Neuraaltherapie
In mijn leven heb ik ervaren hoe belangrijk het is om naar het geheel van de mens te kijken.
Coaching op diverse levels voor een effectieve transitie. Want verstoringen, blokkades, tekorten, onbalans spelen niet alleen in de psyche van de mens een rol, maar ook in het lichaam zelf. De zintuigen (horen, zien, ruiken, proeven en aanraken) in het proces van transitie meenemen werkt over het algemeen erg effect.
Neuraaltherapie is een behandelmethode, waarbij men bepaalde plaatsen van het lichaam injecteert met kleine hoeveelheden van een kort werkend, plaatselijk verdovend middel [zoals procaïne, Dineke]. Klachten kunnen een uiting zijn van een verstoring van het regelsysteem zenuwstelsel. Neuraaltherapie richt zich m.n. op de perifere zenuwen buiten de hersenen en buiten het ruggenmerg. De plaats waar geïnjecteerd wordt hangt af van het ontstaan en de complexiteit van de verstoring van deze regulatie. Er bestaat dus niet een injectie speciaal voor klacht X or Y, alleen voor uw individueel bepaalde verstoorde regulatie.
website: https://dokterjansen.net/neuraaltherapie.html
Ontstaan van klachten
Een chronische pijnklacht kan bij.v als volgt ontstaan: Naar aanleiding van een letsel wordt acute pijn veroorzaakt. Dit dient om het lichaam te beschermen. Onder invloed van deze pijn worden de schakelingen in het ruggenmerg gevoeliger voor pijnprikkels, en worden ook de pijnzenuwen die zich in het gekwetste weefsel bevinden gevoeliger door inwerking van de zenuwvezels vanuit het ruggenmerg terug naar het gekwetste weefsel. Dit gebeurt via een of meerdere zgn. reflexbogen in het zenuwstelsel. Indien het genezingsproces in het gekwetste weefsel goed verloopt, zwakt de toegenomen gevoeligheid voor pijn weer af en is alles na een tijdje weer in orde.
Het kan ook gebeuren dat dit proces ontregeld raakt. De pijnprikkels waar alles mee begint maken dan via een vicieuze cirkel dat de schakelingen in het ruggenmerg, én de pijnzenuweinden in het gekwetste weefsel, steeds gevoeliger worden en dus meer pijn of andere klachten veroorzaken door rondzingen in de reflexboog. Van pijnhaard naar het ruggenmerg en vandaar uit weer terug naar de pijnhaard en evt. ook andere delen die verbonden zijn in de reflexboog.
Dit is het zelfde verschijnsel als bij het rondzingen van geluid: De muziek uit de luidspreker komt aan in de microfoon, die het geluid via de versterker weer doorstuurt naar de luidspreker, zodat het steeds luider wordt, tot onaangenaam toe. iedereen weet, dat het rondzingen (tijdelijk) ophoudt als je heel even de stekker er uit trekt, dus het rondzingen tijdelijk onderbreekt.
Principe van neuraaltherapie
Op bovenstaande berust het principe van neuraaltherapie: Door een kortdurende lokale verdoving ergens in de reflexboog wordt het rondzingen tijdelijk gestopt, en krijgen de herstelprocessen in de zenuwvezels de kans zich te doen gelden. Vaak lukt het niet in een keer, maar lukt het wel in enkele stappen waarbij per stap het rondzingen steeds meer verzwakt. Het verschijnsel dat een pijnklacht veel langer wegblijft dan door de werkingsduur van de lokale verdoving verklaard kan worden is reeds meer dan een halve eeuw bekend in de pijngeneeskunde.
Wanneer men voldoende weet van de bouw en werking van het zenuwstelsel en over de werking van plaatselijke verdovende middeleen, is de werking van neuraaltherapie over het algemeen goed te begrijpen met gangbare medische kennis.
Pijn in een lichaamsdeel kan ook blijven bestaan lang nadat de weefselbescherming waar het mee begon is hersteld. Hiervoor worden ontspoorde regelsystemen in de hersenen verantwoordelijk gehouden. Daar komen nl. alle prikkels uit het lichaam, dus ook wanneer dat overprikkelde signalen zijn, samen. Het vat loopt a.h.w. over. Dit kan een verklaring zijn voor de ervaring, dat soms een pijnklacht verdwijnt terwijl alleen een andere plaats van het lichaam dan waar de pijn zit is behandeld. Het water komt weer onder de bovenrand van het vat.
