Bronnie Ware “Dat betreur ik”

In 2011 schreef een Australische verpleegkundige, Bronnie Warre, een boek met de titel: “THE TOP FIVE REGRETS OF THE DYING; A Life Transformed by the Dearly Departing”;  Engels – Paperback,256 pagina’s | Hay House UK Ltd | maart 2012

auteur: Dineke van Kooten
datum: 25 juli 2012

Als verpleegster werkt ze al jaren op een palliatieve afdeling en ze schetst een uniek beeld van hoe patiënten op hun leven terugkijken.
Vijf dingen die mensen het meest betreuren aan het einde van hun leven, zijn:

1) Ik wou dat ik vroeger de moed had om een leven te leiden dat trouw was aan mezelf. Ik zou dan minder geleefd hebben volgens de verwachtingen van anderen.
“Dit was de meest voorkomende spijt”, zegt Ware. “Als mensen beseffen dat hun leven bijna voorbij is, worden ze geconfronteerd met dromen die ze nooit hebben vervuld. De meeste mensen hebben nauwelijks de helft van hun dromen gerealiseerd en vaak ligt dat aan de keuzes die ze destijds hebben gemaakt. Of de keuzes die ze moesten maken.”

2) Ik wilde dat ik minder hard had gewerkt.
“Alle mannelijke patiënten die ik heb verzorgd, vertelden me dit”, zegt de Australische verpleegkundige. “Ze misten hun opgroeiende kinderen en het gezelschap van hun vrouw. Bij vrouwen kwam dit minder vaak voor, omdat ze van een generatie zijn waar de man de enige kostwinner is.”

3) Ik wou dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten.
“Veel mensen hebben hun gevoelens onderdrukt omdat ze geen zin hadden in een polemiek. Met als gevolg dat ze zich verzoenden met een ‘middelmatig’ bestaan. Terwijl ze in staat waren om meer te bereiken. De bitterheid die om die reden ontstaat, mondt vaak uit in ziektes.”

4) Ik wou dat ik contact was blijven houden met mijn vrienden.
“Heel vaak realiseerden ze zich niet wat de voordelen waren van oude vrienden, tot ze de dood in de ogen keken.”, aldus Bronnie Ware. “Pogingen om die vrienden alsnog op te sporen draaiden veelal op niets uit. Ze zaten gevangen in hun eigen leven, waardoor ze die kostbare vriendschappen lieten verwateren. Iedereen miste zijn of haar vrienden op het einde.”

5) Ik wou dat ik mezelf gelukkiger had gemaakt.
“Deze bekentenis kwam verrassend vaak voor”, aldus Ware. “Op die laatste dagen of weken na realiseerden ze zich niet dat geluk een eigen keuze is. Ze bleven vaak vasthouden aan oude gewoonten en patronen. Daardoor maakten ze zichzelf wijs dat ze geen nood hadden aan verandering, ook al was dit wel degelijk het geval.”