Gedraag je als partner, niet als moeder
‘Baby, I love you!’ Echt een zinnetje dat je vaak in popsongs hoort. Het ironische is dat je geen relatie hebt met een baby, maar met een volwassene. De manier waarop jullie met elkaar omgaan moet dan ook gelijkwaardig zijn. Als je een partner benadert alsof hij of zij een kind is, zit er van meet af aan iets niet goed.
‘Ga nou van de week naar de kapper, want het is echt tijd.’ ‘Vergeet niet je moeder te bellen, die is vandaag jarig.’ ‘Heb je nou nog niet de vaatwasser uitgeruimd?’ Ja, het is herkenbaar voor veel vrouwen dat hun echtgenoot niet precies het gedrag vertoont dat zij van hem wensen te zien. De eerste impuls is dan vaak: ik voed hem wel even op. Maar je man is je partner, niet je kind. Waarom gedragen vrouwen zich dan toch als moeder?
De rol van moeder
Traditioneel speelt de moeder de belangrijkste rol in de thuissituatie. Zij bepaalt hoe de kinderen opgevoed worden en hoe het huishouden reilt en zeilt. Maar voor dochters is de invloed van moeder anders dan voor zonen. Waar de dochter uiteindelijk op haar moeder wil lijken, moet de zoon zich juist van haar losmaken. Tegelijk koestert hij de band met zijn moeder en voelt hij zich verplicht aan haar wensen te voldoen.
Opvoedstijl kopiëren
Dat zegt iets over hoe de moeder-kindrelatie uit het gezin doorwerkt in de man-vrouwrelatie die de kinderen aangaan, vooral als beiden uit een gezin met een traditionele rolverdeling komen. Vrouwen hebben nogal eens de neiging om mama’s opvoedstijl te kopiëren en toe te passen op hun echtgenoot. En mannen kunnen daar behoorlijk in meegaan. Toch merk ik regelmatig dat vrouwen en mannen zich daar beiden niet prettig bij voelen. Juist een jong stel dat net aan een relatie begonnen is, kan leren om anders om te gaan met hun onderlinge verschillen en elkaar op een meer gelijkwaardige manier aan te spreken.
Jouw wens als uitgangspunt
Vrouwen kunnen afleren om een opvoedtoon aan te slaan, opdrachten en instructies te geven en te waarschuwen voor de gevolgen van bepaald gedrag. Het werkt niet want je man voelt zich dan een onmondig kind. Hij doet misschien wat je zegt, maar voelt ook verzet. In plaats daarvan kun je als uitgangspunt je eigen wensen nemen. ‘Ik wil even een kwartiertje voor mezelf. Je zou me heel blij maken als jij de vaatwasser uitruimt!’ Of wachten tot hij uit zichzelf iets doet en dan complimenten geven: ‘Hé, je bent naar de kapper geweest! Het zit leuk, zeg.’ Of meer de wij-variant zoeken. ‘Nou vergeten we bijna dat je moeder vandaag jarig is. Bel jij haar of doe ik dat?’
Wat wil jouw vrouw?
En de man? Kan die ook het moeder-kindpatroon doorbreken? Zeker wel. Door zich bewust te verdiepen in de wensen van zijn vrouw. Wat heeft zij nodig, waar maak je haar gelukkig mee? Vraag ernaar, neem haar antwoorden serieus en wacht niet op haar aansturing, maar verras haar door zelf actie te ondernemen.
Zijn jullie als jong stel nieuwsgierig naar hoe het gedrag van jullie moeders doorwerkt in jullie eigen relatie? En wil je weten hoe je elkaar anders kunt benaderen? Ik ga graag met jullie in gesprek om jullie bewust te maken van deze patronen en hoe jullie ze kunnen doorbreken.
