“Ben ik niet goed genoeg in bed?”
Waarom mannen vrouwelijke verlangens in de seksualiteit vaak ervaren als kritiek
“Ik wil het rustiger.”
“Ik wil meer tijd om in mijn lijf te zakken.”
“Ik mis het voorspel.”
“Ik wil dat je meer afstemt, minder doet.”
Ze zegt het rustig. Niet als aanval, niet als oordeel.
Maar toch voelt het voor hem alsof er iets knapt. Iets schuurt.
Een onzichtbare pijn trekt omhoog.
Alsof ze niet zegt wat ze wil, maar wat hij niet goed doet.
En hij hoort, tussen de regels door:
“Je bent niet genoeg.”
Een misverstand van verlangen
In relaties – zelfs liefdevolle, veilige, bewuste relaties – ontstaat dit patroon vaak. De vrouw drukt haar verlangens uit, probeert woorden te geven aan wat haar lichaam en ziel nodig hebben in intimiteit. En de man hoort: afwijzing, kritiek, tekort.
Waarom gebeurt dat?
Niet omdat mannen niet willen luisteren.
Niet omdat ze zich niet willen verdiepen.
Maar omdat er, diep in het mannelijke systeem, een associatie leeft tussen het seksuele en het bestaansrecht. En wanneer het seksuele wordt bevraagd, wordt onbewust ook hun bestaansrecht, hun waarde, hun mannelijkheid aangeraakt.
Seks als bevestiging van waarde
Voor veel mannen is seks niet alleen genot of verbinding – het is ook een plek waar ze zich geliefd, gewenst, ‘geslaagd’ voelen. Daar waar woorden soms moeilijk zijn, is seks een vorm van bevestiging: ik ben oké, ik ben gewenst, ik doe ertoe.
En wanneer die plek – hun meest kwetsbare vorm van expressie – wordt geraakt door de wens van de vrouw om het anders te doen, voelt het alsof de grond onder hun voeten wankelt.
Niet omdat ze niet willen leren.
Maar omdat de boodschap binnenkomt als: “Je doet het niet goed.”
En erger nog: “Je bént niet goed.”
Het jongetje in de man
Veel mannen dragen een oud, vaak onbewust verhaal met zich mee: dat ze zich moeten bewijzen. Dat hun waarde ligt in prestaties, in ‘goed doen’, in het waarmaken van verwachtingen. Vooral in seksualiteit, waar de druk op presteren – hardheid, duur, techniek – vaak vanaf de puberteit wordt ingeprent.
Dus wanneer een vrouw zegt: “Ik wil het anders,”
hoort de jongen in hem: “Je hebt gefaald.”
Die jongen voelt zich blootgesteld. Klein. Onvoldoende.
En hij wil zich dan óf terugtrekken – in schaamte, zwijgen, vermijden –
óf verdedigen – in boosheid, argumenten, ‘maar jij dan’-reacties.
In plaats van te kunnen horen:
“Ze verlangt naar méér van mij. Naar méér verbinding, niet minder.”
De vrouwelijke bedding wordt gemist
Tegelijkertijd speelt er iets bij haar:
Zij verlangt naar diepgang. Naar afstemming. Naar een man die haar voelt, echt voelt. Niet ‘doet wat goed is’, maar aanvoelt wat klopt. En zij probeert dat uit te leggen. Keer op keer. Met zorg. In woorden die haar raken.
Maar telkens als hij het als kritiek hoort, ontstaat afstand.
Hij sluit zich. Zij voelt zich niet gehoord.
Zij denkt: “Waarom komt het niet binnen?”
Hij denkt: “Waarom ben ik nooit goed genoeg?”
En zo ontstaat een pijnlijke kloof, precies op de plek waar liefde wil stromen.
Van presteren naar presence
Wat hier gevraagd wordt – van beiden – is een verschuiving.
Voor hem: van presteren naar presence.
Voor haar: van uitleg naar bedding.
De man wordt uitgenodigd om zijn waarde niet langer te baseren op ‘goed doen’, maar op echt aanwezig zijn. Niet weten wat je moet doen, maar durven blijven in het niet-weten. In het voelen. In het luisteren – met je handen, je adem, je hart.
En de vrouw? Die wordt uitgenodigd om niet alleen te benoemen wat ze mist, maar ook te erkennen wat haar verlangen betekent: “Ik zie in jou méér dan wat je nu laat zien. Ik wil daar met jou naartoe.”
Dat is geen kritiek. Dat is een uitnodiging tot groei.
Tot verdieping. Tot werkelijke intimiteit.
Veiligheid vóór seksualiteit
Wat vaak vergeten wordt: seksuele openheid ontstaat alleen in veiligheid.
En veiligheid begint bij mogen falen.
Bij mogen leren.
Bij mogen zeggen: “Ik weet het even niet.”
Als mannen leren dat hun waarde niet ligt in altijd goed doen, maar in werkelijk aanwezig zijn – ook in hun ongemak, kwetsbaarheid en onvermogen – dan ontstaat er iets nieuws:
Een bedding in het mannelijke.
Waarin het vrouwelijke zich werkelijk kan openen.
Tot slot: Het verlangen is geen kritiek, het is liefde in actie
Wanneer een vrouw zegt: “Ik verlang naar iets anders in onze seksualiteit,”
dan zegt ze eigenlijk: “Ik verlang naar méér verbinding met jou.”
Ze wil niet dat hij verandert omdat hij tekortschiet.
Maar omdat ze gelooft in zijn diepte. In zijn vermogen om haar werkelijk te ontmoeten.
En als hij durft te horen – niet met zijn hoofd, maar met zijn hart –
dan verandert het hele verhaal.
Niet “ik ben niet goed genoeg”
Maar: “Ik ben welkom om te groeien.”
En daarin ontstaat iets groters dan seks.
Iets heiligs.
Iets menselijks.
Iets wat ons herinnert aan waarom we elkaar ooit hebben gekozen.
Lees verder: kritiek-op-vrijen-is-uitnodiging/
