Hoogbegaafd en muze

Ik kom in mijn werk met hoogbegaafden nog wel eens tegen, dat een hoogbegaafde iets heeft met een collega, een sportmaatje, ed. Hij/zij is dan bang de eigen partner te kort te doen en te moeten opbiechten dat het lijkt dat hij/zij verliefd is op een ander. Als we het dan samen uit zoeken en in alle eerlijkheid naar kijken, dan blijkt het ten diepste te gaan om de ontroering van een spiegelbeeld. 1 op de 50 is hoogbegaafd. Dus zoveel spiegelbeelden blijken er niet te zijn. Wat voor mensen met een gemiddeld IQ vanzelfsprekend is, is voor veel hoogbegaafden uniek, zeker wanneer men nog niet zo lang weet dat men hoogbegaafd is. En dan ineens is daar die ene waar ze aan een half woord genoeg hebben of juist uren kunnen discussieren over een bepaald onderwerp of er blijkt ineens iemand te zijn met ook die diepgaande honger en nieuwsgierigheid.

Wat voor mij een verschil is met echt verliefd worden op iemand anders, zijn de volgende kenmerkende verschillen tussen verliefd zijn en een muze hebben:
* het is over het algemeen tijdelijk want na een jaar (minder of meer) weet je alle argumenten en is het nieuwe er af
* het is wel overstijgend aan een contact met een collega
* het contact roept iets bij mij wakker
* het behelst 1 aspect (van hoofd of hart of lijf)
* het is ontdekkend, er gaat een nieuwe wereld open
* het is lerend
* het wakker worden, geeft mij een nieuwe vitaliteit
* het is niet gezocht
* je loopt een risico
* het is intens
* het is behulpzaam in de ontwikkeling
* omdat je het niet kent, voelt het ook experimenteel

In deze podcast vertel ik je er meer over: