Als je niet geneest, lopen ze je voorbij

Kontekstueel, ‘tijdschrift voor gereformeerd belijden nú’, komt met een themanummer over genezing. Dineke Sinke-van Kooten vertelt over haar ervaringen toen ze jarenlang ziek was en tijdens een kerkdienst genas.

auteur: Wim Houtman  
datum: 18 december 2007
website: https://www.nd.nl/geloof/geloof/652406/als-je-niet-geneest-lopen-ze-je-voorbij

ROTTERDAM – Na een leven van veertien jaar met pijn was Dineke Sinke ineens genezen. Het overkwam haar tijdens een kerkdienst, gewoon, in haar eigen plaatselijke gemeente.

Zo had ze er zelf ook altijd over gesproken en geschreven, als het over haar ziekte ging: God kan mij genezen, natuurlijk! En ik hoef daarvoor niet naar een bepaalde prediker of een speciale dienst; als Hij het wil, kan Hij me overal genezen.

Dineke Sinke had, vertelt ze op haar website, al van jongsaf aan een ziekte waarbij de gewrichten nogal ‘los’ zaten. Een verzwikte pols of enkel had ze zomaar. Bij haar zwangerschap in 1992 kreeg ze ontstekingen aan de gewrichten, daardoor bekkeninstabiliteit en later een hernia. Jarenlang lag ze vrijwel permanent op bed, met altijd pijn; sinds 2002 kon ze een paar uur per dag op zijn.

Tijdens een avondmaalsdienst op een zondagmiddag in oktober vorig jaar bad de predikant een formuliergebed, waarin gezegd werd dat God met één woord kan genezen – zoals de centurio tegen Jezus zei in Marcus 8 – gevolgd door de bede: ‘Spreek, Heer!’ Tijdens een stilte daarna voelde het alsof ,,Gods Geest mijn geest aanraakte”, schrijft Sinke. ,,Ik voelde geen enkele pijn meer in mijn lichaam, maar dat kon ook de euforie van het moment zijn. Ik wilde geen valse hoop hebben en teleurgesteld worden. Maar intuïtief wist ik dat ik genezen was, hoewel mijn verstand er niet bij kon.”

Een week later stelde de fysiotherapeut vast – zonder dat zij iets gezegd had – dat de ontstekingen en beschadiging van de gewrichten weg waren.

Genezingsdiensten

Dineke Sinke-van Kooten vertelt haar verhaal in een themanummer over genezing van het blad Kontekstueel . Ze beschrijft vooral wat dit genezingswonder betekent voor haar geloof, en hoe anderen erop reageerden. Tijdens haar ziekte zeiden mensen soms dat ze meer om genezing moest bidden, of naar genezingsdiensten moest gaan.

Na haar genezing kreeg ze een paar keer de vraag in welke kerk dat gebeurd was, dan wilden mensen met een ziek familielid daar ook naartoe.

Ze bleken vooral last te hebben van het geklaag van de zieke, merkte Sinke. ,,Het was ook onze ervaring tijdens mijn ziekte. Dat juist die mensen over gebedsgenezingdiensten begonnen, met wie je moeilijk van hart tot hart een gesprek kon krijgen. Ze wilden niet horen wat God ons deed ondervinden. Ze wilden niet geconfronteerd worden met lijden waar ze niets aan konden doen. Wat we ook gemerkt hebben, is dat juist die mensen die van God genezing en voorspoed claimen, hun hart verheffen en zich beter voelen dan een zieke. Ze vergeten het glaasje water dat je als zieke nodig hebt. Ze oreren en stallen uit als een marktkoopman wat God allemaal wil geven, maar wat ik niet lijk te willen aannemen. En vervolgens zien ze mij niet meer liggen en lopen als de priester en de Leviet voorbij.” Dat laatste is een verwijzing naar een gelijkenis van Jezus, over belangrijke mensen in Gods volk die een gewonde man langs de weg niet wilden helpen.

Sinke is haar genezing niet van de daken gaan roepen. ,,Ik vond het moeilijk om te vertellen, want woorden maakten er eigenlijk iets banaals van.”

Is het geen krachtig getuigenis als God mensen geneest? ,,Een enkele keer horen we dat mensen er diep door geraakt en bemoedigd zijn. God lof!” Maar ,,meestal willen mensen dat ik – na de felicitatie – zo snel mogelijk gewoon doe en aan alles weer meedoe, net als vroeger.” En er zijn mensen die het wonder niet willen geloven.

Gods wil

Zelf wil ze niet haar genezing, maar God centraal stellen. Ze verwijst naar het woord van Jezus: ‘Ik richt me niet op wat ik zelf wil, maar op de wil van hem die mij gezonden heeft’. ,,Zouden wij dan iets anders willen? (…) Ik ben ervan overtuigd dat alles wat mij overkomen is (dus ook mijn veertien jaar ziek zijn), mij voert naar waar ik nu ben. Durf ik dat toe te laten? (…) Durf ik te leren aanvaarden dat mijn leven anders verloopt dan ik wil, dan ik droom? En mag God dáár zijn zegen over geven?”

Het themanummer van Kontekstueel bevat verder onder meer een Bijbelstudie door de Ermelose predikant A.D.L. Terlouw. Hij betoogt dat ook vandaag nog genezingswonderen voorkomen – al lijkt het vaak te gaan om aandoeningen ,,waarbij een psychische factor een belangrijke rol lijkt te spelen en waar de medische wetenschap doorgaans niet of nauwelijks raad mee weet”. Terlouw bedoelt dat niet als relativering van de wonderen; hij ziet er juist iets in van het ‘oprichten’ waarover de Bijbel spreekt in de brief van Jakobus: zieken worden lichamelijk maar ook psychisch door God opgericht.

Verder pleit de predikant voor een ‘tegendraads’ accent in deze tijd, waarin gezondheid voor mensen het hoogste goed lijkt. Zou de kerk juist dan niet moeten uitdragen dat ook ziekte, gezondheid en lijden staan in het teken van Gods werk en de voortgang van het evangelie, vraagt hij.