BH’s – waarom dragen vrouwen ze?

WIKIPEDIA SCHRIJFT:
In de westerse samenleving is er sinds de jaren zestig een langzame maar gestage trend richting beha-loosheid onder een aantal vrouwen, vooral millennials , die hun verzet hebben geuit tegen het dragen van beha’s en deze zelfs opgeven .  In 2016 schreef Rachael Wang, modedirecteur van het tijdschrift Allure : “Bhless gaan is zo oud als het feminisme, maar het lijkt recentelijk naar de oppervlakte te komen als een directe reactie op Third Wave- momenten zoals #freethenipple hashtag-campagne, verhoogde trans- -zichtbaarheid zoals Caitlyn Jenner ‘s Vanity Fair- cover … en Lena Dunham ‘s show Girls .”

Vrouwen kiezen ervoor om behaloos te gaan vanwege ongemak, gezondheidsproblemen, de kosten ervan en om sociale redenen, die vaak te maken hebben met zelfacceptatie en politieke expressie. Vrouwen protesteren al jaren tegen de fysieke en culturele beperkingen die beha’s met zich meebrengen. Een feministisch protest tijdens de Miss America-wedstrijd van 1968 wordt vaak gezien als het begin van de anti-beha-beweging, die fabrikanten ertoe aanzet nieuwe ontwerpen op de markt te brengen die een zachtere, natuurlijkere uitstraling creëren.

Het woord braless werd voor het eerst gebruikt rond 1965. Andere termen voor braless zijn onder meer borstvrijheid, topvrijheid en beha-vrijheid. Activisten die pleiten voor het zonder beha gaan, hebben de protesten een ‘beha-cott’ genoemd.

Onderzoekers en artsen hebben gezondheidsvoordelen ontdekt als ze geen beha dragen. Eén onderzoeker ontdekte dat vrouwen die geen beha droegen minder schouder- en nekpijn ervoeren. Volgens een studie gepubliceerd in de Clinical Study of Pain kunnen vrouwen met grote borsten rugpijn verminderen door een beha zonder beha te dragen, en kunnen zij behaloos gaan als voorkeursbehandeling beschouwen in plaats van vermindering met een mammaplastiek . Van de vrouwen met grotere borsten die aan het onderzoek deelnamen, besloot 79% helemaal te stoppen met het dragen van beha’s.

Verbeterde borstvorm

Vrouwen met borsten van alle maten kunnen baat hebben bij beha-loosheid, waarbij sommige vrouwen die lange perioden zonder beha hebben gedragen, vaak melden dat dit ertoe leidt dat hun borsten in de loop van de tijd steviger, ronder en parmantiger worden.

In een ander onderzoek droegen elf volwassen vrouwelijke proefpersonen in de leeftijd van 22 tot 39 jaar drie maanden lang een correct passende beha en daarna drie maanden geen beha. Na de periode waarin de beha werd gedragen, werd de afstand tussen de rechter- en linkertepels van de vrouw groter, vergeleken met de periode zonder beha, en zakten hun borsten meer door.

Betere bloedsomloop

Omdat het vinden van een goed passende beha lastig is, voelen vrouwen die een beha dragen zich soms bekneld. Uit één onderzoek bleek dat 70% van de vrouwen een te kleine beha draagt. Sekhon zegt dat beha’s de bloedtoevoer naar de rug- en borstspieren kunnen belemmeren, wat kan bijdragen aan pijnlijke rugspieren. Vrouwen met grote borsten die stoppen met het dragen van een beha kunnen sneller een betere doorbloeding ervaren dan vrouwen met kleinere borsten, omdat beha’s die grotere borsten ondersteunen doorgaans strakker zitten dan die van vrouwen met kleinere borsten.

Verhoogd comfort

Vrouwen met grote borsten voelen meer comfort vergeleken met vrouwen met kleinere borsten. Sommige vrouwen die tijdens de COVID-19-pandemie geen beha hebben gebruikt tijdens het thuiswerken, willen niet meer beha’s dragen.

Betere gezondheid van de borsthuid

Vrouwen die een beha dragen, hebben vaak last van “borstenzweet”, verstopte poriën, huidirritatie en lichaamsgeur. Ze kunnen acne-mechanica ontwikkelen . Het is mogelijk om dit probleem te verlichten door zonder beha te gaan. 

Braloos thuis

Als ze thuiskomen na een werkdag, geven veel vrouwen toe dat een van de dingen waar ze naar uitkijken het uittrekken van hun beha is zodra ze thuiskomen. Een redacteur schreef: “Je beha uittrekken is een buitengewoon bevrijdend gevoel, en wij vrouwen kijken ernaar uit – elke dag, de hele dag.” Tijdens de COVID-19-pandemie en de daaropvolgende eis om op afstand te werken , gaven veel vrouwen publiekelijk toe dat ze nooit een beha droegen.

Modeblogger Maria Tettamanti uit Miami bekende graag dat ze tijdens het thuiswerken geen beha heeft. “Het enige positieve kenmerk dat uit deze pandemie voortkomt, is het idee dat we zonder beha thuis kunnen werken – zonder beugels, zonder te nauwsluitende en te gewatteerde beha’s.”

In april 2020 daalde de online bh-verkoop met 12%.

