Leefregels

Voortbordurend op wat er in de blog ‘Afwijzing in het leven (Jan Geurtz‘ gezegd wordt, is de volgende stap: hoe gaan we met leefregels om.
Leefregels creeeren een werkelijkheid die gaat over ZO hoort het en ZO moet het! Daar kan je vanuit vrijheid, maar ook vanuit gevangenschap op reageren. Vrijheid levert een open hart op, Je leeft vanuit je authentieke zelf, want je wordt nergens toe gedwongen. Je maakt zelf de keuze bewust. Bewuste keuze maken is niet vanuit het instinct, maar vanuit de intuitie, vanuit de liefde.
Gevangenschap levert een gesloten hart op. Je leeft vanuit een aangepast kind dat bang is voor wat de ander zegt of zal zeggen of vanuit zijn eigen innerlijke criticus. De innerlijke criticus ontwikkelt zich al heel vroeg in ons leven. Omdat je als kind onvermijdelijk met pijn en afwijzing te maken hebt gehad. Dat wil je als kind vermijden, want het is onaangenaam en het gaat vaak gepaard met gevoelens van schaamte. Je wilt gelukkig zijn, niet falen en aandacht, waardering en geborgenheid krijgen, van je ouders en je omgeving. Je gaat onbewust tegen jezelf zeggen: ‘Stel je niet aan, doe niet kleinzerig, hou je aan de regels’. Dus om de afwijzing van de buitenwereld te vermijden, ga je jezelf afwijzen. Hoe moeilijker en bedreigender de thuissituatie of de omstandigheden, hoe sterker de criticus zich in je ontwikkeld heeft, om te ‘overleven’.
In het leven kennen we geboden en verboden. Als ik de geboden houdt, dan vindt iedereen om mij heen mij een nette vrouw. Als ik de geboden niet houdt (om wat voor reden dan ook), dan zullen er veel mensen zijn die dat afwijzen. Het houden of overtreden van geboden is zichtbaar. De reden waarom ik de geboden wel of niet houdt, die is niet zichtbaar. De onzichtbare reden wordt veroorzaakt door mijn vrijheid (authentieke zelf, bewuste keuze aangestuurd door mijn intuitie) of uit gevangenschap (aangepaste kind, onbewuste keuze gedreven door instinctmatig gedrag).
Natuurlijk leven we in een samenleving. Daarin hebben we rekening te houden met elkaar. Daarvoor hebben we afspraken gemaakt: dit mag wel, dat mag niet.
Toch zijn ten diepste alleen mijn onzichtbare redenen waarom ik iets wel of niet doe veel belangrijker, dan mijn zichtbare handelswijze. Terwijl wij elkaar eigenlijk alleen maar beoordelen op de zichtbare resultaten. De onzichtbare redenen bepalen namelijk of mijn innerlijk leeft, mijn hart open staat of dat ik van binnen langzaam sterf omdat mjn hart gesloten is en per keer dat ik tegen mijn intuitie inga, zich verder zal sluiten.
Wanneer je iets wilt doen voor anderen mensen, terwijl je hart zegt dat je het niet moet doen, luister dan naar je hart! Want anders doe je het vanuit de schone schijn en zal dat gevolgen voor jezelf hebben.
Wanneer je iets wilt doen wat andere mensen niet goed zullen keuren, terwijl je hart zegt dat je het wel moet doen, luister dan naar je hart! Ook al is dat sociaal onwenselijk. Als je naar je hart luistert, dan ben je authentiek, dan kun je jezelf in de ogen blijven kijken. Dat is leven vanuit volwassenheid.
Het kind in mij is bang dat de ander mij dan zal afwijzen en ik eenzaam en alleen, veroordeeld zal achterblijven. Dat kan kan een kind niet aan, want een kind heeft eten, drinken en bescherming nodig. Een volwassene kan dat wel aan, want die kan voor zijn eigen eten en drinken zorgen, die kan zichzelf beschermen.