Vragen van Lezers – De fik erin

Op deze pagina vragen van lezers aan Dineke met haar antwoord:

VRAAG: Wij hebben een IVF-TRAJECT ondergaan, waarin we verplicht moesten vrijen of waarin de mannelijke partner verplicht voor zaad in een bakje moest zorgen. Dat heeft ons uitgeput en vervreemd van onze ware seksualiteit. Nu hebben we gelukkig een prachtige dochter, maar de seksualiteit is eigenlijk verdwenen. We kunnen het niet meer opbrengen. Wat moeten we doen?
ANTWOORD: Allereerst wat een ongelofelijk weg zijn jullie gegaan in het verlangen om samen een kindje te mogen krijgen.
Ik kan me helemaal voorstellen dat het jullie uitgeput heeft en dat je niet weet hoe je terug op orde moet komen in de relatie.
Nu heb je een kindje en ben je waarschijnlijk ook moe van de gebroken nachten.
Je hebt nu niet alleen elkaar als man en vrouw, maar je bent door dit wonder ook vader en moeder geworden. Dat is ook nog eens een nieuwe dimensie aan je relatie.

Wat fijn dat jullie zien dat het belangrijk is dat jullie relatie weer in de juiste proporties komt, dat jullie ten op zichte van elkaar ook weer de juiste plek in nemen en ook jullie relatie weer de invulling van een liefdesrelatie krijgt.
Mijn tip is: schrijf aan elkaar een brief waarin je zegt wat het rraject jou opgeleverd heeft en wat het traject jou gekost heeft (wat vond je vreselijk?). Heb het daarin alleen over jezelf en niet over de ander.
Schrijf daarin ook je verlangen uit naar de nieuwe invulling van jullie relatie. Wat heb je voor de IVF behandeling fantastisch gevonden en wat zou je anders willen.
Lees deze brief tijdens een prachtig diner buiten de deur aan elkaar voor.
Zorg voor goede oppas en plan op een andere keer een middag/morgen in een hotelkamer waarin je alles inzet om jullie seksualiteit te vieren en elkaar weer opnieuw te ontdekken!! Dus kleed je mooi aan! Neem fruit en drinken mee! Zet kaarsen neer! Draai mooie muziek! En ga apart naar het hotel, zodat je elkaar als het ware weer voor het e
Hotelkamers zijn per dagdeel te boeken!
Als dit niet lukt, wat begrijpelijk is, ga dan samen naar een coach. Dat is neutraal terrein en als het goed is, dan is de coach meerzijdig partijg en kan je helpen om het de juiste woorden te geven.

VRAAG: Ik ben er van overtuigd dat God vind dat we GEEN SEKS VOOR HET HUWELIJK mogen hebben. Dat vind jij toch ook?
Het is ons gelukt om geen seks voor ons huwelijk te hebben. We hebben vijf jaar verkering gehad. Ik wil graag anderen helpen om hun voornemen en hun gehoorzaamheid waar te maken! Wat voor adviezen heb jij voor deze groep?
ANTWOORD: Dankjewel voor deze mooie vraag. Ik weet oprecht niet of ik je moet feliciteren dat jullie vijf jaar een relatie hebben gehad voordat de seksualiteit daarin mocht meegroeien. Ik denk dat de levenswetten zo zijn, dat we sociaal-emotioneel, lichamelijk, geestelijk en spiritueel samen ons ontwikkelen in de relatie. Daarom denk ik dat je de relatie geweld aan doet door vijf jaar verkering te hebben. Wat maakt dat je vijf jaar nodig hebt om vol voor elkaar te kiezen? Zijn dat materiele (bijv. geen huis, nog geen geld voor een bruiloft met alles er op er aan), niet-materiele (bijv. een studie) argumenten? Maar die wegen toch niet op tegen ‘voor elkaar kiezen’? De levenswetten geven aan dat een relatie zich op diverse fronten mag, kan en moet ontwikkelen om in balans te zijn. Het is dus geen argumentatie: wij hebben het vijf jaar volgehouden om geen seks te hebben! Je stopt daarmee de natuurlijke ontwikkeling van de relatie en dat gaat volgens mij tegen de levenswetten die God geschapen en gegeven heeft in.
Het kan ook zijn dat je door levensomstandigheden het nodig hebt gehad om zo langzaam naar elkaar toe te groeien. Dan klopt het! Dan is seksualiteit ook geen optie, als je niet voor lust-seks wilt gaan waar je de ander alleen maar gebruikt voor je eigen behoeften.
Zo zullen er ook stellen zijn, die zeggen: Wij hebben wel seks voor ons huwelijk gehad en wij hebben daar geen narigheid van ondervonden.
Te vroeg en te laat is beide geen gezonde ontwikkeling! Zie hiervoor ook de figuur op pagina 246 in mijn boek.