Vrouwen verwelkomden de kans om het normale ongemak dat vaak gepaard gaat met het dragen van een beha te vermijden. Eén kledingfabrikant ondervroeg 1000 vrouwen en ontdekte dat 35% van de vrouwen geen beha droeg terwijl ze thuiswerkten. Ze meldden ook dat hashtags als #nobranoproblem en #bralessandflawless gebruikelijk waren op Twitter.

Comfort boven mode

In een Harris Poll in opdracht van Playtex uit 2009 werd aan ruim duizend vrouwen gevraagd wat ze leuk vinden aan een beha. Van de respondenten zei 67 procent dat ze liever een beha dragen dan zonder beha, terwijl 85 procent een ‘vormverbeterende beha wil dragen die helemaal nergens op lijkt’. Wat betreft beugelbeha’s waren ze verdeeld: 49 procent gaf de voorkeur aan beugelbeha’s, hetzelfde percentage als degenen die zeiden dat ze de voorkeur gaven aan beugelbeha’s. Kledingbedrijf Ruby Ribbon ondervroeg in 2014 voorafgaand aan de Nationale Geen BH-dag 3.000 vrouwen over hun houding ten opzichte van hun borsten en beha’s. Van de respondenten zei 92 procent dat ze gewoon steun en comfort willen en minder geïnteresseerd zijn in sexappeal of modieuze kleuren en ontwerpen. Eenentwintig procent beoordeelde hun beha als “Een vijand – ik wou dat ik haar nooit had ontmoet”, en bijna de helft (46%) antwoordde: “Een zakenpartner – ik heb haar verdragen”. Toen hem werd gevraagd hun beha in één woord te beschrijven, was de meest populaire term ‘ongemakkelijk’.

Pasvorm en ongemak van de bh

Verschillende factoren maken het voor vrouwen moeilijk om een ​​beha te vinden die goed past. Deze omvatten sterk uiteenlopende internationale productienormen en meetmethoden, de verscheidenheid aan bh-maten en de grote anatomische verschillen tussen vrouwen. Bij sommige vrouwen is de ene borst iets groter dan de andere. Een duidelijkere en aanhoudende asymmetrie in borstomvang komt voor bij maximaal 25% van de vrouwen.

Vrouwen hebben de neiging om een ​​beha te vinden die lijkt te passen en die gedurende een lange periode bij die maat blijft, ook al kunnen ze afvallen of aankomen. Uit medische onderzoeken is gebleken dat de meeste vrouwen pijn ervaren als gevolg van het dragen van een beha, en is gebleken dat het voor vrouwen lastig is een goed passende beha te vinden. Als gevolg van deze factoren draagt ​​80 – 85% van de vrouwen die een beha dragen de verkeerde bh-maat. Uit één onderzoek blijkt dat 70% van de vrouwen beha’s draagt ​​die te klein zijn en 10% beha’s die te groot zijn.

Vrouwen klagen over borst- , schouder-, nek- en rugpijn, migraine, spijsverteringsproblemen, huidschaafwonden en beperkte ademhaling als gevolg van het dragen van beha’s. Vrouwen met grote borsten hebben meer kans op ongemak. Een grote cupmaat is in verband gebracht met een toename van schouder- en nekpijn. Eén onderzoeker ontdekte dat 40% van de vrouwen die paardreden, borstpijn meldde. Vrouwen noemen vaak het ongemak en de pijn die gepaard gaan met het dragen van beha’s als de belangrijkste reden om er een hekel aan te hebben en om er geen meer te dragen.

Gezondheidsproblemen

Susan M. Love, klinisch hoogleraar chirurgie aan de UCLA , is oprichter van de National Breast Cancer Coalition. Ze schreef: “Behalve voor de vrouwen die bh’s bijzonder comfortabel of oncomfortabel vinden, is de beslissing om er wel of niet een te dragen puur esthetisch – of emotioneel. Als je er niet van geniet, en de werk- of sociale druk je er niet toe dwingt het, doe geen moeite.”

Kanker angsten

Sommige vrouwen kiezen ervoor om geen beha te dragen omdat ze bang zijn dat dit het risico op borstkanker zou kunnen vergroten. Dit idee werd gepromoot in een controversieel boek uit 1995, Dressed to Kill: The Link Between Breast Cancer and Bras . Uit een onderzoek uit 2002 bleek dat 6% van de vrouwen het ermee eens was dat “beugelbeha’s borstkanker kunnen veroorzaken”, 63% was het niet eens met deze bewering en nog eens 31% wist het niet.

Er is geen geloofwaardig wetenschappelijk bewijs dat het dragen van beha’s kanker veroorzaakt. Het National Cancer Institute van de Verenigde Staten stelt dat het niet is gebleken dat beha’s het risico van vrouwen op borstkanker vergroten, en de American Cancer Society verklaarde: “Er zijn geen wetenschappelijk geldige onderzoeken die aantonen dat het dragen van beha’s van elk type veroorzaakt borstkanker.”

Verkeerde informatie over beha’s en kanker verspreidde zich over het internet “grotendeels geïnspireerd door één onderzoek met verschillende wetenschappelijke tekortkomingen… Het onderzoek, nooit gepubliceerd in een peer-reviewed tijdschrift, corrigeerde niet voor bekende risicofactoren voor borstkanker die mogelijk verband houden met beha’s.” Draaggedrag, zoals gewicht en leeftijd, kenden de deelnemers aan de studie ook de hypothese voordat ze aan de enquête deelnamen.” Een goed aangeschreven onderzoek uit 2014 door onderzoekers van het Fred Hutchinson Cancer Research Center in Seattle vond geen direct verband tussen het dragen van een beha en het ontwikkelen van borstkanker. In het rapport werd opgemerkt dat “geen enkel aspect van het dragen van een beha, zoals de cupmaat van de beha, de recentheid, het gemiddelde aantal uren per dag gedragen, het dragen van een beha met beugel, of de leeftijd waarop u voor het eerst regelmatig een beha begon te dragen, in verband werd gebracht met risico’s” van borstkanker. De studie omvatte gedetailleerde onderzoeken naar de levensstijl van vrouwen en de gewoontes van het dragen van bh’s en vond geen verband tussen het gebruik van bh’s en kanker.

