De Kracht van 40 Dagen
Ons Bewustzijn en Geduld helpen een Ontdekking te Internaliseren
In ons drukke leven waarin we steeds sneller willen gaan, vinden we het soms moeilijk om geduld te hebben met onszelf en het proces van ontdekking en verandering. Er bestaat een oud, maar krachtig idee: dat elke ontdekking minimaal 40 dagen nodig heeft om echt geinternaliseerd te worden. Dit idee heeft zijn wortels in diverse spirituele en psychologische tradities, waarin 40 dagen vaak wordt gezien als een periode van transformatie, verdieping en rijping.
Maar wat betekent dit precies, en waarom is het zo belangrijk voor persoonlijke groei?
1. Het Proces van Internalizeren
Wanneer we spreken over het internaliseren van een ontdekking, bedoelen we meer dan alleen het onthouden van informatie of het uitvoeren van een nieuwe gedraging. Internaliserend betekent dat we de ontdekking niet alleen intellectueel begrijpen, maar dat deze diep in ons systeem doordringt en verandert hoe we vroeger dachten en nu denken, vroeger voelden en nu voelen en vroeger reageerden en handelden en nu reageren en handelen. Dit proces gaat verder dan puur cognitieve kennis: het raakt onze emoties, ons onbewuste en de diepste lagen van onze identiteit.
De uitspraak dat een ontdekking minimaal 40 dagen nodig heeft om geinternaliseerd te worden, suggereert dat verandering niet snel kan plaatsvinden, en zeker niet zonder de juiste tijd en aandacht. Veel mensen willen onmiddellijk resultaat zien, maar het werkelijke proces van integratie is veel subtieler en tijdrovender. Dit is ook de reden waarom veel ontdekkingen, vooral de diepere persoonlijke inzichten, vaak pas echt beginnen te transformeren nadat we ze langere tijd hebben aangekeken en ervaren. Dit proces is als het planten van een zaadje dat tijd nodig heeft om te groeien en wortels te schieten.
2. De Rol van 40 Dagen in Transformatie
Waarom juist 40 dagen? Deze tijdsperiode heeft in veel religieuze en spirituele tradities een belangrijke betekenis. Het wordt vaak gezien als de minimale tijd die nodig is om een diepgaande verandering in iemands leven door te voeren. In de christelijke traditie was 40 dagen de tijd die Jezus doorbracht in de woestijn, een periode van vasten en zelfreflectie. Maar we kennen ook: de regen van 40 dagen en nachten tijdens de zondvloed; de 40 dagen die Mozes op de berg Sinaï verbleef; de verspieders die 40 dagen in het beloofde land rondkeken; de profeet Elia reisde 40 dagen en nachten naar de berg Horeb, nadat hij door God was geleid na zijn ontmoeting met de koningin Izebel.; na zijn opstanding verscheen Jezus 40 dagen lang aan Zijn discipelen. Evenzo zijn er parallellen te trekken met 40 dagen in andere spirituele en zelfs psychologische processen, zoals herstel van verslavingen of diepe rouw.
Het getal 40 is symbolisch voor een overgangsperiode. Het is een tijd van beproeving, maar ook van dieper inzicht en transformatie. De ontdekking zelf is vaak het beginpunt van een proces, maar het duurt 40 dagen om daadwerkelijk verandering te bewerkstelligen. Gedurende deze tijd gebeurt er iets belangrijks: het onbewuste krijgt ruimte om de nieuwe informatie of ervaring te verwerken en te integreren in de dagelijkse praktijk. De hersenen passen zich aan en maken met vallen en opstaan nieuwe paden aan. Gedurende deze tijd worden oude patronen geleidelijk vervangen door nieuwe manieren van denken, voelen en handelen.