Gunstige ervaringen
Het blijkt dat vele patiënten gunstige verbeteringen van hun toestand melden na neuraaltherapie. Vermoedelijk gaat het meestal om verstoringen in de regulatie van het lichaam die (nog) omkeerbaar zijn. Maar wanneer een structuur werkelijk beschadigd is, bijv. een gebroken been, gescheurde gewrichtsband, een kwaadaardig gezwel, dan kan neuraaltherapie daarvoor niet helpen. M.a.w., wanneer een verstoring van de gezondheid neer komt op een onomkeerbare verandering van het lichaam, dan zijn de kansen op verbetering veel minder gunstig. Denk bijvoorbeeld aan gewrichtsslijtage (artrose), waarbij het niet te verwachten is dat verdwenen gewrichtskraakbeen weer terug groeit. Maar de pijnklachten die vaak gepaard gaan aan artrose kunnen weer wel gunstig verlopen, omdat die niet eenzijdig door de artrose bestaan, maar door ontregelde prikkelverwerking in het zenuwstelsel.
Placebo effect?
Er bestaat niet veel wetenschappelijk bewijs voor neuraaltherapie volgens de gangbare normen. In de praktijk is de schaarsheid van dit bewijs voor veel mensen geen reden om van de injecties af te zien, omdat het hen gaat om een verbetering van de kwaliteit van leven. Veel mensen hebben voorafgaand aan neuraaltherapie al een heel aantal andere behandelingen ondergaan, en beoordelen hun reactie op neuraaltherapie als een duidelijke blijvende verbetering of zelfs als afdoende i.t.t. tot voorgaande ervaringen met andere behandelingen. Soms komt het ook voor dat een pijnklacht op grote afstand van de injectie direct verbeterd, een indrukwekkende gebeurtenis. Om dit soort redenen is men geneigd het effect aan de neuraaltherapie toe te schrijven.
Dit soort reacties worden ook wel verklaard met het placebo effect, maar het verschil tussen die twee reacties (placebo of neuraaltherapie) is in het geval van neuraaltherapie vaak niet vast te stellen, omdat deze vergelijking niet ‘blind’ kan worden uitgevoerd. I.t.t. na een ‘nep-prik’ voelt men na een plaatselijk verdovend middel altijd de plaatselijk verdovende werking voor ongeveer 20-30 minuten. Om deze reden is het niet volgens de gangbare eisen mogelijk om neuraaltherapie te bewijzen.
Neuraaltherapie wordt tegenwoordig onder deze naam in meer dan 30 landen uitgeoefend. In de Duitstalige landen passen meer dan 30.000 artsen de methode toe. 1200 daarvan hebben een volledige opleiding voltooid. Uit een enquête (Joos, 2011) onder Duitse huisartsen blijkt, dat neuraaltherapie door hen tot de top-3 effectiefste complementaire behandelvormen wordt gerekend, en tot de top-3 meest toegepaste complementaire behandelingen (denk aan natuurgeneeswijze, homeopathie, acupunctuur en traditionele Chinese geneeswijze). Uiteraard vormt dit geen bewijs, want het is alleen de mening van huisartsen zonder volledige documentatie van ieder genezen geval. In Zwitserland is men n.a.v. gunstige berichten een en ander beter aan het uitzoeken:
Kansen voor de gezondheidszorg: Het Zwitserse voorbeeld
De Zwitserse regering heeft in het begin van deze eeuw laten onderzoeken of neuraaltherapie voordelig zou zin voor de Zwitserse gezondheidszorg. Men vergeleek een aantal huisartspraktijken, de ene helft leverde alleen de gangbare medische zorg, en andere helft gangbare medische zorg geïntegreerd met neuraaltherapie, wanneer de patiënt daarmee akkoord ging. De groepen waren niet helemaal vergelijkbaar, omdat in de groep die gangbare zorg plus neuraaltherapie kreeg de gemiddelde ziektelast ernstiger was: Meer klachten en meer chronische ziekte. Hieronder (tabel) staat de kostenvergelijking, die over een periode van 7 jaar constant bleef. Er worden percentages gebruikt om de invloed van inflatie en andere economische trends buiten het beeld te houden. Mét neuraaltherapie waren er dus in totaal minder kosten en betere ervaringen. Bij referendum heeft de Zwitserse bevolking daarom gekozen voor inbouw van neuraaltherapie in het Zwitserse gezondheidszorg systeem.
Wat is neuraaltherapie?