Borstverzakking

Een veel voorkomende misvatting is dat beha’s nodig zijn om te voorkomen dat borsten later in het leven doorhangen. Er is geen verband tussen het dragen van een beha en het doorzakken van de borsten. Het langdurig dragen van een beha stopt, vertraagt ​​of beïnvloedt op geen enkele manier borstptosis . John Dixey, voormalig CEO van bh-maker Playtex , legde in een interview op de Britse TV Channel 4 uit : “We hebben bewijs dat het dragen van een beha het doorzakken niet kan voorkomen, omdat de borst zelf geen spieren is, dus het strak houden ervan is belangrijk.” een onmogelijkheid… Er is geen blijvend effect op de borst als je een bepaalde beha draagt. Het geeft je de vorm waarvoor de beha is ontworpen terwijl je hem draagt.’ 

Maatschappelijke kwesties

Moderne vrouwen zijn gesocialiseerd om te geloven dat parmantige borsten wenselijk zijn. Laura Tempesta, bh-expert en oprichter van bh-fabrikant Bravolution, verklaarde: “Opgeheven borsten worden in onze cultuur als aantrekkelijk beschouwd en daarom is het dragen van bh een culturele ontwikkeling.” Vrouwen voelen zich onder druk gezet om beha’s te dragen omdat de samenleving verwacht dat hun borsten “stevig en in de juiste positie blijven”, of dat als ze geen beha hebben, dit betekent dat ze promiscue, los of sletterig is. Een toenemend aantal millennialvrouwen verwerpt deze ideeën als overblijfselen uit vroegere tijdperken waarin ‘het bestaan ​​van een vrouw voor de mannelijke blik is’.

Een toenemend aantal vrouwen, vooral die van de millenniumgeneratie, voelen zich meer op hun gemak als ze geen beha dragen, en wat ze dragen is meer gebaseerd op wat ze willen en niet op sociale normen of feministische ideologie. Met de opkomst van de Me Too-beweging zijn mensen zich gaan realiseren dat het beter is om niets te zeggen over een vrouw die ervoor kiest geen beha te dragen. Jennifer Maher, hoogleraar genderstudies aan de Universiteit van Indiana, zegt dat het wel of niet dragen van een beha niet langer “een feministisch principe” is.

Feministische reactie

In de jaren zestig omarmden enkele feministen de onbehaaglijkheid. De meeste westerse vrouwen bleven echter beha’s dragen, ondanks dat ze klaagden over hoe ongemakkelijk ze waren.

In 1968 gooiden demonstranten tijdens het feministische Miss America-protest symbolisch een aantal vrouwelijke producten in een “Freedom Trash Can”. Deze omvatten beha’s, die tot de items behoorden die de demonstranten “instrumenten voor vrouwelijke marteling” noemden en uitrustingen van wat zij beschouwden als afgedwongen vrouwelijkheid . Een plaatselijk nieuwsbericht in de Atlantic City Press meldde dat “de beha’s, gordels, valse exemplaren, krulspelden en exemplaren van populaire damesbladen verbrand waren in de ‘Freedom Trash Can'”. Maar aanwezigen zeiden dat niemand een beha verbrandde en ook niemand haar beha uitdeed. Verslaggever Lindsy Van Gelder trok een analogie tussen de feministische demonstranten en demonstranten uit de Vietnamoorlog die hun wisselkaarten verbrandden, en deze parallel tussen demonstranten die hun wisselkaarten verbrandden en vrouwen die hun beha’s verbrandden werd aangemoedigd door sommige organisatoren, waaronder Robin Morgan . “De media pikten het bh-gedeelte op”, zei Carol Hanisch later. “Ik zeg vaak dat als ze ons ‘gordelbranders’ hadden genoemd, elke vrouw in Amerika zich bij ons zou hebben aangesloten.” 

Feminisme en ‘beha-verbranding’ raakten in de populaire cultuur met elkaar verbonden. Hoewel feministische vrouwen die dag wel of niet letterlijk hun beha’s hebben verbrand, zijn sommigen uit protest gestopt met het dragen ervan. De feministische auteur Bonnie J. Dow suggereerde dat de associatie tussen feminisme en het verbranden van beha’s werd aangemoedigd door individuen die tegen de feministische beweging waren. ‘Bra-burning’ creëerde een beeld dat vrouwen niet echt op zoek waren naar vrijheid van seksisme, maar probeerden zichzelf als seksuele wezens te laten gelden. Dit zou mensen ertoe kunnen brengen te geloven, zoals Susan J. Douglas schreef, dat de vrouwen alleen maar probeerden “trendy te zijn en mannen aan te trekken”. Sommige feministische activisten zijn van mening dat antifeministen de mythe van het verbranden van beha’s en het onderwerp van het dragen van beha’s gebruiken om te bagatelliseren wat de demonstranten probeerden te bereiken tijdens de feministische Missie van 1968. Amerikaans protest en de feministische beweging in het algemeen.