3. De Betekenis van Bewustzijn en Aandacht
Het vermogen om een ontdekking te internaliseren is sterk afhankelijk van ons bewustzijn, hoeveel schaduwwerk hebben we daadwerkelijk al gedaan. Dat zegt niet: hoe lang zijn we al aan het worstelen met het onderwerp! Het vraagt van ons dat we alert zijn op wat er in ons gebeurt en dat we het proces niet forceren, maar ruimte geven aan wat zich aandient. De vraag: ‘wat in mij wil zich nu kenbaar maken?’ reist als het ware met je mee. Het proces van verandering kan niet worden versneld of geforceerd. We moeten ons bewust zijn van de subtiele signalen van onze geest en emoties, en bereid zijn om deze te onderzoeken in plaats van ze te vermijden of weg te drukken. Dit vraagt een ontwikkeld bewustzijn. Dit vraagt een tijd van vallen en opstaan, van 3 stappen vooruit en 2 achteruit.
Veel mensen willen verandering, maar vinden het moeilijk om door het proces heen te gaan, omdat ze niet bereid zijn de tijd te nemen die nodig is. Ook vinden ze het proces vaak te lastig en te confronterend. In plaats van het proces volledig te omarmen, proberen ze het vaak te versnellen of verwachten ze dat het resultaat onmiddellijk zichtbaar is. Dit komt vaak voort uit de wens om controle te hebben of uit de angst voor onzekerheid. Het internaliseren van een diepere ontdekking vereist echter geduld, bewustzijn, wakker zijn en een bereidheid om het proces in zijn natuurlijke tempo te laten verlopen.
4. De Gevaarlijke Verleiding van ‘Af en Toe’ Bewustzijn
Wat gebeurt er als we het proces niet 40 dagen 24/7 doorgaan, maar alleen af en toe ons bewustzijn erop richten? Dan loopt het risico dat de ontdekking niet volledig integreert in ons systeem. We hebben dan misschien wel momenten van inzicht, maar deze verdwijnen vaak weer zodra ze niet actief worden vastgehouden of verder onderzocht. We doen dan wat we altijd deden (ook al voelt het toch een stap voorwaarts), waardoor we uiteindelijk weer krijgen wat we kregen.
Dit kan zich uiten in een vicieuze cirkel van oppervlakkige inzichten, waarbij we steeds opnieuw dezelfde ontdekkingen doen, maar ze nooit diep genoeg laten doordringen om daadwerkelijke verandering te bewerkstelligen. Het proces kan dan ook gemakkelijk verwateren tot een intellecueel inzicht, zonder de emotionele en psychologische veranderingen die we zo hard nodig hebben.
5. Het Kind en de Volwassene in Ons
Een diepgaande ontdekking heeft vaak als doel om ons met een groter bewustzijn terug te brengen naar onze jeugdige ervaringen, waar mogelijk onverwerkte emoties of onvervulde behoeften liggen. Het integreren van deze ontdekking is daarom niet opnieuw tot op de bodem voelen en verdwalen, maar vanuit de volwassenheid het kind in al zijn verdriet en zijn overlevingsmechanismen zien. Dus we omarmen uiteindelijk het “kind” in onszelf, dat deel dat ooit gekwetst of genegeerd werd. In plaats van deze gevoelens af te wijzen of te onderdrukken, kunnen we leren ze met liefde en zorg te benaderen.
Het kind in ons vraagt om erkenning en aandacht. Dit vraagt van de volwassene in ons om het kind hetgene te geven wat het in het verleden misschien gemist heeft. Het vraagt om het ontwikkelen van een volwassen perspectief dat in staat is om zorg te dragen voor die gekwetste delen van onszelf. Dit is een langdurig proces dat niet kan worden afgerond met een snelle oplossing of een kort moment van inzicht. Het is pas wanneer we deze diepgang bereiken, dat de ontdekking zich volledig heeft geinternaliseerd.
Op mijn website is daar veel over te vinden bij persoonlijke ontwikkeling, maar ook bij Simone Pacot, bij Jan Geurtz, bij overlevingsmechanismen, bij Frank Ruppert, etc.