Neuraaltherapie is een behandelwijze die erop gericht is via het vegetatieve of onwillekeurige zenuwstelsel de regulatie in het lichaam te herstellen en blokkades op te heffen. Dit gebeurt met injecties met procaïne of een ander kortwerkend plaatselijk verdovend middel.Om te begrijpen wat neuraaltherapie is en hoe het werkt, begin ik maar bij mezelf. Gisteravond zat ik op mijn knieën bij mijn houtkachel om hem aan te maken. Op dat moment werd ik er weer aan herinnerd dat ik enkele weken geleden met schaatsen op mijn linker knie was gevallen. Blijkbaar is dat gebied nog niet hersteld. Dokters noemen dat dan een contusie of stomp trauma. Feit is dat iemand nog maanden last kan houden van zo’n trauma. Het weefselgebied dat verwond is, herstelt blijkbaar onvoldoende. Er blijft een pijnsensatie bestaan. Wij, artsen voor neuraaltherapie, zeggen dan dat de regulatie in dat weefselareaal niet goed verloopt. Deze regulatie is een heel complex gebeuren en wordt aangestuurd door het vegetatieve of onwillekeurige zenuwstelsel. Dit vegetatieve zenuwstelsel is dat deel van het zenuwstelsel dat een groot aantal onbewust plaatsvindende functies reguleert.
website: https://avig.nl/neuraal-en-regulatietherapie/
Het vegetatieve zenuwstelsel regelt vooral de werking van inwendige organen. Het regelt onder andere de ademhaling, de spijsvertering en het verwijden en vernauwen van bloedvaten en het beïnvloedt ook de hartslag. Waar de regulatie of aansturing van het vegetatieve zenuwstelsel van een weefselgebied of orgaan is ontspoord, kunnen wij een handje helpen. In feite is dit de kern van ons vak. Het lijkt wel wat op het resetten van bv. een computer. Het bekende voorbeeld van een ontregeling die de meesten van u wel kennen is het rondzingen van geluid tussen microfoon en luidspreker, waarbij het terugkoppeling mechanisme van het systeem letterlijk gierend uit de hand loopt. De remedie is ook bekend: een kortdurende onderbreking van het feedbackcircuit is voldoende. De ontwikkelaar van het veel gebruikte lokaal verdovende middel procaïne zei het zo in 1947: “….hoe kan het toch dat ziektesymptomen die door procaïne verdwijnen ook wegblijven nadat het middel is uitgewerkt en afgebroken? Het heeft er sterk de schijn van dat procaïne in staat is om op een of andere manier de vicieuze cirkel te doorbreken”.
Vaak moet ik dan denken aan wat mijzelf in de zomer van 2012 overkwam. Plotseling kreeg ik een hevige pijn in mijn rechter kleine teen, doortrekkend naar mijn hele rechterbeen. Dat moest wel een mier of een ander insect geweest zijn. Deze pijn heeft er een week over gedaan om helemaal weg te ebben. Dus je zou kunnen zeggen dat dit minitrauma al veel van mijn regulatiecapaciteit vroeg en uiteindelijk na een aantal dagen spontaan terug is gegaan naar de toestand van voor de insectensteek.
Neuraaltherapie houdt zich bezig met het thema regulatie van weefsel en organen of orgaansystemen. We maken daarbij gebruik van procaïne dat al sinds 1905 in op de markt is. Het staat bekend als een zeer veilig middel om plaatselijk te verdoven. Later kwamen er middelen op de markt die een langere werkingsduur hadden. Tegenwoordig wordt procaïne vrijwel alleen nog door artsen voor neuraaltherapie gebruikt.
Laat ik nu eerst twee voorbeelden geven voordat er nog een belangrijke ontdekking uit de neuraaltherapie wordt besproken.
Voorbeeld 1
Een patiënte blijft na een eenvoudige operatie nog maandenlang last houden van haar rechter grote teen. De teen is door de chirurg netjes rechtgezet en de wond prima genezen maar de pijn is nog steeds zo sterk dat het lijkt alsof de operatie nog maar kort geleden heeft plaatsgevonden. Nadat de arts een beetje procaïne onder het litteken spoot, knapte ze al snel op en na drie behandelingen met steeds een week tussentijd was de napijn zo goed als verdwenen. Het neuronale systeem is als het ware “gereset.”
Voorbeeld 2
Een patiënt heeft een neusbijholte ontsteking die maar niet op wil knappen. Na drie antibiotica kuren en een operatie heeft hij nog veel last: drukgevoel, hoofdpijn, veel neusslijm en een verstopte neus. De arts voor neuraaltherapie legt een procaine depot bij de zenuwen die de neusbijholten verzorgen. De patiënt is na vier behandelingen klachtenvrij. Je zou kunnen zeggen dat het slijmvlies van de neusbijholten in haar regulatie is hersteld, terug naar de situatie van vóór de ontsteking.