De trend van feministen die hun beha’s verbranden werd geanticipeerd door een eerdere generatie feministen die opriep tot het verbranden van korsetten als stap richting bevrijding. In 1873 schreef Elizabeth Stuart Phelps Ward :

Dus verbrand de korsetten! … Nee, de walvisbeenderen red je ook niet, je zult nooit meer walvisbeenderen nodig hebben. Maak een vreugdevuur van het wrede staal dat al zoveel jaren de baas is over je borstkas en buikspieren en slaak een zucht van verlichting, want ik verzeker je dat je emancipatie vanaf dit moment is begonnen.

Sommige feministen begonnen in de jaren zestig en zeventig te betogen dat de beha een voorbeeld was van hoe vrouwenkleding de lichamen van vrouwen vormde en zelfs vervormde volgens de verwachtingen van mannen. Professor Lisa Jardine luisterde naar het gesprek van feministe Germaine Greer over beha’s tijdens een formeel universiteitsdiner in Newnham College, Cambridge , in 1964 (Greer was in 1962 lid geworden van de universiteitsfaculteit):

Aan de tafel van de afgestudeerden legde Germaine uit dat er geen bevrijding voor vrouwen kon zijn, hoe hoogopgeleid ook, zolang we maar onze borsten moesten proppen in beha’s die waren gemaakt als mini-Vesuvius, twee gestikte witte vrijdragende kegels die geen beha’s droegen. gelijkenis met de vrouwelijke anatomie. Het gewillig ondergaan van het ongemak van de bh uit de jaren zestig, meende ze krachtig, was een afschuwelijk symbool van vrouwelijke onderdrukking.

Greer’s boek The Female Eunuch (1970) werd in verband gebracht met de anti-beha-beweging omdat ze erop wees hoe beperkend en ongemakkelijk een beha kon zijn. “Bh’s zijn een belachelijke uitvinding”, schreef ze, “maar als je van onbehaaglijkheid een regel maakt, onderwerp je jezelf alleen maar aan de zoveelste onderdrukking.”

Susan Brownmiller stelde zich in haar boek Femininity (1984) op het standpunt dat vrouwen zonder beha mannen choqueren en boos maken omdat mannen ‘impliciet denken dat zij borsten bezitten en dat alleen zij hun beha mogen verwijderen’.

De feministische auteur Iris Marion Young schreef in 2005 dat de beha “dient als een barrière om aan te raken” en dat een vrouw zonder beha ” gedeobjectiveerd ” wordt, waardoor de “harde, puntige blik die de fallische cultuur als de norm stelt” wordt geëlimineerd. Zonder beha zijn de borsten van vrouwen volgens haar geen consistent gevormde objecten, maar veranderen ze naarmate de vrouw beweegt, waardoor ze het natuurlijke lichaam weerspiegelen. Young voerde ook aan dat trainingsbeha’s worden gebruikt om meisjes te indoctrineren door hun borsten als seksuele objecten te beschouwen en om hun seksualiteit te accentueren. Ze schreef in 2007 dat borsten in de Amerikaanse cultuur onderhevig zijn aan “[c]apitalistische, patriarchale Amerikaanse media-gedomineerde cultuur [die] borsten objectiveert voor zo’n afstandelijke blik die bevriest en overheerst.”  Academicus Wendy Burns-Ardolino schreef in 2007 dat de beslissing van vrouwen om beha’s te dragen wordt gemedieerd door de ‘ mannelijke blik ‘.

In maart 2017 had actrice Emma Watson geen beha tijdens een Vanity Fair- fotoshoot. Ze werd bekritiseerd door sommigen die dacht dat ze een hypocriet was omdat ze het feminisme steunde en wat huid liet zien. Ze antwoordde: “Feminisme gaat over het geven van een keuze aan vrouwen; feminisme is geen stok waarmee je andere vrouwen kunt slaan. Het gaat over vrijheid, het gaat over bevrijding, het gaat over gelijkheid. Ik weet echt niet wat mijn tieten ermee te maken hebben.” Het.”

Impact op de verkoop

In 1970, de verkoop van beha’s en gordels bedroegen ongeveer $900 miljoen, vergeleken met $1 miljard het voorgaande jaar. Maar de omzetdaling was te wijten aan de sterk lagere verkoop van gordels, die negatief werd beïnvloed door de toenemende populariteit van panty’s en kortere rokken.

Fabrikanten ontwierpen en brachten producten op de markt die aanspraken op de persoonlijke trots van de consument. Thema’s waren onder meer “Be Some Body with Formfit Rogers” en “Exquisite Form Loves Women in Full Flower”. De bh-verkoop steeg sterk. Maar bh-makers signaleerden ook het begin van een trend waarbij vrouwen liever geen bh dragen, vooral niet als ze zich thuis of in een andere informele omgeving ontspannen.

Onbeschaamdheid als vorm van protest

In de jaren zestig gingen sommige hippievrouwen zonder beha om politieke uitspraken te doen over seksuele bevrijding of hun relatie met de natuur en hun lichaam. In 1966, tijdens het hoogtepunt van het hippietijdperk in San Francisco, protesteerden twee vrouwelijke studenten aan het San Francisco State College tegen een wetsvoorstel dat vrouwen zou verplichten beha’s te dragen door topless rond de campus te lopen. Op 1 augustus 1969 werd in San Francisco een Anti-Bra-dag uitgeroepen om te protesteren tegen de maatschappelijke druk om beperkende, vrouwelijke kledingstukken te dragen. Het protest trok grote menigten, blokkeerde het verkeer, en een paar vrouwen trokken in het financiële district hun beha onder hun kleding uit.