6. Conclusie
Het internaliseren van een ontdekking is een diepgaand proces dat tijd, geduld en bewustzijn vereist. Het vraagt om een toewijding aan het proces van transformatie, waarbij we bereid zijn de tijd van 40 dagen te geven, niet alleen om te reflecteren, maar om de veranderingen in ons onbewuste en bewustzijn volledig te laten plaatsvinden. Dit is geen proces dat snel te forceren is, maar een pad dat we met geduld en waakzaamheid moeten bewandelen, ons omarmend met zowel ons volwassen zelf als de innerlijke delen die om erkenning vragen. Als het geen pijn meer doet, is het geheeld, is het proces voor dát ene punt rond. Maar mogelijk laat zich al vrij snel weer een ander puzzelstukje zien en vraagt om aandacht.
Persoonlijke ontwikkeling is een dynamisch proces dat de manier waarop we onszelf, onze doelen en onze relaties ervaren, voortdurend verandert. Het is een reis die vaak gepaard gaat met uitdagingen, onzekerheid en pijn, maar ook met groei en voldoening. Interessant is dat de fasen die mensen doormaken in hun persoonlijke ontwikkeling veel overeenkomsten vertonen met de vijf rouwfasen van Elisabeth Kübler-Ross. Hoewel Kübler-Ross oorspronkelijk deze fasen heeft beschreven als reactie op de verwerking van verlies, kunnen ze ook gezien worden als een model voor het proces van persoonlijke transformatie.
Want op het moment dat ik ergens mee geconfronteerd wordt, een puzzelstukje over mijn leven in het vizier krijg, dan zet ik al de eerste sta, namelijk:
1. Ontkenning: De Eerste Stap in Persoonlijke Ontwikkeling
De eerste fase in het proces van rouw is ontkenning, waarbij de persoon moeite heeft om het verlies te accepteren. Dit mechanisme is een manier om de impact van de situatie uit te stellen. In de context van persoonlijke ontwikkeling komt ontkenning vaak voor wanneer iemand zich verzet tegen de noodzaak om te veranderen. Wanneer een trigger iemand laat zien wat er nog verwerkt mag worden uit het verleden, dan is vaak de eerste reactie: zo erg was het niet. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn als een persoon zich vastklampt aan zijn overlevingsmechanismen: oude gewoonten, overtuigingen of identiteiten, zelfs als ze niet langer goed functioneren.
In deze fase kan een individu vasthouden aan de gedachte dat er geen verandering nodig is, of dat de veranderingen die ze willen doorvoeren onhaalbaar of te moeilijk zijn. De ontkenning biedt tijdelijk comfort en beschermt tegen de emotionele pijn die gepaard gaat met de confrontatie met de realiteit dat persoonlijke verandering noodzakelijk is.
2. Woede: Frustratie en Zelfkritiek
De tweede fase in Kübler-Ross’ model is woede, waarbij de persoon zich boos voelt over het verlies. Deze woede kan zich uiten in woede naar anderen of naar zichzelf, vaak gepaard met gevoelens van onrecht of frustratie. In persoonlijke ontwikkeling kan deze fase zich manifesteren wanneer iemand zich bewust wordt van de kloof tussen wie ze zijn en wie ze willen zijn. De persoon kan boos worden op zichzelf voor eerdere keuzes, of op de omstandigheden die hen beperken in hun groei.
Dit kan leiden tot zelfkritiek, schuldgevoelens en frustratie over het feit dat persoonlijke verandering zoveel moeite kost. In deze fase wordt iemand zich vaak bewust van obstakels zoals angst, onzekerheid of gebrek aan zelfvertrouwen, die de transformatie bemoeilijken. De woede kan ook extern gericht zijn, waarbij iemand de schuld geeft aan andere mensen, de samenleving of zelfs hun verleden.
3. Onderhandelen: Het Zoeken naar Oplossingen
De derde fase is de fase van onderhandelen, waarin de persoon probeert een manier te vinden om het verlies te verzachten of om de situatie te controleren. In het proces van persoonlijke ontwikkeling komt deze fase vaak voor wanneer iemand probeert te onderhandelen met zichzelf of anderen om hun verlangens en doelen te realiseren zonder de pijn van verandering volledig te ervaren.
Dit kan bijvoorbeeld het zoeken naar kortere of eenvoudigere routes zijn om persoonlijke groei te bereiken, of het maken van dealen met zichzelf, zoals: “Als ik dit doe, dan zal ik daar komen.” Het onderhandelen kan ook betekenen dat iemand zich probeert in te dekken tegen de mogelijke pijn van verandering door compromissen te sluiten of door te denken dat een gematigde verandering voldoende zal zijn.
4. Depressie: Het Diepe Inzicht in de Moeilijkheden
De vierde fase in Kübler-Ross’ model is depressie, waarin de persoon het verlies onder ogen ziet en zich overweldigd voelt door verdriet. In persoonlijke ontwikkeling komt deze fase vaak voor wanneer iemand geconfronteerd wordt met de diepte van de emotionele en mentale uitdagingen die gepaard gaan met persoonlijke verandering. Het kan voelen alsof de oude identiteit of gewoonten die we loslaten, voor altijd verloren zijn, en de toekomstige identiteit is nog niet volledig gevormd.
Depressie in dit proces kan zich uiten in gevoelens van moedeloosheid of het idee dat de gewenste verandering niet haalbaar is. Het is een fase van reflectie en introspectie, waarin iemand zich bewust wordt van de zwaarte van hun situatie en de complexiteit van het proces van zelftransformatie. In sommige gevallen kan dit leiden tot tijdelijke terugtrekking of apathie, aangezien de persoon zich onzeker voelt over de volgende stap.
5. Aanvaarding: Het Omarmen van Verandering en Groei
De laatste fase in Kübler-Ross’ model is aanvaarding. In deze fase accepteert de persoon het verlies en begint men zich aan te passen aan de nieuwe realiteit. Dit is de fase waarin iemand zich volledig bewust is van de noodzakelijke veranderingen en de persoonlijke groei begint te omarmen. In het proces van persoonlijke ontwikkeling is aanvaarding de fase waarin iemand volledig accepteert wie ze zijn geworden en de nieuwe keuzes die ze hebben gemaakt.
Aanvaarding betekent niet dat de persoon geen uitdagingen meer tegenkomt, maar dat ze nu een ander perspectief hebben. Ze hebben zich aangepast aan de veranderingen, zijn veerkrachtiger geworden en hebben nieuwe vaardigheden en inzichten opgedaan. Het is een fase van empowerment, waarin men de controle neemt over hun persoonlijke groei en de veranderingen die plaatsvinden, zonder angst of weerstand.
Conclusie: De Rouwfasen als Gids voor Persoonlijke Groei
Hoewel de rouwfasen van Kübler-Ross oorspronkelijk bedoeld zijn om het emotionele proces van verlies te begrijpen, kunnen ze ook nuttig zijn als metafoor voor de fasen van persoonlijke ontwikkeling. Net zoals rouw een proces is van omgaan met verlies, is persoonlijke ontwikkeling vaak een proces van omgaan met het “verlies” van oude gewoonten, overtuigingen en identiteiten. De fasen van ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en aanvaarding bieden waardevolle inzichten in hoe mensen door persoonlijke transformatie heen bewegen.
Dit model benadrukt dat verandering vaak gepaard gaat met ongemak, maar dat dit ongemak uiteindelijk kan leiden tot diepere inzichten en groei en daarmee het vergroten van het bewustzijn. Het is belangrijk te begrijpen dat het proces van persoonlijke ontwikkeling niet lineair is en dat mensen meerdere keren door deze fasen kunnen gaan. Wat essentieel is, is het vertrouwen in het proces en het besef dat de uiteindelijke aanvaarding van verandering kan leiden tot een meer vervuld en authentiek leven.
