kreeg steeds meer gezondheidsklachten en kon uiteindelijk niet meer lopen. De artsen gingen er in eerste instantie vanuit dat dit na de zwangerschap weer goed zou komen. “Dit was niet het geval. Toen er nader onderzoek werd gedaan ontdekten de artsen zo veel ontstekingen in mijn bekken dat ze me niet meer konden helpen”, vertelt Dineke. Na meer onderzoek ontdekten de artsen dat de pijn in Dinekes lichaam kwam door extreme hypermobiliteit.

“Ik zakte wanneer ik stond of zat door mijn bekkengewrichten heen. Hierdoor was ik aan het bed gekluisterd.”

Zinvol leven
De eerste jaren van haar ziekte, worstelde Dineke met veel negatieve gedachtes. “Voor mijn ziekte had ik gestudeerd, ik had een hele leuke baan en een goed leven. Maar wat doe je op aarde als je niets kunt? Na het lezen van een boek van Henri Nouwen werd ik zo geraakt, ik ontdekte dat het niet gaat om wat je doet, maar wie je bent. Ik bad tot God: “Als dat zo is, leer me dat dan.” In die tijd kon ik namelijk helemaal niets, zelfs niet voor mijn dochter zorgen. Mijn dochter groeide voor een groot deel op zonder de hulp van haar moeder, ik kon niet voor haar zorgen of leuke dingen met haar doen. Het enige wat wel kon, was dat ze bij mij in bed kroop. Het was verschrikkelijk weinig.”

“Ik ontdekte dat het niet gaat om wat je doet, maar wie je bent.”

Met veel tegenzin ging Dineke naar een praatgroep voor mensen met chronische pijnklachten. “Ik vond het vreselijk, maar uiteindelijk was het voor mij heel belangrijk om verhalen van lotgenoten te horen. Naast de therapie ben ik op zoek gegaan naar wat God zegt over ziekte en lijden. Maar hoe ga je dan om met lijden? Ik heb ongelofelijk veel boeken gelezen uit de protestantse, katholieke en Joodse literatuur.”

“Terugkijkend op mijn ziek-zijn ontdekte ik dat uiteindelijk God voor mij alles ten goede laat meewerken. Als iemand in de periode van mijn ziek-zijn had gezegd dat “God alles ten goede keert” was ik boos geworden. Iedereen heeft zijn eigen weg te gaan. Voor mij had ik de weg naar binnen te gaan. Ik stelde veel vragen: Wat had God voor ogen toen Hij mij maakte? Wat heeft Hij voor ogen met mijn leven? En hoe reageer ik vervolgens op mijn lot? Ik kon een heel drama maken van mijn ziekbed, maar ik kon ook op zoek gaan naar een manier om hier positief mee om te gaan.”

Dineke benadrukt dat dit allemaal een persoonlijk proces is, waar iedereen op zijn eigen manier doorheen gaat. “In die veertien jaar ziek-zijn, is mijn perspectief veranderd. Niet alleen op het lijden, maar ook op mezelf. Dat is een van de goede dingen die het mij heeft gebracht. Toen ik ziek werd, had ik een zelfbeeld van min 10. Nu durf ik te zeggen dat ik Gods geliefde kind ben en leef ik vanuit deze gedachte, maar het is echt een kruipen door het stof geweest om dat te ontdekken.”

Kloosterweekend
Door het lezen van boeken van katholieke schrijvers, raakte Dineke bekend met klooster retraites waar ze ook naar toe ging. Tien jaar lang bezocht ze regelmatig weekenden in kloosters. “De weekenden waren een grote uitdaging voor mijn gezondheid, ook al lag ik daar op een bed. Ik moest er twee dagen aan vastplakken om uit te rusten voor mijn terugreis, omdat het slapen in een ander bed, het reizen en het bijwonen van de diensten te intensief voor mijn lichaam was”, aldus Dineke. Tijdens een weekend in een klooster in Gent verliep dit anders. “De pijn werd in dat weekend zo erg, dat ik niet wist hoe ik ooit thuis moest komen.”

“Voor ik kon bedenken dat dit nog niet was gebeurd, voelde ik mij van buiten aangeraakt.”

“Tijdens de afsluitende kerkdienst zaten we in een kapel. Na de eucharistie bad de priester een afsluitend gebed: “God de Vader, God de Zoon, God de Heilige Geest, U hoeft één woord te spreken en mijn geest is genezen. Spreek, Heer!” Ja, dacht ik bij mezelf, God heeft veel gedaan aan mijn geest in de afgelopen jaren. De priester bad verder: “God de Vader, God de Zoon, God de Heilige Geest, U hoeft één woord te spreken en mijn ziel is genezen. Spreek, Heer!” Opnieuw kon ik het beamen, de psychotherapie en andere delen van mijn proces hadden veel herstel gebracht in mijn ziel. En toen sloot de priester af: “God de Vader, God de Zoon, God de Heilige Geest, U hoeft één woord te spreken en mijn lichaam is genezen. Spreek, Heer!” Voor ik kon bedenken dat dit nog niet was gebeurd, voelde ik mij van buiten aangeraakt.”

“Ik voelde vanuit mijn tenen een kracht door mijn lichaam gaan en voor ik het wist was al mijn pijn verdwenen”, vertelt Dineke. “Ik voelde mij op dat moment op een bijzondere manier aangeraakt. Ik had 24/7 pijn en dit was ineens niet meer zo. Dat was zo apart. Ik begon te huilen. Terwijl de rest van de groep koffie ging drinken, bleef ik verwonderd zitten en staarde ik uit het raam. Wat is dit? Vroeg ik mij af. Ben ik genezen?”

Genezen
Langzaam drong tot Dineke door wat er gebeurd was. “Ik dacht altijd dat wanneer ik genezen zou zijn, ik dat meteen van de daken zou schreeuwen om het aan iedereen te vertellen. Maar ik werd er juist stil van. Toen ik later vertelde aan mensen dat ik genezen was, kon ik het niet uitleggen. Het is zo groots”, aldus Dineke. “In de auto terug naar huis zei ik tegen de vriendin met wie ik op pad was: “Ik denk dat ik genezen ben.” Zij zei dat ze in de kapel een heiligheid en sereniteit had ervaren. Dat stelde mij gerust. Ik was niet de enige die iets bijzonders had ervaren.””Ik voelde vanuit mijn tenen een kracht door mijn lichaam gaan en voor ik het wist was al mijn pijn verdwenen.”

Dineke besloot het thuis een week voor zich te houden. “Ik was zo lang ziek geweest.” Toen de fysio een week later op maandag haar lichaam van top tot teen controleerde, werd hij stil. “Alles stond weer recht en er was geen ontsteking en beschadiging meer te vinden. Ik vertelde dat het een wonder was. Daar moest hij niet zo veel van weten.” Daarna vertelde Dineke het aan haar man, haar moeder en later aan haar dertienjarige dochter. “Voor haar was het het moeilijkst. Als puber heb je dan ineens een gezonde moeder.”

Het leven van Dineke stond op zijn kop. Volgende week lees je welk effect dit had op haar dagelijks leven en de relaties met de mensen om haar heen. Voor meer informatie kijk op: www.dinekevankooten.nl