Bra-loosheid als mode

In 1968, kort na het feministische protest tegen beha’s en andere vrouwelijke producten tijdens de Miss America -verkiezing, begon actrice Marlo Thomas behaloos te worden in de primetime televisieserie That Girl . “God heeft vrouwen geschapen om te stuiteren, het zij zo.” Thomas zei in een interview in het tijdschrift Good Housekeeping . “Als ik stuiter, ben ik blij een meisje te zijn.” Op 5 augustus 1970 schreef de New York Times dat “de behaloze look een bruggenhoofd heeft gevestigd in Manhattan. … Over het algemeen is de behaloze vrouw jonger dan 30 jaar en heeft ze kleine borsten. Maar grootmoeders zijn ook onder de mensenmassa, net als C- en D-cuppers, die de meeste commentaren krijgen, zowel pro als contra, van mannelijke kijkers.” 

In 1971 brak activist en actrice Bianca Jagger met de traditie en droeg een op maat gemaakt Yves St. Laurent Le Smoking -jasje op haar katholieke bruiloft, met niets eronder. Zangeres, songwriter, model en actrice Debbie Harry stond erom bekend dat ze in de jaren zeventig zonder beha ging. Model en actrice Jerry Hall was een voorbeeld in dezelfde periode waarin ze regelmatig zonder beha werd gefotografeerd en in modetijdschriften verscheen.

Schrijver en sociale beïnvloeder Sabina Socol staat erom bekend dat ze nooit een beha draagt. Ze schrijft het toe aan ongemak.

Ik besefte al op zeer jonge leeftijd, als tiener, dat beha’s oncomfortabel zijn, althans voor mij. Ik hou er niet van als je ze door T-shirts heen kunt zien. Het maakt mij helemaal niet uit of we mijn tepels of de vorm van mijn borsten kunnen zien. We hebben ze allemaal. Ik denk niet dat het beledigend is.

De jonge vrouwelijke personages in Lena Dunhams controversiële HBO-show Girls ( 2012-2017) hadden vaak geen beha.

Een toenemend aantal vrouwen twijfelt aan voorheen aanvaarde medische, fysiologische, anatomische en sociale redenen voor het dragen van beha’s. Ze erkennen dat ze beha’s dragen om psychologische, esthetische of praktische redenen. Een informele beweging pleit voor borstvrijheid, topvrijheid , beha-vrijheid of gewoon beha-loos gaan. Er is een groot aantal tijdschriftartikelen en YouTube-video’s waarin vrouwen hun motieven beschrijven en advies geven over hoe ze zonder beha kunnen gaan. Dichter Savannah Brown uit Londen publiceerde een YouTube-video, “sav’s guide to going braless”, die bijna een miljoen keer bekeken is.

Islamitische kwesties

In 2009 dwong de Somalische harde islamitische groepering Al-Shabaab vrouwen onder schot met hun borsten te schudden om te zien of ze beha’s droegen, wat zij “on-islamitisch” noemden. Een inwoner van Mogadishu wiens dochters werden geslagen, zei: “De islamisten zeggen dat de borst van een vrouw van nature stevig of plat moet zijn.”

Bevrijd de Nipple-campagne

Vrouwen namen deel aan de Free the Nipple-campagne nadat in 2015 een film met die naam was gemaakt. Ze protesteerden tegen de wettelijke verboden en culturele taboes die verbonden zijn aan het blootstellen van vrouwelijke borsten op plaatsen waar het voor mannen legaal is om topless te zijn. De Free the Nipple-campagne kwam gedeeltelijk tot stand vanwege dubbele normen en de censuur van vrouwenlichamen op sociale media. De voorstanders ervan zijn van mening dat vrouwentepels juridisch en cultureel aanvaardbaar moeten zijn. 

In veel westerse landen gebruikten vrouwen sociale media om hun steun te betuigen aan het recht om topless of zonder beha te gaan. In IJsland droegen tijdens Free the Nipple-dag in 2015 enkele vrouwelijke universiteitsstudenten doelbewust kleding die liet zien dat ze geen beha droegen, en een paar anderen kozen ervoor om die dag topless te gaan. Teen Vogue meldde dat de Free the Nipple-beweging zich aanvankelijk misschien concentreerde op daadwerkelijk topless zijn, maar dat het inmiddels is uitgegroeid tot het idee om behaless onder kleding te gaan. Vrouwen proberen de tepel vrij te maken onder de bovenkleding die ze dragen.

Geen bh dag

Een uitvloeisel van het verzet tegen beha’s was de oprichting van No Bra Day in 2013. In 2017 werd de onofficiële dag gevierd door vrouwen in 30 landen, waaronder Nieuw-Zeeland, Roemenië, Maleisië, Schotland, India en Ghana. Ruim 82.000 vrouwen plaatsten foto’s op Twitter en Instagram met de hashtag #nobraday.

Empowerment van vrouwen

Sommige mediakanalen hebben met uitbuitende verhalen geprofiteerd van het no-bra-fenomeen. De tabloidwebsite TMZ plaatste een item over “Happy No Bra Day” met een afbeelding van Selena Gomez in een doorzichtig topje. Een andere site bevatte een fotogalerij met de titel “#NoBraDay: 15 beroemdheden die rondscharrelen met hun leuke tassen bevrijd”.

Of een vrouw wel of niet een beha draagt, heeft in sommige sociale kringen vooruitgang geboekt van discussies over passende kleding tot “het body shaming en seksualisering van vrouwen” en een “maatschappelijk debat over de gelijkheid van mannen en vrouwen, als het gaat om hun lichaam.”

Eén vrouw merkte op: “De reden is dat ik probeerde zonder beha te zijn, en dat vond ik leuker. Het was geen politieke beslissing, behalve voor zover alles wat een vrouw met haar lichaam doet, inhoudt dat niemand anders dicteert wat ze moet doen. daarmee is het een politieke beslissing.”

De Franse journaliste Sabina Socol merkte op: “Ik heb nooit graag beha’s gedragen; ik voelde me er altijd in gestikt.” Ze groeide op in een huishouden waar het niet als seksueel of taboe werd gezien om zonder beha te gaan. “Zelfs als vrouw met borsten doe ik wat ik wil met mijn lichaam. Ieder mens heeft tepels. Het zou geen schande moeten zijn [om ze te laten zien], maar als je ze wilt verbergen, is dat ook oké, zolang want de keuze is aan jou.”

In juni 2017 organiseerde Sarah Starks een protest in Charleston, West Virginia, als reactie op de sociale verwachting dat vrouwen en meisjes beha’s en overhemden moeten dragen om te voorkomen dat ze anderen beledigen of opwinden. “Het is seksueel omdat mensen zeggen dat het zo is”, voegde ze eraan toe. Een professor in sociaal werk aan de West Virginia University merkte op dat “als andere mensen zich er ongemakkelijk bij voelen, dat cultureel en sociaal is”. Starks merkte op dat borsten “als dit aparte, seksuele deel van ons zijn, en als je als vrouw serieus genomen wilt worden, bedek ze dan.” ^[124] Het doel van het protest was om aan te tonen dat tepels en borsten geen seksuele objecten zijn. Sommige demonstranten gingen zonder beha, anderen topless en weer anderen volledig gekleed.

Verzet tegen trainingsbeha’s

In de westerse cultuur wordt de beha soms gezien als een icoon van de populaire cultuur,  en het kopen van de eerste beha voor een meisje wordt door sommigen gezien als een langverwachte overgangsrite naar het vrouwzijn, wat betekent dat ze volwassen wordt . De leeftijd waarop meisjes voor het eerst een beha dragen, is soms controversieel. Binnen westerse culturen die grote waarde hechten aan jeugd, worden beha’s op de markt gebracht voor vrouwen van alle leeftijden door de nadruk te leggen op hun vermogen om een ​​jeugdige uitstraling te behouden.

Jonge meisjes kunnen al op 9-jarige leeftijd of pas op 18-jarige leeftijd beginnen met het ontwikkelen van borsten. Het vroege stadium van de borstontwikkeling staat bekend als “borstontluiking” en wordt gemeten op de Tanner-schaal.  Sommigen geloven dat meisjes die borsten aan het ontwikkelen zijn, zelfbewust zijn en een beha verlangen om hun ontluikende borsten te verbergen en voor psychologisch comfort. Een meisje dat borsten ontwikkelt, heeft geen fysieke behoefte aan ondersteuning, dus trainingsbeha’s dienen alleen sociale en psychologische doeleinden. Allerlei soorten bh’s worden vaak ontworpen en op de markt gebracht voor modieuze in plaats van functionele doeleinden. De trainingsbeha wordt op de markt gebracht om jonge meisjes te helpen wennen aan het dragen van lingerie.

Critici van trainingsbeha’s zeggen dat bedrijven een beroep doen op de wens van zeer jonge meisjes om zich sexyer en aantrekkelijker te voelen. De tegenstanders zijn van mening dat fabrikanten trainingsbeha’s op de markt brengen als een manier om jonge meisjes te seksualiseren en hen te indoctrineren door hun borsten als seksuele objecten te beschouwe. De critici zijn van mening dat bedrijven financieel voordeel behalen door vroegtijdige seksualiteit bij meisjes aan te moedigen en hun angsten over zelfbeeld en sociale normen uit te buiten.

Juridische kwesties

Het aantal en de verscheidenheid aan juridische kwesties waarmee vrouwen te maken krijgen over het al dan niet dragen van een beha illustreert de diepgang en complexiteit van het onderwerp in de samenleving.

Veiligheidsproblemen

In Chatham, Ontario, Canada, kreeg de politie kritiek nadat bekend werd dat een vrouw die in hechtenis werd gehouden, haar beha moest uitdoen vóór een blaastest . De politie verklaarde dat ze van vrouwen in hechtenis eisten dat ze alles zouden opgeven dat zou kunnen worden gebruikt als “ligaturen voor zelfbeschadiging of wurging” – inclusief halskettingen, stropdassen, schoenveters en beha’s. Volgens haar advocaat ging de vrouw normaal gesproken niet behaloos in het openbaar en was ze “doodsbang en overstuur” door deze vereiste.

In 2013, op hetzelfde moment dat de politie van Vancouver vrouwen eiste hun beha uit te doen, werd de regionale politie van York door een rechter verplicht om dit concordante ligatuurbeleid te wijzigen, door het te wijzigen van een algemene vereiste naar een beoordeling per geval.

In een soortgelijke zaak in Osaka in 2017 werd het een vrouwelijke beklaagde verboden om tijdens haar hechtenis een beha te dragen. Hoewel de politieregels vrouwen toestaan ​​een beha aan te vragen voor een rechtszaak, werd haar verzoek afgewezen. Haar advocaten dienden een klacht in bij de Osaka Bar Association en beweerden dat het ontzeggen van het recht van de vrouw om een ​​beha te dragen een “schending van de mensenrechten” was.

Het recht van gevangenen om voor onbehaaglijkheid te kiezen werd in 2014 bevestigd in de provincie Ontario , Canada 

Kledingvoorschriften op de werkvloer

Sommige werkgevers blijven vrouwen verplichten beha’s te dragen. Relevante wetten die kledingvoorschriften op de werkplek regelen, kunnen werkgevers in staat stellen dekkingsvereisten in te voeren die verschillen tussen geslachten. Maar in de staat New York verhindert de mensenrechtenwetgeving werkgevers om ‘normen voor uiterlijke verzorging of uiterlijk toe te passen die verschillende eisen opleggen aan mensen op basis van geslacht.” 

In januari 2011 oordeelde een Duitse rechtbank dat werkgevers van vrouwelijke werknemers kunnen eisen dat ze op het werk beha’s of ondershirts dragen. De zaak betrof een luchthavenbeveiligingsbedrijf dat de essentie van beha’s verdedigde, als onderdeel van de dresscode, om “het ordelijke uiterlijk van door de werkgever verstrekte uniformen te behouden.” De zaak stelde werkgevers en bedrijven in Duitsland in staat van hun vrouwelijke werknemers te eisen dat ze een beha droegen en vrouwelijke werknemers die zich niet aan de regels hielden, te ontslaan.

Academische dresscodes

Kledingvoorschriften op scholen worden steeds vaker in twijfel getrokken door leerlingen die zich verzetten tegen regels die te maken hebben met gewichts- of genderdiscriminatie. Beha’s vormen een aandachtspunt onder studenten die vinden dat de codes te invasief zijn geworden.

Na een ernstige zonnebrand droeg de 17-jarige Amerikaanse middelbare scholier Lizzy Martinez in april 2017 een los, oversized T-shirt met lange mouwen en ronde hals zonder beha naar school. Uit de klas geroepen naar het kantoor van de decaan Martinez kreeg te horen dat ze de dresscode van het schooldistrict van Manatee County had overtreden (hoewel de dresscode van het district niet vereiste dat vrouwen een beha droegen) en een ‘afleiding’ veroorzaakte, waarbij ze beweerde dat jongens ‘keken en lachend.” Toen ze hen op de hoogte bracht van haar zonnebrand, moest ze een extra shirt dragen en vanwege de voortdurende zichtbaarheid van haar tepels door haar T-shirt kreeg de decaan van de decaan te horen dat ze zelfklevende verbanden moest kopen bij de schoolkliniek om ze te bedekken. De American Civil Liberties Union schreef een brief aan het schooldistrict waarin ze protesteerde tegen wat zij beschreven als hun discriminerende handhaving van de dresscode van de school. Martinez bleef weigeren een beha te dragen naar school en zei: ‘Ik droeg een shirt dat mij is gegeven door een mannelijke vriend en ik ben er 100 procent zeker van dat hij geen beha droeg de talloze keren dat hij die naar school droeg.” Martinez ging verder met commentaar op de discriminerende en slachtofferbeschuldigende aard van de code, waarin stond: “Als de jongens in mijn klas zo afgeleid waren, hadden ze dan niet met hen moeten praten en voorgelicht moeten worden over de situatie en had ik niet uit de klas moeten worden gehaald?”. Ze organiseerde een “bracott” van twee weken later moedigde ze vrouwelijke studenten aan om zonder beha naar school te gaan, of een shirt met een ondersteunende boodschap te dragen. Tijdens het protest droegen ongeveer 30 vrouwelijke studenten geen beha’s, en verschillende studenten markeerden hun rugzakken met zelfklevend verband in de vorm van een X. Professor Meredith Harbach, hoogleraar rechten aan de Universiteit van Richmond, die heeft geschreven over seksualisering en kledingvoorschriften op openbare scholen, zei dat de school “het idee propageerde dat ongeremde borsten seksueel zijn en waarschijnlijk verstoring zullen veroorzaken en andere studenten zullen afleiden.”

In Montana kreeg senior Kaitlyn Juvik van de middelbare school Helena op 25 mei 2016 een berisping omdat ze een off-the-shoulder zwarte top zonder beha droeg, waarbij ze te horen kreeg dat mannelijke studenten en personeel zich hierdoor “ongemakkelijk” voelden. Het schoolhandboek schrijft geen bh voor, maar verbiedt leerlingen wel een bh-bandje te tonen. De directeur hield vol dat het niet ging om de vraag of ze een beha droeg, maar om haar jurk die anderen een ongemakkelijk gevoel gaf, en bracht hem ertoe haar te vragen zich te “bedekken”. Een vriendin van haar creëerde over de kwestie een Facebook-pagina met de naam ‘No Bra, No Problem’, die al snel meer dan 1.200 leden trok. Ongeveer 300 medestudenten sloten zich bij haar aan en protesteerden tegen haar behandeling door op 27 mei zonder beha naar school te gaan. Verschillende mannelijke studenten droegen beha’s buiten hun overhemden om het protest te steunen. Het incident trok internationale aandacht vanwege de reactie van de school en haar protest. Juvik stelde dat de kwestie van het wel of niet dragen van een beha door vrouwen groter is dan de vraag of een vrouw een kledingstuk draagt. Ze vertelde People dat het gaat over “het beschamen van het lichaam en het seksualiseren van vrouwen”. “Het dragen van een beha is een persoonlijke keuze. Het is mijn lichaam. Waarom is het de zaak van iemand anders of ik een beha draag, vooral als ik bedekt ben en gepast gekleed ben?” 

In Quebec, Canada, werd de Facebook-groep “Les Carrés Jaunes” gelanceerd door vier studenten van de Joseph-François-Perrault High School tegen de “restrictieve en seksistische” dresscode op school. In maart 2018 organiseerde de groep een protest waarbij de studenten gele vierkantjes op hun kleding om te protesteren tegen deze ‘archaïsche’ code en het recht te eisen om zonder beha te gaan. Een van de organisatoren, Célestine Uhde, schreef dat beha’s ongemakkelijk kunnen zijn . We willen de gelijkheid van mannen en vrouwen ^, zowel in onze behandeling als in de manier waarop de wereld naar ons lichaam kijkt.” Ze zei: “Wij als vrouwen mogen niet worden vernederd vanwege ons lichaam.”

Openbare dresscodes

De moraalpolitie is in sommige landen een orgaan dat toezicht houdt op de naleving en strikte codes voor dekking en kleding handhaaft. Er zijn gevallen bekend waarbij de politie vrouwen berispte wegens onbehaaglijkheid.

In juli 2019 werd in Iran een vrouw gearresteerd omdat ze geen beha droeg, en haar acties zouden “mannen [opwinden]”. Binnen Iran treedt de Guidance Patrol ( Gasht-e Ershad) op als undercoveragenten die staatsinterpretaties en -verwachtingen van moraliteit, inclusief kledingregels, implementeren, afdwingen en hooghouden. Gesteund door de Basij-militie en opgericht door de Iraanse rechterlijke macht en politie, heeft de Guidance Patrol een primaire focus op het afdwingen van de naleving van de hijab , waarbij alle Iraanse vrouwen (inclusief toeristen) verplicht zijn zich aan de dekkingsregels te houden^, ondersteund door religieuze conservatisme. De gearresteerde vrouw, Narges, werd door drie vrouwen van de Guidance Patrol in een busje gestopt nadat ze haar brutaliteit hadden opgemerkt kort nadat ze uit het metrostation stapte. Ze beweerde dat haar huid en borsten gevoelig en pijnlijk waren geworden door de medicatie die werd gebruikt om een ​​acute fibrocystische ziekte te behandelen, wat haar standpunt nog verder rechtvaardigde door te zeggen: “Ik draag thuis, op het werk of zelfs op feestjes geen beha.” Voor haar vrijlating werd Narges gedwongen een belofte te ondertekenen waarin werd verklaard dat ze de actie niet zou herhalen.

In de populaire cultuur

Voorafgaand aan de strikte handhaving van de Hays Code medio 1934, was actrice Carole Lombard altijd behaloos, net als Jean Harlow . Veel pre-codefilms werden gekenmerkt door seksuele energie, inclusief scènes van vrouwen die duidelijk geen beha hadden. Nadat de code was afgedwongen, werd de onbeschaamdheid pas in de jaren zestig weer in film vertoond.

Opmerkelijke voorbeelden van vrouwen zonder beha in de populaire cultuur zijn onder meer:

=> Clara Bow speelt NASA “Dynamite” Springer in de pre-codefilm Call Her Savage uit 1932 . Ze draagt ​​een witte blouse en is in meerdere scènes zonder beha. 
=> In april 1957 werd de Italiaanse actrice Sophia Loren door Paramount Pictures verwelkomd in Hollywood tijdens een etentje in het restaurant van Romanoff in Beverly Hills . De Amerikaanse actrice Jayne Mansfield zat aan een tafel tussen Loren en Clifton Webb in . Mansfield, zonder beha en met een diep decolleté, stond op een gegeven moment doelbewust op en leunde naar voren, waardoor haar borsten en haar linkertepel zichtbaar werden . Delmar Watson legde Loren vast terwijl hij naar Mansfield’s borsten staarde, en Joe Shere betrapte Loren opzij terwijl hij naar Mansfield’s buste keek. Beide foto’s gingen viraal en kregen wereldwijde aandacht.
=> Het succes van de televisieshow Charlie’s Angels werd soms toegeschreven aan de schaarse of provocerende kleding die de vrouwelijke sterren vaak droegen. Actrice Farrah Fawcett zei ooit dat het succes van de tv-show te danken was aan wat critici omschreven als ” Jiggle TV “. Ze zei: “Toen de show nummer drie was, dacht ik dat het ons acteerwerk was. Toen het nummer één werd, besloot ik dat dit alleen maar kon komen omdat niemand van ons een beha draagt.” 
=> Regisseur George Lucas eiste van actrice Carrie Fisher dat ze tijdens het filmen van Star Wars afzag van het dragen van een beha . Hij zei tegen haar: ‘Er is geen ondergoed in de ruimte.’ Later legde hij haar uit dat menselijke lichamen zich in de ruimte uitbreiden en dat haar beha haar misschien had gewurgd. Ze antwoordde sarcastisch: ‘Echt waar? Nu begrijp ik het.’