Stad – Dance around the bonfire – aan de Schie

Doe je mee, Dineke, met mijn project ‘Dance around the bonfire’?
Dineke, met jou wil ik een mooi vuur maken!
Nieuwsgierig als ik ben, zeg ik: ‘Ja!’ tegen Johan van der Wiel van Buro In Hout (https://www.buroinhout.com/post/_stad).

Ik geef me over. Ik laat me verrassen.
24 januari 2022 viel op de 4e maandag van de maand. Dit is de dag voor het laatste kwartier.
De zon kwam op om 8:31 uur en ging onder om 17:13 uur.
De maan was voor 66% zichtbaar.

We zitten samen aan De Schie in Overschie, in het donker.
We praten, we vragen,
we kijken, we zwijgen
bij 4 graden, maar we merken dat niet.
De warmte van de vlammen verwarmt ons.

Ik vertel: ik zie de stad als het georganiseerde. De natuur, het altijd aanwezige wat dagelijks indruk op mij maakt, al bij het opstaan: de wolken, de wind, de vogels, de lucht en in de verte de kerktoren. Ik leer steeds meer mee te vloeien met de natuur, meedeinen met het weer en de seizoenen. Anders dan het geleerde perspectief uit mijn jeugd, dat de mens de heerser is over de natuur.
Ik heb nog nooit bewust woorden gegeven aan de waarde van natuur voor mij, omdat ik natuur ben. En ik weet er nog veel te weinig van.
Ik ben geen (be)heerser, maar deel van het geheel: ik zie de eend die rond dobbert op de Schie, het wolkendek boven de Populieren aan de overkant, de pijn bij de bevalling, de maan die vol beschijnt. Ik ben een onderdeel van de natuur. Ook al zijn wij, en ben ik het kennen van en leven met de natuur kwijt geraakt en ben ik onwetend.
Als ik sterf wil ik als een laken in de aarde worden neergelegd. Mijn lichaam als pure voeding voor de aarde.
Waarom vinden we sterven zo moeilijk? Onze laatste daad hier op aarde!
Bij geboorte ademen we in. Bij ons sterven blazen we uit.
Wist je, zegt Johan, dat onze longen omgekeerde bomen lijken?
De bomen geven zuurstof af, wij nemen het op. Wij geven CO2 af en de bodem nemen dat op.
Mens en boom…

We staren in de gloeiende kolen.
Resten liggen in een uitgebrand gat in het midden van een houten paneel.
Het gloeien zet aan, neemt af, verplaatst zich, vlamt op, gaat terug om direct weer aan te zetten.
Energie op volle snelheid in een stad van houtskool. Magnifiek en indrukwekkend.
We staren in het onderbewustzijn, onherleidbare stukken hout gaan op in energie om tot rust te komen in as, zegt Johan.

Het mysterie wordt hier door ons ervaren en geschiet aan ons.
We nemen als vanzelf brood en wijn en delen dat met het vuur!
Zoals Christus werd gebroken en Zijn bloed op deze aarde drupte en voorzag van Liefde.

Voor mij zijn de houtblokken de boeken die me dingen doen ontdekken, maar vervolgens opgaan in het andere,
waardoor mijn bewustzijn open gaat en vergroot wordt,
maar ik weet niet welk houtblok of welk boek daarvoor gezorgd heeft.

Het spelen van Johan met water en met vuur, met aandacht en met rust geeft mij een gevoel van overgave aan ons samen-zijn, aan de natuur.
Niet beheersen, maar beheren met ontzag.

Ergens apart op de pallet smeulen kolen die af en toe opvlammen.
Dat is voor mij het vermoeden van iets wat ik nog niet weet, maar wat wel is aangeraakt en nog geen woorden of beelden heeft gevonden.
Als het doorgaat maakt het op den duur verbinding met mijn bewustzijn en voegt het zich bij het openveld.

We worden stil als het vuur dooft en de kou om ons heen toeneemt.
Opeens is het toch niet zo donker, als ik de nacht ervaarde.