Op een min of meer toevallige wijze hebben talloze artsen al vroeg in de vorige eeuw ontdekt dat weefsel gebieden, bv. een litteken, een storende werking kan hebben op een orgaansysteem dat op afstand van de stoorbron is gelegen. Ieder arts kan meemaken dat na de behandeling van een litteken van de onderbuik de klachten van de benen verdwijnen of dat een injectie van een litteken van de amandeloperatie de klachten van de onderrug laat verdwijnen. Vanwege deze toevallige ervaringen zal een arts voor neuraaltherapie dan ook altijd op zoek zijn naar littekens die als mogelijke stoorbron van het regulatie systeem roet in het eten kunnen gooien. Dit kunnen operatielittekens zijn of het litteken van een oude steenpuist, maar ook een chronische ontsteking van een tandwortel kan klachten op afstand veroorzaken. Voor arts en patiënt soms een hele zoektocht om deze te vinden.
Niet zelden moet ook de tandarts er bij helpen. Ik geef U hier een voorbeeld van.
Voorbeeld 3
Een oud-schipper heeft al vele jaren migraineaanvallen. Hij is al door meerdere neurologen onderzocht maar ze kunnen geen oorzaak vinden en het is ook niet goed mogelijk om hem aanvalsvrij te krijgen met de moderne antimigraine middelen. Hij staat met de rug tegen de muur en iemand tipt hem om een arts voor neuraaltherapie te bezoeken. Hij krijgt een uitgebreide behandeling. Er wordt gelet op een mogelijke stoorbron vanuit het gebit, vanuit de keel en vanuit de neusbijholten. Het heeft helaas geen enkel effect. Ook krijgt hij prikjes met procaïne langs de rand van het hoofd: geen effect. Nadat een 20 jaar oud, klein litteken op het rechter scheenbeen met procaïne werd omspoten, bleven de aanvallen weg.
Deze injectie werd nog drie keer herhaald met een maand tussentijd. Sindsdien geen migraine meer.
Het litteken was de stoorzender bij deze patiënt. Zonder litteken behandeling was genezing bij hem nooit gelukt, vertelt hij.
Voor wie is het een geschikte behandeling?
Mensen met klachten die ontstaan zijn na een ongeval, operatie, tandheelkundige ingreep, een bevalling , een verwonding of een kneuzing reageren vaak enthousiast nadat hun klacht na neuraaltherapeutische behandelingen vermindert of helemaal verdwijnt. Sommigen hadden nooit gedacht ooit nog eens van hun klacht af te kunnen komen. Op grond van deze ervaringen is het zeker bij onbegrepen chronische klachten heel verstandig om ook een arts voor neuraaltherapie te consulteren. Er zijn maar betrekkelijk weinig klachten waar een neuraaltherapeutische behandeling geen kleinere of grotere positieve bijdrage aan het herstel kan geven.
Wij adviseren u om voor meer informatie en vele door patiënten aan ons toegestuurde ziektegeschiedenissen de website van de Nederlandse Vakgroep voor Neuraal en Regulatietherapie (www.nvnr.nl) te bezoeken. De vele voorbeelden die hier staan beschreven en de verdere uitleg kunnen wij u als Nederlandse Vakgroep voor Neuraal en Regulatie therapie van harte aanbevelen.
[De AVIG staat voor de bevordering van de integrale geneeskunde en de wetenschappelijke ontwikkeling daarvan. Artsen en tandartsen die zich willen verdiepen in integrale geneeskunde, die deze een warm hart toedragen, integrale geneeskunde willen toepassen in de praktijk en/of wetenschappelijk onderzoek willen doen, zijn van harte welkom bij de AVIG.]
Procaïne
Procaïne wordt synthetisch geproduceerd en is een ester van para-aminobenzoëzuur (PABA). Het wordt vervaardigd door een chemische reactie tussen para-aminobenzoëzuur en diëthylether van ethanolzuur, in combinatie met andere chemische stoffen. Het resultaat is een verbinding die in staat is om de zenuwgeleiding te blokkeren en pijn te verminderen, wat het geschikt maakt voor lokaal gebruik als verdovingsmiddel.
De oorspronkelijke ontdekking van procaïne gebeurde in 1905 door de Duitse chemicus Alfred Einhorn, en het werd snel populair vanwege zijn effectiviteit en relatieve veiligheid vergeleken met eerdere verdovingsmiddelen.
Procaïne wordt in je lichaam afgebroken door een enzym genaamd pseudocholinesterase, dat vooral in de lever en het bloed aanwezig is. Dit enzym breekt procaïne af tot verschillende stoffen, waaronder para-aminobenzoëzuur (PABA), een stof die van nature in het lichaam voorkomt en in kleine hoeveelheden verder wordt afgebroken of uitgescheiden.
PABA kan ook een allergische reactie veroorzaken bij sommige mensen, hoewel dit zeldzaam is. De afbraak van procaïne zorgt ervoor dat de verdovende werking snel verdwijnt, waardoor het effect meestal maar kort aanhoudt. Dit maakt het handig voor kortdurende medische ingrepen, maar ook de reden waarom andere verdovingsmiddelen soms langer worden gebruikt voor langdurige ingrepen.