VRAAG: Leuk dat boek van je! Maar ik heb GEEN RELATIE en ik ben 35 jaar! En nu? Is dat allemaal onbereikbaar voor mij?
ANTWOORD: Ten diepste verlangen we allemaal naar een relatie.
Als we jong (15 of 16 jaar) een relatie krijgen, komt het vaak voor dat de relatie aanvult wat we als kind niet gekregen hebben. Althans dat hopen we vaak, maar dat valt meestal tegen.
Als we ouder zijn en nog geen relatie hebben gehad, dan zijn daar hele goede redenen voor waarom we dat niet zijn aangegaan. Eerst wilden we ons concentreren op de studie. Of we wilden onze handen vrij hebben om een tijdje naar het buitenland te gaan. Vaak raken we in het ouder worden ook onze onbevangenheid kwijt en zien we bij vrienden en familie hoe we het niet willen, waardoor we ook steeds kritischer worden en wachten we op die ene die het allemaal in zich heeft. Of we willen echt weten dat dit de beste is en twijfelen we aan alles door te denken: ja, maar stel nu voor dat….
Een relatie aangaan, is ten diepste springen in het diepe. Natuurlijk moet er een bepaalde aantrekkelijkheid zijn. Natuurlijk moet je overeenkomsten hebben in hoe je naar het leven kijkt. Het uitgangspunt moet zijn, zijn wij in staat om zo met elkaar te communiceren dat we de moeilijkheden van het leven bespreekbaar kunnen maken?

Goed dit alles gezegd hebbend – wat je natuurlijk al lang wist – wil ik ook wijzen op ervaringen uit je kindertijd waarom het makkelijker is om vrienden/vriendinnen te hebben, dan een liefdesrelatie aan te gaan. Weet je die? Ken je die? Elke pijn uit de kindertijd (met name eerste drie jaar van je leven) geeft aanleiding om juist een relatie te krijgen met de eerste de beste in de hoop dat hij je geeft wat je gemist hebt OF juist geen relatie te krijgen om niet mee te maken wat je in je kindertijd meemaakte of het gemis te voelen. Het kan ook zijn dat je moeder jong overleden is of je vader jong is overleden, bijvoorbeeld. Dan wil je die pijn van het verlies van iemand waar je zoveel van houdt nooit meer meemaken. Dus hoe dan ook: ervaringen van uit mijn kindertijd kunnen een hele grote rol spelen in mijn leven van nu, waardoor ik (onbewust) geen relatie heb.
Ik heb aardig wat vrijgezelle heren en dames gecoacht die uiteindelijk toch een relatie hebben gekregen. Ik durf dus ook aan singles te vragen: hoe kan het dat zo’n mooi mens als jij nog alleen is?

Want ja, juist een relatie heeft mij veel te bieden. Het voorkomt geen pijn, maar het is een katalysator die juist de onverwerkte pijn uit mijn jeugd aan het licht brengt.

VRAAG: Ik ben in mijn relatie altijd uitgegaan van 1 Korinthe 13: 4-13: “De liefde is geduldig, zij is vriendelijk, de liefde is niet jaloers, de liefde pronkt niet, zij doet niet gewichtig, zij handelt niet ongepast, zij zoekt niet haar eigen belang, zij wordt niet verbitterd, zij denkt geen kwaad, zij verblijdt zich niet over de ongerechtigheid, maar verheugt zich over de waarheid, zij bedekt alle dingen, zij gelooft alle dingen, zij hoopt alle dingen, zij verdraagt alle dingen. De liefde vergaat nooit. Wat dan profetieën betreft, zij zullen tenietgedaan worden, wat talen betreft, zij zullen ophouden, wat kenns betreft, zij zal tenietgedaan worden. Want wij kennen ten dele en wij profeteren ten dele, maar wanneer het volmaakte zal gekomen zijn, zal wat ten dele is, tenietgedaan worden. Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, overlegde ik als een kind, maar nu ik een man geworden ben, heb ik het kinderlijke tenietgedaan. Nu immers kijken wij door middel van een spiegel in een raadsel, maar dan zullen wij zien van aangezicht tot aangezicht. Nu ken ik ten dele, maar dan zal ik kennen, zoals ik zelf gekend ben. En nu blijven geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde.” Ik werk me kapot er aan, waarom werkt het uiteindelijk toch niet in mijn relatie?
ANTWOORD: Ach, wat moet dat een teleurstelling voor je zijn! Zo hard gewerkt! Zo graag het gewild!
Het goede nieuws is dat 1 Korinthe 13 echt klopt!
Maar waarom het niet werkt, is omdat ik nog niet die staat van oordeelloosheid, van volledig en volwaardig mijzelf liefhebbend, van volwassenheid heb bereikt, waardoor ik wel een oordeel heb, ook over mijzelf, waardoor ik denk en verwacht dat de ander ook een oordeel over mij heeft (hij vindt mij vast niet leuk; hij houdt vast niet van mij; etc) en dat de ander moet veranderen, zodat we het samen beter hebben. Dat is de staat van kind-zijn, de wonden uit mijn kindertijd, die ik de ander presenteer, die een rol spelen in mijn kijken en mijn doen en laten! Daarom is de persoonlijke ontwikkeling – deel II in mijn boek – zo belangrijk!

VRAAG: Marnel van Leenen wil graag weten wat ik bedoel met ‘de hoer van je man worden’. Ik neem met haar een podcast daarover op.
Een tipje van de sluier: Er zijn wel 4 voorwaarden aan verbonden:
1) er is sprake van een liefdesrelatie met een commitment (huwelijk, ed)
2) er is sprake van gelijkwaardigheid (als een van beide een slecht zelfbeeld heeft, is dit niet mogelijk)
3) er is sprake van wederzijdsheid. Dus beide partners doen in het spel mee, niemand is passief.
4) er is sprake van tweerichting verkeer: geven en nemen heeft zijn cadans.

Gijsbert Nagelvoort sloot daar naadloos op aan en zei: dan wil ik wel een podcast opnemen over het Jager en Minnaar zijn van de man.